Μια θετική και μια αρνητική ένδειξη εξέπεμψε η συζήτηση στη Βουλή για την κύρωση της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας.
Η θετική είναι ότι τα τρία μεγάλα κόμματα επί της ουσίας -αν εξαιρέσει κανείς τις «θεσμικές» μικροκομματικής λογικής κόντρες και αιχμές- δεν διαφωνούν για τον βασικό προσανατολισμό της αμυντικής πολιτικής της χώρας.
Η αρνητική προκύπτει από το γεγονός ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης (και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν μπορούν να απαλλαγούν από τη στείρα αντίθεση και τον «καταγγελτικό λόγο» προς… τα πάντα που εισηγείται η κυβέρνηση, χωρίς όμως να αντιπροτείνουν κάτι συγκεκριμένα και ρεαλιστικό ως εθνική εναλλακτική πορεία. Σύνηθες, θα πείτε, αλλά παρά ταύτα άκρως απογοητευτικό.
Από τη συζήτηση και την «αντιπαράθεση», αυτό που ουσιαστικά προέκυψε είναι ότι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ από τη Μεταπολίτευση και μετά ακολουθούν την ίδια πολιτική -πέρα και άσχετα με τις κορώνες και τις «καταγγελίες» που εκτοξεύουν. Ευτυχώς…
Ο κ. Τσίπρας κατηγόρησε τον κ. Μητσοτάκη ότι «έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε δεδομένο σύμμαχο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ», σε βάρος των εθνικών συμφερόντων, σημερινών και μελλοντικών. Α-νόητη τοποθέτηση, δεδομένου ότι εξ ορισμού ένας σύμμαχος δεν μπορεί παρά να είναι δεδομένος για τα μέλη της συμμαχίας και τους σχεδιασμούς της, αλλιώς -αν κάθε φορά και σε κάθε πρόβλημα που προκύπτει- η στάση του «παίζεται», δεν είναι σύμμαχος, είναι… Τουρκία, με όλους τους κινδύνους που αυτό μακροπρόθεσμα συνεπάγεται, ασχέτως των συγκυριακών ελιγμών και εντυπώσεων.
Αλλά ας πούμε ότι ο κ. Τσίπρας έχει κάποια άλλη στρατηγική (που πάντως δεν την αποκάλυψε), γι’ αυτό και μέμφεται τον «δεδομένο» πρωθυπουργό.
Όπως όμως σωστά και απολύτως τεκμηριωμένα απέδειξε ο κ. Μητσοτάκης, ο τέως πρωθυπουργός, όταν το... έπαιζε «επαναστάτης κυβερνήτης», και τη συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις ανανέωσε (ευτυχώς, δηλαδή) και τον επικίνδυνο Τραμπ χαρακτήρισε «διάβολο, αλλά αγγελικό», όταν συναντήθηκε μαζί του, και τον «νταή» δεν έκανε στις όποιες επιλογές των ΗΠΑ σε ό,τι αφορά τις περίπλοκες σχέσεις τους με την Άγκυρα. Πιο απλά, σήμερα, από την ασφάλεια της ανεύθυνης (με επιλογή του) αξιωματικής αντιπολίτευσης, «φτύνει εκεί που έγλειφε» και δεν ψηφίζει θετικά για την ελληνοαμερικανική συμφωνία.
Ακόμη και τα α-νόητα ψέματα που είπε, πως δηλαδή η συμφωνία είναι απεριόριστης διάρκειας και όχι πενταετής, είναι ανυπόστατη και εκ του πονηρού, δεδομένου ότι στο κείμενο ρητά αναφέρεται ότι «τα δύο μέρη μπορούν να την καταγγείλουν δύο χρόνια πριν λήξει…»!
Προς τι, λοιπόν, η «καταγγελία» Τσίπρα; Ο οποίος, μάλιστα, απέφυγε επιμελώς να σηκώσει το γάντι που του πέταξε ο Μητσοτάκης, να δηλώσει στη Βουλή αν προτίθεται να την καταγγείλει αυτός, αν ποτέ ξαναγίνει πρωθυπουργός. Μούγκα στην «αριστερή» στρούγκα των… πυροτεχνημάτων και της ανέξοδης «επανάστασης». Έπαιξε το χαρτί του «αριστερού» για τη φανατική βάση του κόμματος και των ψηφοφόρων του, αλλά βεβαίως δεν θέλησε να διακηρύξει ότι είναι «επικίνδυνα ανεύθυνος» στα εθνικά θέματα, αφού θέλει να ψαρέψει και στα κεντρώα δημοκρατικά ακροατήρια πολιτών.
Το ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά του, αντιπολιτεύθηκε (με πιο ασαφή και γενικά «επιχειρήματα») τη συγκεκριμένη συμφωνία που έφερε η κυβέρνηση (είμαστε βέβαιοι ότι αν μπορούσε να μιλήσει στη Βουλή ο κ. Ανδρουλάκης, θα ήταν πιο επαρκής από τον κ. Κατρίνη…), αλλά κι αυτό με το μάτι στραμμένο στους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους, που δεν θέλουν άσκοπα και επίφοβα «ανταρτιλίκια», είπε ό,τι είπε, αλλά… ψήφισε τη συμφωνία!
Διαφωνία, λοιπόν, ουσιαστική και «κάθετη», δόξα τω Θεώ, δεν υπήρξε. Και τι έμεινε από την κοινοβουλευτική «μάχη»; Κάτι μικροκομματικής σκοπιμότητας «μπηχτές» από… το παρελθόν για τον Αντρέα Παπανδρέου (του «έξω οι βάσεις του θανάτου», ακόμη και την… ημέρα υπογραφής της συμφωνίας παραμονής τους!), που έσπευσε εντυπωσιοθηρικά να τις θεωρήσει «τιμή του» ο κ. Τσίπρας, κάνοντας ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι ο Μητσοτάκης δεν τον ταύτισε με τον Αντρέα… για καλό!
Προς… τα έξω, λοιπόν, «πάμε καλά», ως προς τα μηνύματα που εκπέμπουμε ως χώρα για τα εθνικά μας ζητήματα. Προς… τα μέσα, από την άλλη, ακόμη μια φορά αποδείξαμε ότι αντιλαμβανόμαστε την πολιτική με συνθηματολογικούς, ψηφοθηρικούς, εντυπωσιοθηρικούς όρους.
Ας μείνουμε στα ουσιαστικά και τα θετικά…