Την ώρα που ο Στέφανος Κασσελάκης ασχολείται με τις γκρίνιες και τις αργομισθίες των συριζαίων, πιεσμένος από την οικονομική δυσπραγία του ΣΥΡΙΖΑ και τα ισχνά ποσοστά των ευρωεκλογών, ο Αλέξης Τσίπρας σκηνοθετεί τις δικές του στιγμές μεγαλείου.
Πριν περάσει χρόνος από την παραίτησή του και έχοντας ήδη στο ενεργητικό του ένα (αποτυχημένο) πραξικόπημα εναντίον Κασσελάκη, ο πρώην πρόεδρος έκανε το άλμα.
Μέσα από το χρυσοποίκιλτο περίβλημα του Ινστιτούτου του και μετά από ένα βιαστικό rebranding, ο κ. Τσίπρας επιχείρησε να συστήσει τον νέο του εαυτό: μίλησε όχι ως ο αγανακτισμένος ριζοσπάστης που ξέραμε ή ως ο ηγέτης που προσέτρεχε το 2015 στον Πούτιν για ρούβλια, αλλά ως ένας ενωτικός και σώφρων παράγοντας «του συστήματος», με θεσμικές ανησυχίες. Έχοντας την Κατερίνα Σακελλαροπούλου και τον Γιώργο Παπανδρέου δίπλα του (τους οποίους άλλοτε σφοδρά κατήγγειλε) ο οικοδεσπότης Τσίπρας αποκάλυψε το σχέδιό του: να πρωτοστατήσει στη συγκρότηση μιας ενωμένης «προοδευτικής παράταξης». «Μάθετε πολλαπλασιασμό, όχι διαίρεση, θα μας ξεπεράσουν οι εξελίξεις», είπε στο ακροατήριο, αποφεύγοντας τον όρο Κεντροαριστερά και ζητώντας σύγκλιση των κομμάτων του ευρύτερου χώρου, «φωτογραφίζοντας» τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Αριστερά, τον «Κόσμο» του Πέτρου Κόκκαλη και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις.
Είχε μάλιστα παραγγείλει και μια δημοσκόπηση της Metron Analysis για «το μέλλον της κεντροαριστεράς μετά τις ευρωεκλογές», σύμφωνα με την οποία το 83% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ίδιο ποσοστό των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ επιθυμούν σύμπραξη των κομμάτων τους. Μπίνγκο!
O κ. Τσίπρας δεν μέτρησε φυσικά το όνομά του στη δημοσκόπηση που παρουσίασε στο Ινστιτούτο. Περίμενε την έρευνα της GPO, που πράγματι ήρθε δυο ημέρες αργότερα, για να ολοκληρωθεί η εικόνα: στο ερώτημα ποιος μπορεί να ενώσει την κεντροαριστερά, ο κ. Τσίπρας κερδίζει τους Ανδρουλάκη και Κασσελάκη (19%), αφήνει πίσω με δέκα μονάδες διαφορά τον δήμαρχο Αθηναίων (9,3%) αλλά χάνει από τον «Κανένα» που έχει 28% [GPO για το Star, 20/6].
Για πρώτη φορά τόσο μαζικά η δεξαμενή των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ εκδηλώνεται υπέρ της δημιουργίας νέου κεντροαριστερού φορέα, απογοητευμένη προφανώς από τις τωρινές ηγεσίες των κομμάτων και από την έλλειψη κυβερνητικής προοπτικής. Και είναι η δεύτερη φορά (μετά το colpo grosso με την απλή αναλογική), που ο Αλέξης Τσίπρας επιδιώκει να αφομοιώσει το ΠΑΣΟΚ σε έναν πολιτικό συνεταιρισμό, με τον ίδιο επικεφαλής.
Στην εκδήλωση του Ινστιτούτου δεν εξήγησε βέβαια ο πρώην πρωθυπουργός γιατί δεν επεδίωξε κάτι αντίστοιχο και το 2015, αλλά προτίμησε τότε για κυβερνητικό εταίρο τον ultra δεξιό Πάνο Καμμένο. Ούτε ανέλυσε, φυσικά, σε τι διαφέρει ο «νέος Τσίπρας» από τον παλιό κακό του εαυτό. Σίγουρα έπαιξε ρόλο το τάιμινγκ για να κάνει την κίνηση στην σκακιέρα, αφού οι ευρωεκλογές αποδυνάμωσαν τα δύο κόμματα και τις ηγεσίες τους και αφάνισαν τα νεότευκτα σχήματα του χώρου. Η πρωτοβουλία του μοιάζει σαν hold up σε ορθάνοιχτες τράπεζες. Το πρόβλημα εστιάζεται πλέον κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αδύναμο να διευθετήσει τα του οίκου του, ανήμπορο ακόμη και να απαντήσει στο δίλημμα: κάποιος πάει να το ξεγελάσει ή να το σώσει;