Αν πιστέψει κανείς κάποια ρεπορτάζ, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ένας «εργώδης προβληματισμός» για την εικόνα που θα πρέπει να εκπέμψει το κόμμα στην κοινωνία, αν δηλαδή θα επιμένει να δείχνει και να φέρεται ως κόμμα της «ριζοσπαστικής αριστεράς», ή θα μετεξελιχθεί σε εναλλακτική «κυβερνητική», σύγχρονη πρόταση της κεντροαριστεράς.
Ως σκέψη, αλλά και ως «στοίχημα», ο προβληματισμός είναι απόλυτα ορθός. Ειδικά αν συνυπολογισθεί η κατιούσα την οποία έχει πάρει η δυναμική του ΚΙΝΑΛ, αλλά και γενικότερα η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. «Ο κόσμος αλλάζει. Εμείς;», όπως έλεγε και ο τίτλος του άρθρου του κ. Τσίπρα στην «Κ».
Το ζήτημα είναι αν η πλειοψηφία των «συνιστωσών» (που ποτέ δεν αυτοδιαλύθηκαν, στην πράξη…) συμφωνεί με αυτή την ανάγκη επαναχάραξης πορείας προς τον ρεαλισμό, που φαίνεται να ενστερνίζεται ο κ. Τσίπρας και οι «προεδρικοί». Αν υπάρχει (λέγεται ότι εκπονείται, και οσονούπω θα δημοσιοποιηθεί) σχέδιο, και αν υπάρχει και η κατάλληλη και ικανή ηγετική ομάδα να το επικοινωνήσει και υπηρετήσει.
Τα όσα εκπέμπονται από την Κουμουνδούρου δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικά προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Και δεν αναφερόμαστε στις κοινωνικο-ψυχοπαθολογικές εκρήξεις του κ. Πολάκη και κάποιων άλλων γκροτέσκο φιγούρων (γυναικείων, ως επί το πλείστον) του κυβερνητικού παρελθόντος του ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως… αμετανόητα γραφικές. Αλλά δεν περνούν απαρατήρητες οι δηλώσεις Αχτσιόγλου περί αριστεράς της «μη κανονικότητας», του κ. Τζανακόπουλου (γραμματέα του κόμματος) για εκκαθαρίσεις «μη δικών» δημοσίων υπαλλήλων, του (σοβαρού) κ. Νίκου Φίλη, που μόλις χθες «κατήγγειλε» την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, επειδή με την επίσκεψή της στον φράκτη στον Έβρο «λειτούργησε ως προπύργιο και θεσμική συνηγορία της αντιπροσφυγικής και αντιμεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης»!
Ο κ. Φίλης και τα έξαλλα τρολ (έμμισθα, αλλά και… ιδεολογικά) που κατέκλυσαν το διαδίκτυο «ξεχνούν» τι έγινε στον Έβρο τον Γενάρη του 2020, «ξεχνούν» ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκπροσωπεί το έθνος και όχι τις... ιδεολογικές εμμονές του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα… πυροτεχνήματα αυτά, σχεδιασμένης στόχευσης ή προϊόντα απλής ανοησίας, επιδρούν στην κοινωνία, ιδίως το τμήμα της οποίας θέλει (θεωρητικά) να γητεύσει ο κ. Τσίπρας, πολύ πιο δυναμικά και αποτρεπτικά από οποιοδήποτε μεγαλόπνοο και φιλόδοξο προγραμματικό σχέδιο ανακοινωθεί από την Κουμουνδούρου. Η κυβερνητική απόδοση, άλλωστε, του ΣΥΡΙΖΑ είναι νωπή, το ίδιο και τα μεγαλεπήβολα (και επαναλαμβανόμενα) «προγράμματα Θεσσαλονίκης». Τώρα η κοινωνία, αν πρόκειται να μετακινηθεί, απαιτεί «αποδείξεις και ονόματα».
Ως συνεκτικό στοιχείο των διαφορετικών απόψεων και στοχεύσεων στον ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας χρησιμοποιεί το ενδεχόμενο «ξαφνικών εκλογών» από τον πρωθυπουργό. Πιστεύει ότι έτσι κρατά το κόμμα ενοποιημένο και συσπειρωμένο, μεταθέτει πολιτικά προτάγματα, ίσως και προσωπικές φιλοδοξίες, για… ευθετότερο χρόνο. Δεν τις ζητά ο ίδιος ευθέως (γιατί φοβάται ότι… ενίοτε τα αιτήματα ικανοποιούνται!), αλλά τις… επισείει προς εσωκομματική συσπείρωση.
Η απλή λογική διερωτάται, «γιατί να κάνει πρόωρες εκλογές ο Μητσοτάκης; Και ο Τσίπρας που τις διακινεί, δεν διαβάζει τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν την κυβέρνηση, δυο χρόνια τώρα, να προηγείται με διψήφιο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, να διατηρεί σχεδόν τα εκλογικά της ποσοστά, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση υπολείπεται εντυπωσιακά των δικών της εκλογικών επιδόσεων;».
Ναι, αλλά ο κ. Τσίπρας έχει άλλο «αφήγημα»: Πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τον αιφνιδιασμό, για το αν και το όταν αλλάξουν οι συνθήκες! Μα, ο Μητσοτάκης κυβερνά τα σχεδόν δύο τελευταία χρόνια με καταστάσεις και κρίσεις συνεχώς μεταβαλλόμενες και μάλιστα επί τα χείρω! Εθνικά θέματα, πανδημία, οικονομική καθήλωση εξαιτίας της! Και κατόρθωσε να τα βγάλει πέρα.
Ο κ. Τσίπρας, άλλωστε, ξέρει ότι μια δεύτερη και ίσως και «καπάκι» τρίτη ήττα του σε βουλευτικές εκλογές θα σημάνει τον δικό του πολιτικό αφανισμό. Και είναι πολύ νέος ακόμη για να μην τον νοιάζει -και από την άλλη είναι σε γνώση του ότι ουκ ολίγοι σύντροφοί του καλοβλέπουν μια τέτοια εξέλιξη…
Αν το εννοεί πραγματικά ο «ηγετικός ΣΥΡΙΖΑ» ότι θέλει, σκοπεύει και σχεδιάζει να αλλάξει και να δοκιμαστεί ως ένα σύγχρονο κεντροαριστερό κόμμα, θα πρέπει πάραυτα να εγκαταλείψει (καλύτερα να αποκηρύξει, αλλά αυτό είναι ουτοπικό) την πολιτική του να αντιμετωπίζει το παρόν με παρελθοντολογικά μέσα και προτάσεις «λύσεων», να σταματήσει να θεωρεί ως δεδομένο ότι η ελληνική κοινωνία είναι «θυμωμένη και διχασμένη», έτοιμη να κατέβει στις πλατείες με εμφυλιοπολεμικά συνθήματα. Η κυβερνητική εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η πανδημία άλλαξαν τις διαθέσεις του κόσμου. Δεν είναι… τρελές οι δημοσκοπήσεις, η μια πάνω στην άλλη, που το καταγράφουν.
Η κοινωνία δείχνει να κινείται (να εμπνέεται και να ελπίζει) προς την κατεύθυνση της (απευκταίας για τον ΣΥΡΙΖΑ) κανονικότητας, της ηρεμίας, του κοινωνικού κεφαλαίου. Οι «φωτιές» που άναψαν και στις οποίες πόνταρε και επένδυσε προκλητικά ο ΣΥΡΙΖΑ (πανδημία και ΕΣΥ, Κουφοντίνας, Νέα Σμύρνη κ.λπ.) δεν αποδείχθηκαν πλειοψηφικές και διαρκείας. Ξεφούσκωσαν. Οι δημοσκοπήσεις δεν είναι τρελές…
Η επιστροφή στην κανονικότητα είναι αναμφίβολα πολύ μεγάλο στοίχημα. Για όλους μας, για την κυβέρνηση, για την αντιπολίτευση. Όσοι δεν αντιληφθούν ότι η μεταπανδημική εποχή, σε όλες τις εκφάνσεις της, σηματοδοτεί αναγκαστικά μια επανεκκίνηση των πάντων, θα μείνουν πίσω, στ’ αζήτητα. Και η ευθύνη θα είναι όλη και αποκλειστικά δική τους…