Η πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Έφη Αχτσιόγλου, παραβρέθηκε στη παρουσίαση του βιβλίου του Αριστείδη Μπαλτά.
Η κυρία Αχτσιόγλου σημείωσε ότι «το πνεύμα του βιβλίου του Αριστείδη Μπαλτά μας κατατρέχει ως φάντασμα για τα λάθη και τις ολιγωρίες μας».
Πρόσθεσε ότι «συμβάλλει συγχρόνως στην ανάγκη ο αναστοχασμός να μετατραπεί ταυτόχρονα σε δράση, όπως καλείται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα».
«Η στράτευση στην Αριστερά παρά τις αποτυχίες μας είναι μια στράτευση αφοσιωμένη στη δυνατότητα της σημερινής ευτυχίας του κόσμου, μια κατάφαση στις ανθρώπινες δυνατότητες να τον αλλάξουμε απελευθερώνοντας την κοινωνία ολόκληρη. Και κανένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό» σημείωσε η Εφη Αχτσιόγλου, μεταξύ άλλων.
Η ανάρτηση της Έφης Αχτσιόγλου
«Το πνεύμα του βιβλίου του Αριστείδη Μπαλτά μας κατατρέχει ως φάντασμα για τα λάθη και τις ολιγωρίες μας. Συμβάλει συγχρόνως στην ανάγκη ο αναστοχασμός να μετατραπεί ταυτόχρονα σε δράση, όπως καλείται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.
Πρώτον γιατί μας θυμίζει ότι ο πυρήνας της αριστεράς είναι η επιδίωξη της κοινωνικής ισότητας, της γενικής ελευθερίας, και της καθολικής δικαιοσύνης.
Δεύτερον διότι μας θυμίζει την ανάγκη αυτοί οι στρατηγικοί στόχοι να συνδέονται και να βρίσκονται σε διάλογο με τα επίδικα της κάθε εποχής.
Η ιστορικοποίηση του στρατηγικού οράματος είναι διαφωτιστική ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που η αριστερά έχει υποφέρει από το κεντρικό ερώτημα της σχέσης της με την εξουσία.
Τρίτον διότι μας θυμίζει ότι αυτή η δυναμική στηρίζεται στη δυνατότητα μίας αριστεράς που ακούει. Και το βιβλίο αυτό έχει πολλά σημεία όπου ο συγγραφέας ακούει και συνδιαλλέγεται με τους ανθρώπους γύρω του. Δεν είναι τυχαίο ότι δύο από αυτές τις «στιγμές» αφορούν νέους ανθρώπους: καταλήψεις και 2008.
Να ακούμε τη νεολαία, όχι να λέμε τι να κάνει, αλλά να την ακούμε στο τι μας λέει ότι κάνουμε ή δεν κάνουμε. Ώστε να οικοδομήσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης και ισοτιμίας.
Τέταρτον γιατί μας θυμίζει ότι η ιστορία της Αριστεράς είναι η ιστορία της συνάντησης μιας θεωρίας του κοινωνικού, του Μαρξισμού, με το εργατικό κίνημα.
Μας θυμίζει ότι το φάντασμα της Αριστεράς κατάφερε, όποτε το κατάφερε, να εμπνεύσει και να αποτελέσει κοινωνική και πολιτική δύναμη αλλαγής σε εκείνες στιγμές της ιστορίας που θεωρία και πολιτική πρακτική έδεσαν σε μια ενιαία αλληλοτροφοδοτούμενη ενότητα. Όπου κάθε μέρος της σχέσης μπόλιαζε το άλλο.
Πέμπτον μας θυμίζει την αξία της αυτοκριτικής. Διαβάζοντας τις παρεμβάσεις του Μπαλτά για την περίοδο 2015-2019, βρίσκω ένα ερμηνευτικό νήμα για αυτό που έζησα και εγώ προσωπικά και πολλοί άλλοι σύντροφοι: κανόνες πολιτικής εμπλοκής και κυρίως η ανάγκη του «εντός και εναντίον» της κυβερνητικής εμπειρίας. Είμαστε και πρέπει να είμαστε αυτοκριτικοί. Και το έργο του Μπαλτά μας διδάσκει τον τρόπο.
Πρέπει όμως κατά τη γνώμη μου να κρατάμε και κάτι ακόμη: ότι για το σύστημα και τους εκφραστές του εκπροσωπούμε ακόμα το φάντασμα της μεγάλης ανατροπής, δηλαδή του ιστορικού στόχου της κοινωνικής ισότητας. Και αυτό μοιάζει με τίτλο τιμής.
Και όλα αυτά φτιάχνουν αυτό που είμαστε σήμερα: Αριστεροί και Αριστερές που κατανοούμε ότι η στράτευση στην Αριστερά παρά τις αποτυχίες μας είναι μια στράτευση αφοσιωμένη στην δυνατότητα της σημερινής ευτυχίας του κόσμου, μια κατάφαση στις ανθρώπινες δυνατότητες να τον αλλάξουμε απελευθερώνοντας την κοινωνία ολόκληρη. Και κανένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.
*Απόσπασμα από την εισήγηση μου στην παρουσίαση του βιβλίου του Αριστείδη Μπαλτά: ''Η Αριστερά ως σήμερον, ως αύριον και ως χθες. Ένα φάντασμα πλανιέται…''».
