Έχει ειπωθεί σε όλους τους τόνους ότι το μεταναστευτικό – προσφυγικό αποτελεί μια βόμβα στα θεμέλια τη χώρας, μια υπόθεση απίστευτα δυσεπίλυτη, ένα ζήτημα το οποίο δεν μπορούμε εξ αντικειμένου να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας.
Η χώρα, στην ουσία, δέχεται μια άνιση απειλή την οποία καλείται να αντιμετωπίσει μέσα από έναν Γολγοθά θεσμών και κανόνων, μέσα σε ένα ασφυκτικό και αναποτελεσματικό πλαίσιο που ξεπερνιέται από την πραγματικότητα των μεταναστευτικών ροών.
Παρατηρώντας κανείς τον δημόσιο διάλογο και τις γενικευμένες αντιδράσεις, αντιλαμβάνεται εύκολα ότι και το δημόσιο αίσθημα έχει χάσει τον μπούσουλα. Το θέμα δεν είναι αν η αγανάκτηση μας είναι δίκαιη ή άδικη αλλά αν βοηθά στην ορθή κατανόηση και στην επίλυση του προβλήματος που μας έχει τεθεί επιτακτικά. Είναι δε, ιδιαίτερα σοβαρό και προφανώς δεν λύνεται ούτε με επικλήσεις αλληλεγγύης και εμπορία ανθρωπισμού, ούτε με μπουγελώματα, ύβρεις και τραμπουκισμούς. Κάποια στιγμή πρέπει κι εμείς οι ίδιοι να λυπηθούμε τους εαυτούς μας…
Μια βασική παράμετρος που μας διαφεύγει είναι ότι ως δυτική χώρα που απολαμβάνει όλα τα προνόμια του τρόπου ζωής και των ελευθεριών και δικαιωμάτων που απορρέουν από την πολιτισμική της κληρονομιά, πριν από απ’ όλα οφείλει η ίδια να τα σεβαστεί, να τα διατηρήσει και κυρίως να τα υπερασπιστεί. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να γίνει αντιληπτό ότι ο πιο ακατάλληλος και επιβλαβής τρόπος είναι να υπονομεύσουμε εμείς οι ίδιοι, να αμφισβητήσουμε τον πολιτισμένο τρόπο ζωής μας και το αξιακό μας σύστημα.
Ο προπηλακισμός του υφυπουργού Εργασίας, Νότη Μηταράκη από κατοίκους της Χίου που αντιδρούν στην κυβερνητική απόφαση για δημιουργία νέας δομής φιλοξενίας μεταναστών στο νησί, προβάλει τον τραμπουκισμό και την βία ως τρόπο αντιμετώπισης των ζητημάτων μας.
Μας γυρνά χρόνια πριν, στο 2012, τότε που γιαουρτώματα, έντονες αποδοκιμασίες, έως και ξυλοδαρμοί, νομιμοποιήθηκαν ως «δικαιολογημένη» αγανάκτηση πολιτών και οι τάχα μου «αυθόρμητες» διαμαρτυρίες γενικεύτηκαν έτσι ώστε πιτσιρικάδες στις παρελάσεις να γίνονται πρόσκαιρα λαϊκοί ήρωες επειδή μούτζωναν τους κακούς πολιτικούς.
Το περισσό μίσος (όχι η κριτική ) εκείνης της περιόδου, στράφηκε ενάντια στον εαυτό μας και τα αποτελέσματα της διχαστικής πολιτικής τα πληρώνει ακόμη η χώρα, όλοι μας … Αν αποτελεί το μπουγέλωμα και οι προπηλακισμοί λύση στο μεταναστευτικό – προσφυγικό πρόβλημα και τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται, τότε «εμπρός σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους», να δερνόμαστε και να αλληλογιαουρτωνόμαστε, ο καθείς κατά πολιτική συνείδηση!
Είναι προφανές ότι τα προβλήματα δεν λύνονται ούτε με την βία ούτε με διακηρύξεις. Από τη μια, η Τουρκία καθορίζει την διαχείριση των μεταναστευτικών ροών προς την Ελλάδα κι από την άλλη η Ελλάδα γίνεται αποδέκτης μιας μη αντιμετωπίσιμης κατάστασης, που την ξεπερνά κατά πολύ, δίχως να της αφήνει πολλά περιθώρια αντίδρασης λόγω των ευρωπαϊκών συμφωνιών και του Διεθνούς Δικαίου.
Τα θαλάσσια σύνορα δύσκολα φυλάσσονται αποτελεσματικά και το παραμικρό ατύχημα εύκολα μπορεί να δημιουργήσει εξωτερικά και εσωτερικά προβλήματα και αλυσιδωτές αντιδράσεις. Κυρίως, όμως, το μεταναστευτικό - προσφυγικό ζήτημα έχει μια δυσοίωνη προοπτική: ήρθε στην χώρα μας για να μείνει και αυτή είναι η πλέον επώδυνη κατάσταση την οποία θα κληθεί η απροετοίμαστη για κάτι ανάλογο, ελληνική κοινωνία να συνειδητοποιήσει, όχι δίχως συνέπειες στην συνοχή της. Άρα καλούμαστε σε μια διαχείρισή του και όχι στην λύση του. Και αυτό, η πολιτεία και όλο το πολιτικό σύστημα οφείλει να το καταστήσει σαφές στην κοινωνία γιατί φαίνεται πως βρισκόμαστε μπροστά στην δημιουργία μιας νέας κοπής «αγανακτισμένων» που θα μας βάλουν εκ νέου σε περιπέτειες…