Στις κινηματογραφικές πρεμιέρες της εβδομάδας, η φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου παρουσιάζεται μέσα από το παιδικό βλέμμα του «Τζότζο».
Αυτή την εβδομάδα και η κινηματογραφική μεταφορά του διάσημου μιούζικαλ «Cats» έρχεται στη μεγάλη οθόνη.
Τζότζο (Jojo Rabbit)
Σκηνοθεσία: Τάικα Γουαϊτίτι
Παίζουν: Ρόμαν Γκρίφιν Ντέιβις, Τομασίν ΜακΚένζι, Τάικα Γουαϊτίτι, Ρέμπελ Γούιλσον, Σκάρλετ Τζοχάνσον
Περίληψη: Στις κινηματογραφικές πρεμιέρες ένα μοναχικό αγόρι από τη Γερμανία βλέπει την ιδέα του για τον κόσμο να αντιστρέφεται, όταν ανακαλύπτει ότι η διαζευγμένη μητέρα του κρύβει μια μικρή Εβραία στη σοφίτα τους.
Με μοναδική βοήθεια τον χαζούλη φανταστικό του φίλο, Αδόλφο Χίτλερ, ο Τζότζο θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον τυφλό φανατισμό του.
Ο Τάικα Γουαϊτίτι υπογράφει μια ανάλαφρη σάτιρα κατά του ναζισμού , αποσπώντας το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ του Τορόντο και έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Β' Γυναικείος ρόλος για τη Σκάρλετ Γιόχανσον, Διασκευασμένο Σενάριο για τον Τάικα Γουαϊτίτι, Μοντάζ Καλλιτεχνική Διεύθυνση και Κοστούμια).
Ένα μικρό αγόρι, ο Γερμανός Τζότζο, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έχει ενταχθεί στη χιτλερική νεολαία, πιστεύοντας στην ιδεολογία του ναζισμού σχεδόν με ιερό δέος. Έχει μάλιστα έναν φαντασιακό φίλο, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Χίλτερ- εδώ μια πολύ αδέξια και χαζούλικη εκδοχή του που συνεχώς τον συμβουλεύει. Όταν όμως ο μικρός θα βρεθεί σε μια κατασκήνωση του Γ΄ Ράιχ θα συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι ικανός ούτε ένα μικρό ζωάκι να σκοτώσει. Στη συνέχεια θα ανακαλύψει πως η μητέρα του, που αν και αντιστασιακή κρύβει επιμελώς την ταυτότητά της, προσφέρει καταφύγιο σε ένα μια μικρή Εβραία. Ο κόσμος του Τζότζο αναστατώνεται, όμως μετά από ένα τραγικό συμβάν, θα αρχίσει να καταλαβαίνει την πραγματική εκδοχή της Ιστορίας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το θέμα του ναζισμού και η φρίκη του πολέμου αντιμετωπίζονται με βιτριολικό χιούμορ και σατιρική διάθεση- το έχει κάνει πρώτος ο Τσάρλι Τσάπλιν, για να ακολουθήσουν ο Ρομπέρτο Μπενίνι, ο Κουέντιν Ταραντίνο και ο Μπαζ Λούρμαν. Σε αυτήν ακριβώς τη λογική πατάει ο Γουαϊτίτι («Thor: Rangarok»), που όντας ο ίδιος Εβραίος και εμπνευσμένος από το βιβλίο «Caging Skies» της Κριστίν Λέουνενς, βλέπει το σκληρό πρόσωπο του φασισμού μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού.
Από τη μία ο μικρός Τζότζο με την αφέλειά του εκπροσωπεί μια ολόκληρη τάξη που αρνήθηκε να δει την πραγματικότητα, ή έστω παραπλανήθηκε, από την άλλη αντιμετωπίζοντας την πορεία του κεντρικού του ήρωα ως μια διαδρομή ενηλικίωσης που για τον Γουαϊτίτι ισοδυναμεί με την ικανότητα να διακρίνει κανείς τελικά τι είναι σωστό, ο Νεοζηλανδός δημιουργός φτιάχνει μια ανάλαφρη σάτιρα, που ναι μεν επαληθεύει την Ιστορία, πλην όμως δεν έρχεται να προσθέσει τίποτα περισσότερο στα όσα ήδη ξέρουμε.
Ο ίδιος μάλιστα ερμηνεύει τον Χίτλερ με στοιχεία από την κλοουνερί, αποφεύγοντας τις ανατροπές ή τα αιχμηρά πολιτικά σχόλια, επιμένοντας περισσότερο στην παιδικότητα του Τζότζο και σε μια εύκολη συγκίνηση προς το τέλος, που δεν αντιστοιχεί στο θέμα που έχει αποφασίσει να προσεγγίσει.
Cats
Σκηνοθεσία: Τομ Χούπερ, Παίζουν: Τζέιμς Κόρντεν, Τζούντι Ντεντς, Τζέισον Ντερούλο, Ίντρις Έλμπα, Τζένιφερ Χάντσον, Ίαν ΜακΚέλεν, Τέιλορ Σουίφτ, Ρέμπελ Γουίλσον και Φρανσέσκα Χέιγουορντ
Περίληψη: Όπως κάθε χρόνο την ίδια νύχτα, μια φυλή από γάτες θα περάσει μια μαγική νύχτα, στο τέλος της οποίας μια από αυτές θα επιλεγεί για κάτι που όλες ονειρεύονται: την ευκαιρία να ζήσει μια δεύτερη ζωή.
Ο βραβευμένος με Όσκαρ Τομ Χούπερ, («Ο Λόγος του Βασιλιά», «Οι Άθλιοι») μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το θεατρικό μιούζικαλ του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ με ένα επιτελείο πρωτοκλασάτων ηθοποιών και τραγουδιστών, με αμφίβολα όμως αποτελέσματα.
Βασισμένος στο «Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ» του Τ. Σ. Έλιοτ, ο Άντριου Λόιντ Γουέμπερ – συνέθεσε ένα από τα μακροβιότερα μιούζικαλ στην ιστορία West End και του Μπρόντγουεϊ, εστιάζοντας κυρίως στο συναίσθημα που αναβλύζει από τη μουσική, παρά στην ιστορία αυτή καθαυτή.
Οι Λι Χολ και Τομ Χούπερ, που συνυπογράφουν το σενάριο, παραβλέποντας τους βασικούς κανόνες της αφήγησης, δεν καταφέρνουν να βρουν έναν αφηγηματικό άξονα που θα προσδώσει κινηματογραφικότητα στο εγχείρημά τους, όπου τελικά ούτε η μουσική καταφέρνει να έχει τον αντίκτυπο μιας ζωντανής παράστασης.
Έτσι η διαδρομή της Βικτωρία- εδώ σε αντίθεση με το μιούζικαλ ο ρόλος έχει μεγαλώσει, χωρίς όμως να εξελίσσεται- στη γειτονιά των αιλουροειδών και στον παράξενο κόσμο τους παρουσιάζεται αποσπασματικά, χωρίς καλές συνδέσεις, περισσότερο ακολουθώντας τη λογική ενός βιντεοκλίπ παρά μιας μουσικής ταινίας. Tο επίπεδο παραγωγής , τα εφέ και οι χορογραφίες είναι πρόχειρα κι ο Χούπερ, που μάλιστα εμμέσως πλην σαφώς δήλωσε στην πρεμιέρα της ταινίας ότι δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο, φαίνεται πως τρέχει με άγχος να προλάβει το τελευταίο cut, χωρίς τελικά να μπορέσει να δημιουργήσει συνοχή.
Έτσι το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με μια παρέλαση από stars που κάνουν το δικό τους νούμερο, παρά ως μια δομημένη ιστορία. Τα αγαπημένα και πολύ δύσκολα τραγούδια του Άντριου Λοίντ Γουέμπερ άλλοτε ευτυχούν στις εκτελέσεις τους και άλλοτε πάλι θυσιάζονται στο βωμό ενός μεγάλου ονόματος που θα φέρει εισιτήρια, όχι όμως και την αναμενόμενη ευχαρίστηση στα αυτιά μας.
Τραγούδι Χωρίς Όνομα (Cancion sin Nombre / Song without a name)
Σκηνοθεσία: Μελίνα Λεόν
Παίζουν : Πάμελα Μεντόσα, Τόμμυ Πάραγα, Λουσίο Ρόχας, Μαϊκόλ Ερνάντες, Λυδία Κίπσε
Περίληψη: Περού, 1988. Η Χεορχίνα, μια νεαρή κοπέλα από ένα μικρό χωριό των Άνδεων, φτάνει στη Λίμα προκειμένου να γεννήσει σε μια αυτοσχέδια κλινική. Μυστηριωδώς όμως, το βρέφος εξαφανίζεται. Εν μέσω των πολιτικών αναταραχών της εποχής, ο Πέδρο, ένας τολμηρός δημοσιογράφος, θα γίνει ο μοναδικός της σύμμαχος στην απελπισμένη της αναζήτηση να βρει το παιδί της.
Η Μελίνα Λεόν από το Περού μάς μεταφέρει στις ατραπούς μιας σχεδόν καφκικής πραγματικότητας, με ένα πολλά υποσχόμενο σκηνοθετικό ντεμπούτο.
Μια νεαρή φτωχή κοπέλα, που περιμένει το πρώτο της παιδί, καταφεύγει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο που παρέχει δωρεάν περίθαλψη στις εγκύους. Μετά όμως από τη γέννα, οι υπεύθυνοι αρνούνται να της δείξουν το μωρό της, το οποίο μυστηριωδώς «εξαφανίζεται». Τότε ε κείνη στρέφεται σε έναν νεαρό δημοσιογράφο για να αποκαλύψει την αλήθεια.
Αντλώντας έμπνευση από την αληθινή ιστορία εμπορίας βρεφών που συντάραξε το Περού τη δεκαετία του ‘80, η Μελίνα Λεόν διηγείται μια ιστορία οικογενειακή, αφού ο δημοσιογράφος που πρώτος δημοσίευσε την υπόθεση ήταν ο πατέρας της , ο Ισμάελ Λεόν, ένας από τους ιδρυτές της εφημερίδας «La República».
Επιλέγοντας την ατμοσφαιρική ασπρόμαυρη φωτογραφία κι ένα κάδρο που παραπέμπει στην εικόνα της τηλεόρασης της εποχής-πράγμα που δηλώνει τον εγκλωβισμό των προσώπων- η Λεόν δημιουργεί μια σχεδόν απόκοσμη ατμόσφαιρα για να αφηγηθεί μια απολύτως ρεαλιστική -στα όρια του ντοκιμαντέρ- ιστορία , προσπαθώντας μέσα από αυτή να φωτίσει πλευρές της μητρότητας, της ταξικής πάλης, αλλά και της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα της.
Ακολουθώντας τη διαδρομή της νεαρής Χεορχίνα και του Πέδρο, αλλά παρακολουθώντας ταυτόχρονα και τους ήρωές της κατά μόνας- την Χεορχίνα στην καθημερινότητά της και τον Πέδρο σε προσωπικές του στιγμές που τις παραλληλίζει με το αυτοβιογραφικό θεατρικό έργο του Τένεσι Ουίλλιαμς «Γυάλινος Κόσμος» , η Περουβιανή δημιουργός καταδύεται με αργούς ρυθμούς και ποιητική διάθεση, στη μοναξιά του ατόμου μέσα ένα σύστημα που δεν δέχεται τον αδύναμο. Κι ενώ η κινηματογράφησή της έχει λυρισμό και δυναμική, μερικές φορές το τραγούδι της Λεόν μοιάζει να πλατειάζει χωρίς λόγο, αφήνοντας αναπάντητα ερωτηματικά σε σχέση με την κεντρική υπόθεση της εμπορίας των βρεφών που αποτελεί και την αφετηρία της.
Η γκουβερνάντα (The Turning)
Σκηνοθεσία: Φλόρια Σιγκιμόντι
Παίζουν: Μακένζι Ντέιβις, Φιν Γούλφχαρντ, Μπρούκλιν Πρινς
Περίληψη: Σε ένα μυστηριώδες κτήμα στην εξοχή της περιοχής Μέιν , η Κέιτ – που μόλις έχει ξεκινήσει να δουλεύει ως νταντά- πρέπει να φροντίσει δύο ψυχικά διαταραγμένα ορφανά, την Φλόρα και τον Μάιλς. Σύντομα όμως ανακαλύπτει ότι το μέρος, αλλά και τα παιδιά κρύβουν σκοτεινά μυστικά, ενώ τα πράγματα μπορεί να μην είναι όπως δείχνουν.
Η Ιταλίδα δημιουργός Φλόρια Σιγκισμόντι («The Runaways») διασκευάζει ελεύθερα το μυθιστόρημα του Χένρι Τζέιμς «Το στρίψιμο της βίδας», που είχε εμπνεύσει και το «The others» του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ.
Μια νεαρή γυναίκα, η Κέιτ, φτάνει σε ένα απομονωμένο αρχοντικό για να εργαστεί ως νταντά δυο ορφανών, της Φλόρας και του Μάιλς, που παρουσιάζουν συμπτώματα διαταραχής. Σύντομα όμως θα ανακαλύψει ότι τα παιδιά κρύβουν σκοτεινά μυστικά, ενώ και το μέρος έχει το δικό του τρομακτικό παρελθόν.
Με εμπειρία κυρίως στα βιντεοκλίπ, η Σιγκισμόντι αντιμετωπίζει σχηματικά μια ιστορία με βαθιές προεκτάσεις, που αποτελεί σημείο αναφοράς για τον ψυχολογικό τρόμο, χωρίς να εκμεταλλεύεται τις αμφισημίες και την ατμόσφαιρα του βιβλίου.
Ενωμένες Πατούσες (Pets United)
Σκηνοθεσία/Σενάριο: Ράινχαρτ Κλους
Με τις φωνές των ( στα ελληνικά) : Θανάση Κουρλαμπά, Βασίλη Παπαστάθη, Μελίνας Κατσακούλη, Τάνιας Παλαιολόγου
Περίληψη: Μια παρέα από κακομαθημένα κατοικίδια βρίσκει τον μπελά της, όταν οι μηχανές που διοικούν τη Ρόμπο Σίτι εκτροχιάζονται και παίρνουν την εξουσία. Τότε όλα μαζί πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν τον κόσμο από τα ρομπότ.
Με φόντο μία φουτουριστική μητρόπολη, οι «Ενωμένες Πατούσες» είναι μία διασκεδαστική ταινία κινουμένων σχεδίων για τη δύναμη της ομάδας και την αξία της φιλίας.
Μία παρέα από κακομαθημένα, εγωιστικά κατοικίδια, με αρχηγό τη λουσάτη γάτα Μπελ, βρίσκουν τον μπελά τους, όταν οι μηχανές που διοικούν τη Ρόμπο Σίτι, την υπερσύγχρονη μητρόπολη στην οποία ζουν και βασιλεύουν, εκτροχιάζονται και παίρνουν την εξουσία, με αποτέλεσμα να το σκάσουν όλοι οι άνθρωποι για να σωθούν. Χωρίς αφεντικά πια, η Μπελ, ο φασιαριόζικος ποταμόχοιρος Σόφι και το καμαρωτό κανίς Ρονάλντο, που έχουν συνηθίσει σε μία ζωή άνεσης και πολυτέλειας, πρέπει να συμμαχήσουν με τον αδέσποτο σκύλο Ρότζερ και τον φιλαράκο του Μπομπ, το μόνο φιλικό ρομπότ στην πόλη. Γιατί μόνο ενωμένα μπορούν να επιβιώσουν και να σώσουν τα σπίτια τους, την πόλη και ίσως ολόκληρο τον κόσμο.
Επαναπροβολή:
Η πτώση του Βερολίνου (The Fall of Berlin)
Σκηνοθεσία: Γιούλι Ράιζμαν, Γελιζαβέτα Σβιλόβα
Περίληψη: Σοβιετικό ντοκιμαντέρ για την τελευταία μάχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, που σήμανε την οριστική ήττα και παράδοση της Ναζιστικής Γερμανίας.
Με πραγματικές λήψεις και αυθεντικό υλικό, ειδικά από τις τελευταίες εβδομάδες της μάχης του Βερολίνου το 1945, τόσο από τη Σοβιετική όσο και από τη Γερμανική πλευρά, οι Γιούλι Ράιζμαν, Γελιζαβέτα Σβιλόβα υπογράφουν έναν ενδιαφέροντα ιστορικό απολογισμό.
Από τα πρώτα πλάνα, η ταινία είναι καταιγιστική, προβάλλοντας έναν χάρτη της Ανατολικής Ευρώπης που δείχνει τις επιθέσεις των Γερμανικών στρατευμάτων, ενώ ο αφηγητής αναφέρει τους ποταμούς από τους οποίους ο Κόκκινος Στρατός χαράζει την πορεία του. Σπασμένες γέφυρες και οργισμένες γερμανικές επιθέσεις δεν πτοούν τους άνδρες του Σοβιετικού Στρατού, οι οποίοι διασχίζουν τον ποταμό Οντέρ και κάνουν χρήση πυραυλικών συστημάτων. Αμέσως μετά, αρχίζει η επίθεση στο Βερολίνο, όπου παρουσιάζονται πλάνα της πραγματικής μάχης, όπως τα κατέγραψαν σαράντα καμεραμέν από την Λευκορωσία και τον Ουκρανικό Στρατό, συμπεριλαμβανομένου γερμανικού στρατιωτικού υλικού, που δείχνουν πώς τα ρωσικά στρατεύματα προωθήθηκαν προς το Ράιχσταγκ.
Ανάμεσα σε αυτές τις σκηνές, παρεμβάλλονται παρελάσεις στις ίδιες περιοχές από ταινίες κατεξοχήν Ναζιστικής προπαγάνδας, ενώ η επίθεση στο Ράιχσταγκ, τελειώνει με τη διάσημη φωτογραφία με τη Κόκκινη Σημαία να ανυψώνεται προς ένδειξη κατάκτησης του Κοινοβουλίου, γεγονός που σήμανε και το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι σκηνοθέτες εναλλάσσουν αρμονικά τον εκκωφαντικό θόρυβο των όπλων του πολέμου με την θανατηφόρα σιωπή πριν την επίθεση, εστιάζοντας από τη μία στη στρατηγική του Κόκκινου Στρατού και από την άλλη στη θεωρία των Ναζιστών σχετικά με την κατωτερότητα των φυλών, αφήνοντας τελικά ως παρακαταθήκη ένα σημαντικό ντοκουμέντο πάνω σε ένα μείζον ιστορικό γεγονός που έκρινε το μέλλον της Ευρώπης.