Παλιός στο κουρμπέτι του δημόσιου βίου, μόνο λόγια αναγνώρισης και σεβασμού άκουγε από συναδέλφους του πολιτικούς, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αλλά και από τον κόσμο, είτε τον είχε τιμήσει με την ψήφο του είτε όχι.
Αναμφίβολα, και με όλα τα κριτήρια, εθεωρείτο ένας σοβαρός άνθρωπος. Με πίστη και επιμονή στις ιδέες και αρχές του, τις υπερασπιζόταν έλλογα και με επιχειρήματα, με ήπιο και διαλλακτικό λόγο, με ηρεμία και επιχειρήματα (τα δικά του, βεβαίως...), ακόμη και όταν αυτές ήταν κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Ένας αριστερός πολιτικός και διανοητής, που ενέπνεε σεβασμό ακόμη και στους νουνεχείς και ήρεμους ιδεολογικούς «αντιπάλους» του. Από μιαν άποψη, μια λαμπρή εξαίρεση στο διαδεδομένο μέσο όρο «προτύπου» του Έλληνα που ασχολείται με τα κοινά...
Αριστερών καταβολών και αντιλήψεων, τιμούσε και «διαφήμιζε» την έλλογη αριστερά, την δημοκρατική, που λίγο ως πολύ ένα πολύ μεγάλο μέρος των ψύχραιμων και δημοκρατικών πολιτών αισθάνεται ότι -κατά κάποιο τρόπο- εκφράζει ένα μέρος τους. Αν όχι πολιτικό, σίγουρα συναισθηματικό και πολιτισμικό.
Κι’ από την άποψη αυτή της έκανε καλό...
Και ξαφνικά, αυτή η σεβαστή πολιτική φιγούρα χάθηκε! Κονιορτοποιήθηκε στα γρανάζια του πολιτικού καιροσκοπισμού, που ζει μέρες... κρασιού και λουλουδιών επί «πρώτης φορά αριστεράς». Κι’ απόμεινε μονάχα ένα... ολόγραμμα της, που εμφανίζεται επίμονα και φορτικά, σχεδόν κάθε βράδυ, στα προεκλογικά τηλεοπτικά πάνελ, να θυμίζει ότι κάποτε... υπήρξε, ως αυτό που αρχικά είχε θεωρηθεί και εκτιμηθεί και ο ίδιος επιμένει ότι είναι ακόμη!
Περιφέρεται και προσπαθεί να πείσει για την «συνέπειά» του, να αιτιολογήσει την θετική ψήφο του υπέρ της κυβερνητικής συμφωνίας των Πρεσπών (καίτοι βουλευτής του «Ποταμιού»), επαναλαμβάνοντας ότι «πάντοτε υποστήριζε με θέρμη την ανάγκη να βρεθεί λύση στο πρόβλημα με την γειτονική χώρα». Και όντως, έτσι έχουν τα πράγματα, Ως προς αυτό, ο κ. Δανέλλης δεν μετέβαλε ουδέποτε άποψη. Το υποστήριζε, κόντρα στο ρεύμα, ως ιδρυτικό μέλος της Σοσιαλιστικής Πορείας,της ΕΑΡ, αργότερα του Συνασπισμού, ως βουλευτής Ηρακλείου του «Συνασπισμού της Αριστερά και της Προόδου» από το 1996 μέχρι το 2000, ως δήμαρχος Λιμένα Χερσονήσου Ηρακλείου από το 2003 μέχρι το 2009, ως... ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ από το 2009 μέχρι το 2014, και σταθερά ως βουλευτής του «Ποταμιού» από το 2015. Η αλήθεια, να λέγεται...
Με το «Ποτάμι» τα έσπασε, όχι επειδή επέμεινε στην άποψη ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι καλή και πρέπει να υπερψηφιστεί, αλλά επειδή έσπευσε να προσθέσει την θετική του ψήφο στις άλλες (τις πολύχρωμες...) της κυβερνητικής πλειοψηφίας-κουρελού. Και -κυριότατα αυτό!- επειδή στην συνέχεια ως «ανεξάρτητος βουλευτής», εκχώρησε με... συνυποσχετική κάθε μελλοντική θετική ψήφο του σε όποιο νομοθέτημα ήθελε φέρει στην Βουλή ο κ. Τσίπρας!
Αν ο (παλιός, αξιοσέβαστος) κ. Δανέλλης ψήφιζε υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών και στην συνέχεια παραιτείτο, αν «επέστρεφε» την έδρα του στο «Ποτάμι», όχι μόνο δεν θα είχε να του προσάψει κανείς το παραμικρό, αλλά θ’ αναδεικνυόταν και σε υπόδειγμα κοινοβουλευτικού, πολιτικού ήθους.
Αλλά δεν το έπραξε...
Παρέμεινε για να προσμετράται (μαζί με την κ. Κουντουρά, αν έχετε τον Θεό σας!) στην «κοινοβουλευτική πλειοψηφία», για να μην πέσει η κυβέρνηση-και γίνει τι, δηλαδή; Και ως τελευταίο σκαλοπάτι στην σκάλα του κακού και του εξευτελισμού του κ. Δανέλλη (όπως τον περιγράψαμε εν προλόγω), ήρθε και η φωτογραφική τροπολογία του Τσίπρα, που επιτρέπει σε νυν ευρωβουλευτές να είναι ταυτόχρονα και υποψήφιοι ευρωβουλευτές. Για... το φουκαριάρικο «151» της κυβέρνησης. Στο ίδιο καζάνι με την Κουντουρά...
Ο κ. Δανέλλης, είναι ένας ευφυής άνθρωπος. Δεν μπορεί παρά να αντιλαμβάνεται ότι -έστω και... ανεπαισθήτως- συνέβαλλε τα μέγιστα στον ευτελισμό της πάλαι ποτέ πολιτικής του σοβαρότητας και αξιοπρέπειας. Και συνιστά ένα θλιβερό θέαμα να τον βλέπει κανείς να περιφέρεται απολογούμενος από καναλίου σε κανάλι, να δέχεται την αυστηρή (μέχρι χλεύης...) κριτική από δημοσιογράφους και πολιτικούς συμμετέχοντες στα πάνελ, να επικαλείται νομικίστικα και μικροπολιτικάντικα «επιχειρήματα» για την επιλογή του. Να τον λυπάσαι...
Δειλός, μοιραίος και άβουλος, έρμαιο μιας ακατανόητης φιλοδοξίας πολιτικής επιβίωσης, διαγράφει το ίδιο του το παρελθόν σεβασμού και σοβαρότητος.
Λες και δεν ξέρει πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα...