Τέλειωσε και ο Μάρτιος. Έγιναν και οι δημοσκοπήσεις του τις οποίες εναγωνίως περίμενε ο πρωθυπουργός για ν’ αποφασίσει πότε θα στήσει τις βουλευτικές κάλπες. Πάρθηκε, λοιπόν, η απόφαση; Και πότε θα την ξεφουρνίσει ο κ. Τσίπρας;
Η αλήθεια είναι πως για την κυβέρνηση το δίλημμα είναι «προς γκρεμός και πίσω ρέμα». Δημοσκοπικά, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν λέει να πάρει τ’ απάνω του, αλλά κάθε γκάλοπ που δημοσιοποιείται πιστοποιεί μια μη αναστρέψιμη κατάσταση.
Και το πολιτικό περιβάλλον, αντί να βελτιώνεται όπως επιχειρεί με παλαιοκομματικές πελατειακές τακτικές ο κ. Τσίπρας, όλο και γίνεται τοξικότερο για την κυβέρνηση. Ότι κι’ αν επιχειρεί, δεν του βγαίνει. Η επιχείρηση «άλωση του ΠΑΣΟΚ», του γύρισε μπούμερανγκ. «Χαστούκι» από τους θεσμούς στο «νέο νόμο Κατσέλη».
Ξεγυρισμένη «καρπαζιά» από τον Ζόραν Ζάεφ (να δούμε τι θα του πει μεθαύριο που θα συναντηθούν στα Σκόπια…) που υπερήφανος εξήγησε πως «την έφερε» στον κ. Τσίπρα δίνοντας το «αδιάφορο» όνομα αλλά κατοχυρώνοντας γλώσσα και εθνική ταυτότητα για πρώτη φορά παγκοσμίως σε διεθνή συνθήκη! Και, ως άμεση συνέπεια, «φτύσιμο» άγριο από τους επιχειρηματίες της Μακεδονίας για το brand «μακεδονικό», που ακόμη και οι… φίλοι Κινέζοι το αναγνωρίζουν μόνο για τα σκοπιανά προϊόντα!
Οι άνθρωποι του στενού του περιβάλλοντος, λένε ότι ο κ. Τσίπρας παρά τις τόσες αρνητικές ενδείξεις και συγκυρίες, βαθειά μέσα του «περιμένει κάποιο θάμα…», πιστεύει ιδεοληπτικά ότι η απόσταση που τον χωρίζει από την ΝΔ θα καλυφθεί. Και, στην πραγματικότητα, δεν έχει αποφασίσει πότε θα πάει σε βουλευτικές εκλογές. Προσώρας, αντιδρά σαν την… ορχήστρα του «Τιτανικού», που έπαιζε χαρούμενα κομμάτια, ενώ το υπερωκεάνιο βυθιζόταν…
Οι ευρωλίστες του ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσονται σε γκροτέσκα κωμωδία, αν όχι απερίγραπτο φιάσκο, (μόνο… ο Μπαλάφας βρίσκει «εξαιρετική» την υποψηφιότητα Κόκκαλη, «τον εγγονό του Πέτρου Κόκκαλη…» όπως πανηγυρίζει-έστω πηδώντας μια γενιά, τον πατέρα Σωκράτη!) τα «καλά» του ονόματα στις αυτοδιοικητικές πατώνουν σε όλες τις δημοσκοπήσεις, τα «σκάνδαλα» που βγάζει από το αρχείο, αυτά που θεωρούσε «καλά χαρτιά» αντιμετωπίζονται αδιάφορα από την κοινωνία. Κάηκαν μαζί με τις συνωμοσίες περί Novartis, «του μεγαλύτερου σκανδάλου από συστάσεως του ελληνικού κράτους», θυμάσθε ε;
Αν ο κ. Τσίπρας (παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις του περί εξάντλησης της κυβερνητικής θητείας), κάνει τις εκλογές είτε πριν, είτε λίγο μετά, είτε ταυτόχρονα με τις αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές, θα πάθει μεν μεγάλο στραπάτσο, αλλά μπορεί να ελπίζει ισχνά σε… «διασπορά» της απογοήτευσης και του θυμού του κόσμου από τα πεπραγμένα της διακυβέρνησής του. Και να πετύχει στις εθνικές κάλπες, μια μεγάλη μεν ήττα, αλλά πιθανό διαχειρίσιμη για το μέλλον του. Του ίδιου, και κάποιου κομματιού του ΣΥΡΙΖΑ…
Με όλο αυτό, όμως, το αρνητικά φορτισμένο πολιτικό κλίμα, γεωμετρικά επιδεινωμένο μάλιστα από τ’ αποτελέσματα (κυρίως) των ευρωεκλογών, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν πρωθυπουργός και κυβέρνηση θα μπορέσουν να βαστήξουν μέχρι τον Οκτώβριο. Θα τους παίρνουν με «τις πέτρες» και στο εσωτερικό και σε διεθνές επίπεδο.
Ο Δραγασάκης, βλέποντας τον ζόφο, ξεπέρασε τις «αυταπάτες» του κ. Τσίπρα, και μιλάει δημόσια για «ασυγχώρητα λάθη»- ταπεινώνει την κυβέρνησή του, ελπίζοντας σε κάποια μεγάθυμη συγγνώμη της κοινωνίας, και μάλιστα με το αυτόχρημα υποτιμητικό επιχείρημα για τον ΣΥΡΙΖΑ πώς «αν ψηφίστε τους άλλους… θα είναι χειρότεροι από εμάς και τα ασυγχώρητα λάθη μας»! Μιλάμε για πανικό στο όριο του εξευτελισμού…
Ο Λαφαζάνης, που ξέρει καλά τον κ. Τσίπρα, είπε προχθές στην τηλεόραση ( του ξέφυγε, μάλλον, μαζί με τις… πανηγυρικές επιβεβαιώσεις που έκανε για τα περί Νομισματοκοπείου-νομίζοντας ότι τα διαψεύδει, ο τάλας!) ότι « ο Αλέξης αν μπορούσε, δεν θα πήγαινε ποτέ σε εκλογές, τέτοια εμμονή έχει με την εξουσία...»
Θα πάει (κι’ ας μην το θέλει μέσα του…) σ’ εκλογές ο πρωθυπουργός, μα τώρα, μα τον Οκτώβρη. Και μέχρι τότε «θα πιεί σταγόνα την σταγόνα το πικρό ποτήρι…» των καμωμάτων του, όπως με οίηση προκαλούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους μέσα στην Βουλή.
Το ζήτημα είναι μέχρι τότε, μην αποκαταστρέψει την πατρίδα σε μια εκδικητική λογική Σαμψών, «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων…».