Το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, είναι κατοχυρωμένο κεκτημένο στην δημοκρατία.
Ουδείς ψόγος, ως εκ τούτου, για όποιαν και όποιον αποφασίζουν να εκτεθούν (κυριολεκτικά και μεταφορικά...) στην λαϊκή ετυμηγορία. Με το όποιο κριτήριο. Της προσφοράς στα δημόσια πράγματα, της ματαιοδοξίας, ακόμη και του απλού ψώνιου. Ο ψηφοφόρος αποφασίζει. Για τα δικά του κριτήρια, είναι μια άλλη ιστορία...
Έχει, όμως, και το δικό του ενδιαφέρον να προσπαθήσει κανείς ν’ ανιχνεύσει και τα κριτήρια με τα οποία τα κόμματα χρίζουν τους υποψηφίους τους και τους περιλαμβάνουν στα ψηφοδέλτια. Γιατί, δεν μπορεί, κάτι πρέπει να υποδηλώνουν.
Ας πούμε, την κ. Μυρσίνη Λοΐζου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποφάσισε να την περιλάβει στα ευρωψηφοδέλτιά του επειδή εισέπραττε κάμποσα χρόνια παράνομα την σύνταξη της μακαρίτισσας της μητέρας της. Πιθανόν να την διάλεξε για την ... επαναστατική «μαχητικότητά», όπως αυτή εκδηλωνόταν σε συγκεκριμένες αναρτήσεις της εν λόγω κυρίας στο διαδίκτυο. Σίγουρα, όμως, αυτό που βάρυνε στην επιλογή του Μεγάρου Μαξίμου, ήταν το επώνυμό της. Ιστορικά και ιδεολογικά φορτισμένο, εκτιμήθηκε ότι «θα φέρει ψήφους». Έστω και χρήσιμες ρώγες. Όπως αποδείχθηκε «την πάτησαν», με απλά λόγια, και έκαναν πίσω αναγκαστικά.
Σκέφθηκαν (με βάση την αναγνωρισιμότητα και δημοτικότητά της...) την Χαρούλα Αλεξίου, ιδεολογικά κοντά τους. Αλλά, κάποιος τους θύμισε πως η Χαρούλα είχε καταθέσει στο δικαστήριο (που τελικά και την καταδίκασε) υπέρ της Μυρσίνης Λοΐζου, τυχόν υποψηφιότητά της θα συντηρούσε στην επικαιρότητα το θέμα της σύνταξης. Το κατάλαβε και η ταλαντούχος αοιδός, και δεν δέχθηκε.
Ο «δράκος» του ελληνικού μπάσκετ Παναγιώτης Γιαννάκης, γράδαρε τις αντιδράσεις που προκάλεσε η «διαρροή» της υποψηφιότητάς του για το συριζαϊκό ευρωψηφοδέλτιο, και απέρριψε- αφού «έπαιξε» στην επικαιρότητα κάμποσο- την σχετική πρόταση. Απεδείχθη σοβαρότερος και πλέον σώφρων από άλλους επιφανείς και δημοφιλείς αθλητές που δέχθηκαν (και εκλέχθηκαν, από ψηφοφόρους άλλων κομμάτων...) να πάνε στην Ευρωβουλή, όπου και... διακρίθηκαν για την ανυπαρξία τους! Πάλι καλά που δεν υπαναχώρησε και ο κ. Πέτρος Κόκκαλης, ώστε να μπορεί να ευελπιστεί ο πρωθυπουργός στην προσέλκυση ψηφοφόρων-φιλάθλων του «Θρύλου» - τα περί «απεύθυνσης» στην εμβληματική διαπλοκή, τα αντιπαρερχόμαστε ασυζητητί και μετά βδελυγμίας...
Ανασκουμπώθηκαν στο Μαξίμου, άρχισαν την απεγνωσμένη αναζήτηση «επωνύμων» και «λαμπερών» που θα έφερναν ψήφους και θα βοηθούσαν να ξεχασθούν οι προηγούμενες «βιασύνες», έγινε μάλιστα και πολύωρη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ για τους υποψήφιους ευρωβουλευτές. Και... μας προέκυψαν Ραλλία Χρηστίδου και Λυδία Κονιόρδου! Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν...
Η Λυδία Κονιόρδου... αφανής και δίχως ίχνος κατά το πέρασμά της από το υπουργείο Πολιτισμού, να υποθέσουμε ότι της είχαν υποσχεθεί συμμετοχή στο ευρωψηφοδέλτιο όταν την απομάκρυναν από το υπουργείο- χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς, ούτε καν οι υπάλληλοι στο Πολιτισμού. Της το «χρώσταγαν» ως αντάλλαγμα, όπως υποθέτουμε το χρωστάνε σε Δανέλλη, Κουντουρά, και ορισμένους άλλους που φημολογείται ότι θα εκτεθούν για την Ευρωβουλή, έναντι... παρασχεθεισών υπηρεσιών «πλατιού ανοίγματος».
Την Ραλλία Χρηστίδου, πώς την σκέφθηκαν; Μια χαρά τραγουδίστρια είναι (τινάχθηκε στα ύψη με το Fame Story 15 χρόνια πριν...), διακρίθηκε και στις πλατείες υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015, όπερ και υποψήφια βουλευτής τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, αλλά μέχρις εδώ. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι η συμπαθέστατη και όμορφη κυρία, προσθέτει πολιτική ουσία στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ; Πως έχει κάτι να προσφέρει στο Στρασβούργο;
Μάλλον ξεμένει από... «προθύμους» με λάμψη ο κ. Τσίπρας. Φάνηκε από τότε που περηφανευόταν ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ τον δήμο Αθηναίων θα διεκδικήσει «υποψηφιότητα που δεν χάνει!» (πάλι τον Γιαννάκη λιγουρευόταν...), για να του «κάτσει» τελικά ο κ. Ηλιόπουλος...
Τέτοιες πολιτικάντικες τακτικές, ήταν (και φοβόμαστε ότι εξακολουθούν να είναι...) ίδιο του «παλιού κομματικού συστήματος». Αλλά και ο «νέος και άφθαρτος», ΣΥΡΙΖΑ, που θ’ άλλαζε τα πάντα και θα καθιέρωνε το «καινούργιο και προοδευτικό», το αριστερό παράδειγμα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο;
Τόση απόγνωση, τέτοιος πανικός και έλλειψη φαντασίας; Δεν αντέχει καν να χάσει με «αριστερή» αξιοπρέπεια και πίστη στις αρχές του;