Το «παιχνίδι» της εξωτερικής πολιτικής, δεν το κατέχουν…
Στην πραγματικότητα είναι επικίνδυνα άσχετοι, ιδεοληπτικοί, καιροσκόποι, τυχοδιώκτες φιγουρατζήδες που νομίζουν ότι με τις εξωτερικές σχέσεις και τα εθνικά συμφέροντα μπορούν να παίζουν. Όπως παίζουν με τα ρουσφέτια, τα επιδόματα, την εξίσωση επί τα χείρω κοινωνικών ομάδων εν ονόματι μιας ιδιότυπης «κοινωνικής δικαιοσύνης».
Κι’ αυτή, είναι η… θετική γι’ αυτούς εξήγηση. Γιατί υπάρχει και η εθνοκτόνα αρνητική, η υποψία ότι εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία άλλων, ισχυρών, κέντρων που τους χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται, ως πρόσφορους «χρήσιμους ηλιθίους», για να περάσουν τα γεωπολιτικά τους σχέδια…
Η συμφωνία των Πρεσπών, ο τρόπος που την διαπραγματεύτηκαν και η λύση την οποία αποδέχθηκαν, αποτελεί (μέχρι στιγμής…) το κορυφαίο παράδειγμα της ασχετοσύνης τους- στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση. Όλες οι υπεύθυνες και σοβαρές πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ήθελαν να δοθεί λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα. Αλλά, όχι οποιαδήποτε λύση που θ’ αποδειχθεί μελλοντικά (όπως ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται…) μεγαλύτερο πρόβλημα από το αρχικό. Με μικροπολιτική λογική και διάθεση… δημιουργίας προβλημάτων στους αντιπάλους τους, τα έκαναν μαντάρα και τώρα η χώρα (μαζί και οι ίδιοι, για όποιον ενδιαφέρεται…) λούζονται τα επίχειρα της εγκληματικής α-νοησίας τους…
Τώρα, στην τούρλα του… προεκλογικού Σαββάτου, «παίζουν» με την Τουρκία. Δεν τους έφθανε το χαστούκι που έφαγαν, εδώ στην Αθήνα, από τον Ερντογάν στην επίσκεψη – φιάσκο του Δεκεμβρίου του ’17 (αυτή που χαζοχαρούμενα ο Κοτζιάς χαρακτήρισε χασκογελώντας και δείχνοντας την γραβάτα του στον σουλτάνο ως «good diplomacy!») ήρθε ο ανεκδιήγητος Κατρούγκαλος να… προσφέρει και την άλλη παρειά του, για ένα ακόμη χαστούκι!
Κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία, ο κ. Κατρούγκαλος στα καλά του καθουμένου βγήκε φόρα παρτίδα να δηλώσει πώς «δεν μπορεί κάποιος να αποκλείσει ( σσ: για την έρευνα και εκμετάλλευση υποθαλάσσιου πλούτου) από την περιοχή της Αν. Μεσογείου την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο. Κανείς δεν ισχυρίζεται το αντίθετο από αυτό» .
Μόλις λίγες μέρες πριν, ο γνωστός «τέως» Νίκος Κοτζιάς, εν όψει του ταξιδιού Κατρούγκαλου στην Τουρκία, είχε βγει και είχε πει ενώ εκκρεμούσε η τετραμερής στην Κύπρο για τους υδρογονάνθρακες, πως (σε σχέση με την Τουρκία) «στην ανατολική Μεσόγειο, δεν πρέπει να είμαστε μοναχοφάηδες…». Και λίγο πιο πριν, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας κατά την συνάντησή του με τον Ερντογάν, είχε δηλώσει ότι «η ενέργεια, πρέπει ν’ αποτελεί γέφυρα συνεργασίας…», προσθέτοντας μάλιστα και το « η συμφωνία των Πρεσπών, είναι μοντέλο και για άλλες συνεργασίες…»!
Κι’ από κοντά, και (βαλτοί, προφανώς, για δημιουργία κλίματος…) βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρηματολογούσαν μέσα στην Βουλή ότι «και τα ελληνοτουρκικά, πρέπει να λυθούν με ένα έντιμο συμβιβασμό, όπως κάναμε και με την Βόρεια Μακεδονία…»!
Για να λέμε τα πράγματα με τα’ όνομά τους, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος: η σε προοπτική ρεαλιστική γεωπολιτική και γεωστρατηγική θεώρηση του προβλήματος των ελληνοτουρκικών σχέσεων, συνιστά πράγματι κάποιου είδους συμβιβασμό με τον «κακό γείτονα». Το ιστορικό αυτών των σχέσεων, αποδεικνύει ότι (με ευθύνη της Τουρκίας, αλλά και των μεγάλων… υποστηρικτών της, λόγω θέσεως) η ένταση και οι εξ αυτής άμεσοι κίνδυνοι, αποτελούν μόνιμο κίνδυνο και οικονομική αιμορραγία λόγω εξοπλισμών για την χώρα μας.
Και η αλήθεια είναι πως αν δει κανείς από ψηλά τον «χάρτη» της περιοχής,, είναι τρελό, μη ρεαλιστικό (πέρα από συνθήκες κ.λ.π.) να επιμένει κάποιος να μην επιτρέπει σε μια μεγάλη χώρα, με απέραντες ακτές στο Αιγαίο, από τον βορρά μέχρι τον νότο και ανατολικά, να… «ξεμυτίσει» κάποια μίλια ανοικτά.
Αλήθεια είναι, επίσης, ότι η Τουρκία με την προκλητική, επιθετική και επεκτατική πολιτική που εφαρμόζει από την εισβολή στη Κύπρο και μετά, δεν έχει αφήσει περιθώρια ειλικρινούς διαλόγου και προσέγγισης των δύο χωρών. Το κλίμα διαρκώς χειροτερεύει- και την μεγάλη πίεση την υφίσταται η Ελλάδα.
Κάποια εκλογίκευση, κάποια απροϋπόθετη ειλικρίνεια, ακόμη και ένας έντιμος συμβιβασμός, είναι πλέον ή απαραίτητοι όροι ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των δύο παραδοσιακά καχύποπτων χωρών.
Αλλά, στην πολιτική (και κυρίως στην διπλωματία…) πέρα από το τι λες, σημασία –και ίσως ακόμη μεγαλύτερη- έχει το «πότε», το «που» και το «πώς» το λες. Η Τουρκία, ερμηνεύει κατά το δοκούν το διεθνές δίκαιο, δεν έχει αναγνωρίσει το Δίκαιο της Θάλασσας. Αμφισβητεί και θέλει επαναδιαπραγμάτευση διεθνών συνθηκών με σχεδόν 100ετή ισχύ, προκαλεί και προβαίνει σε έκνομες μονομερείς ενέργειες τις οποίες στην συνέχεια της θεωρεί… «διπλωματικό κεκτημένο».
Υπό ποίες προϋποθέσεις και εγγυήσεις, με ποια συμφωνημένα και κατοχυρωμένα ανταλλάγματα, λοιπόν, Τσίπρας, Κοτζιάς, Κατρούγκαλος και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν «ανοίγματα» καλής θέλησης (και λογικής, θα τολμούσαμε να πούμε), σε ένα κακόπιστο και αρπακτικό γείτονα, που ακόμη και χθες, μετά τα ελληνικά ανοίγματα, απειλεί να… ξαναρίξει τους Έλληνες στον βυθό του Αιγαίου;
Ψυλλιάστηκε κάτι, έστω, μετά τις… μονομερείς ρεβεράντζες του στον «καρντάση» Τσαβούσογλου ο… ντιλετάντε κ. Κατρούγκαλος, όταν τον ευχαρίστησε (μαζί με όλον τον τουρκικό Τύπο!) επειδή «αναγνώρισε τα δίκαια της Τουρκίας»; Ένοιωσε κάποια ανατριχίλα από τις δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Άμυνας, λίγο μετά το πέρας της επίσκεψής του, με τις οποίες επέμενε ότι «το Αιγαίο και η Κύπρος, ανήκουν στην Τουρκία…»;
Θέλει γνώσεις και τρόπο η άσκηση διπλωματίας και εξωτερικής πολιτικής. Εκτός κι’ αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στα… πρότυπα των Πρεσπών, δεν ασκεί εξωτερική πολιτική. Παίζει τον ξερόλα, δημιουργεί εντυπώσεις.
Ή εκτελεί συμβόλαια…