Αν διαβάσει κανείς τελευταία τα συριζαϊκά ΜΜΕ (όχι όλα, αλλά τα πιο γραμμιτζίδικα) θα νομίσει ότι ξαφνικά η Ελλάδα και η Ευρώπη βρίσκονται ένα βήμα πριν επιστρέψουν στα πράγματα τα εγγόνια του Μουσολίνι, του Χίτλερ και του Φράνκο.
Το ότι ξεχνούν, φυσικά, να συμπεριλάβουν στην ίδια κατηγορία και τον κόκκινο φασισμό είναι μια άλλη πικρή ιστορία, που δεν είναι της παρούσης. Εκτός κι αν πιστεύουν ότι ο Στάλιν ήταν ένας παρεξηγημένος δημοκράτης και τα γκουλάγκ ήταν οι τότε μονταζιέρες των ΗΠΑ και άλλων δυτικών δημοκρατικών.
Το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και τα ΜΜΕ που τον στηρίζουν συμπεριλαμβάνουν στις δυνάμεις της ακροδεξιάς τη Νέα Δημοκρατία, τον ίδιο τον Μητσοτάκη, εκτός από τον Αδωνι και τον Βορίδη που τους έχουν καθημερινούς πελάτες. Ποτέ άλλοτε η αριστερά μεταπολιτευτικά δεν συμπεριέλαβε τη ΝΔ στο μέτωπο των ακροδεξιών δυνάμεων. Το ‘74 ο Καραμανλής, για να επαναφέρει την κανονικότητα και να κλείσει τον κύκλο που άνοιξε με τον εμφύλιο πόλεμο, νομιμοποίησε το ΚΚΕ και όλες τις εκδοχές της κομμουνιστικής αριστεράς.
Ο Φλωράκης, ο Κύρκος και οι υπόλοιποι ηγέτες του κομμουνιστικού κινήματος δεν διανοήθηκαν ποτέ ένα αντίστοιχο ανιστόρητο ολίσθημα. Ούτε για πλάκα. Μπορεί να έκαναν κριτική στη δεξιά, μπορεί να ήταν η ρητορική τους εκτός τόπου και χρόνου, αλλά ουδέποτε κατηγόρησαν την ΝΔ ότι φλερτάρει με την ακροδεξιά.
Το ‘89, ο Κύρκος και ο Φλωράκης συγκυβέρνησαν με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για να εξοντώσουν πολιτικά τον Ανδρέα. Αν η δεξιά ήταν ακροδεξιά πώς θα συγκυβερνούσαν μαζί της;
Μπορεί να την έπεφταν σε κάποιους υπουργούς της κυβέρνησης της ΝΔ επειδή τους έβρισκαν υπερβολικά δεξιούς και αναχρονιστικούς, αλλά ουδέποτε κατηγόρησαν τη ΝΔ ότι εξελίσσεται σε ακροδεξιό κόμμα, όπως λέει σήμερα ο (φίλος μου) Αλέξης και αναμασούν τα ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση.
Και επειδή αδυνατώ να πιστέψω ότι ο (φίλος μου) Αλέξης τα πιστεύει όλα αυτά που λέει (όντας πανέξυπνος), υποθέτω ότι το κάνει για να συσπειρώσει όλες τις δυνάμεις εκείνες που τον ψήφισαν στις εκλογές του ‘15 και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου και τώρα φοβάται ότι θα μείνουν σπίτι τους, επειδή θεωρούν ότι τους κορόιδεψε. Φωνάζοντας ότι έρχονται οι λύκοι της ακροδεξιάς να μας φάνε, ελπίζει ότι οι παλιοί συνοδοιπόροι θα ξαναγυρίσουν πίσω.
Για αυτό και η κυβέρνηση είναι τόσο γενναιόδωρη με τις άδειες του Κουφοντίνα, τόσο ανεκτική με τον Ρουβίκωνα, που σε λίγο μπορεί να μπει και στο Μαξίμου, όπως είναι ανεκτική και στις πιο sui generis συλλογικότητες που ζουν τον μύθο τους. Δεν ξέρω αν αυτές οι 300.000 που του λείπουν θα γυρίσουν πίσω επειδή θα φοβηθούν τον φασισμό, αλλά πιστεύω ότι αυτή η τακτική είναι διπλά χαμένη.
Πρώτον, γιατί εξοργίζει τους κεντρώους ψηφοφόρους που θα έβλεπαν με ενδιαφέρον τον Τσίπρα να ολοκληρώνει γρήγορα τη μετακίνησή του σε πιο μετριοπαθείς θέσεις. Και δεύτερον, γιατί δίνει χώρο στον κάθε Πολάκη να του κάνει ζημιά. Οχι μόνο σήμερα, αλλά και αύριο στην αντιπολίτευση. Γιατί ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να ταυτιστεί με ένα κόμμα που έχει πρώτο τραπέζι πίστα τον εκδοροσφαγέα από τα Σφακιά, που τον θέλουν τόσο πολύ οι λούγκρες που είπε ο θρυλικός πλέον Κραουνάκης.
Ολη η ιστορία για τον Τσίπρα στράβωσε πέρσι με την υπόθεση Novartis. Οχι γιατί δεν βάζεις φυλακή όποιους πολιτικούς τα έχουν αρπάξει, αλλά γιατί για να τους βάλεις, θα πρέπει να τους έχεις συλλάβει κανονικά με τη γίδα στην πλάτη. Αλλιώς, όλο αυτό σου γυρίζει μπούμερανγκ.
Οπως μπούμερανγκ σου γυρίζει όταν θες να λεηλατήσεις ένα «όμορο» κόμμα, εξαγοράζοντας διάφορους τυχοδιώκτες που πριν από λίγα χρόνια δεν θα τους έλεγες ούτε καλημέρα.
Οι διευρύνσεις γίνονται με ιδέες, πράξεις, προθέσεις, κάποιες συγγνώμες για παλιά λάθη και όχι χαρίζοντας για μερικούς μήνες υπουργεία, μπας και γίνει καμιά... (πολιτική) αρπαχτή.