Σιγά μην νοιάζεται ο Αλέξης Τσίπρας για τον Προκόπη Παυλόπουλο, για το ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή και το πώς και από ποιόν θα εκλέγεται!
Το μόνο που τον κόφτει και τον καίει, είναι να μπορεί τον επόμενο Γενάρη να χρησιμοποιήσει την προεδρική εκλογή ως εργαλείο για να προκαλέσει νέες εκλογές, που να γίνουν με απλή αναλογική, και να επακολουθήσει το… μπάχαλο μέσω του οποίου ευελπιστεί να εξακολουθήσει να έχει αποφασιστικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Τόσο απλά…
Την αναθεώρηση του Συντάγματος την καθυστέρησε εσκεμμένα επί τρία χρόνια, για να συμπέσει με την προεκλογική περίοδο και να την χρησιμοποιήσει ώστε να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον ασάφειας και αβεβαιότητας. Κι’ όταν διαπίστωσε ότι τα τεχνάσματά του μπορεί και να του γυρίσουν μπούμερανγκ, δεν είχε κανένα πρόβλημα να τ’ αναποδογυρίσει, αδιαφορώντας για τον εξευτελισμό και την προκλητική αναξιοπιστία του. Σιγά, τώρα…
Οι δηλώσεις Κατρούγκαλου για… αντί- τρικ του ΣΥΡΙΖΑ, στο τρικ της ΝΔ για να περάσει η αναθεώρηση του άρθρου 32 ώστε να μην διαλύεται η Βουλή λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου, σωστά ερμηνεύθηκαν ως ομολογία όχι μόνο εκλογικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς εκλογές αλλά και πιθανότατης αυτοδυναμίας της ΝΔ. Γι’ αυτό τις ακύρωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην Βουλή. Και… απλά, έδωσε εντολή σε κάποιους βουλευτές του να καταψηφίσουν την αναθεωρητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και να υπερψηφίσουν αυτή της ΝΔ, για να καταδείξει (σε πρώτη φάση, γιατί στην δεύτερη ψηφοφορία σ’ ένα μήνα θα καταψηφίσουν ΚΑΙ την πρόταση της ΝΔ…) πως δεν φοβάται ότι θα χάσει στις εκλογές. Σ’ ένα μήνα, ποιος ζει ποιος πεθαίνει…
Βασικός στόχος του Τσίπρα από τότε που ψήφισε τον νόμο για την απλή αναλογική (δυστυχώς γι’ αυτόν, μόνο με απλή και όχι των 180 ψήφων πλειοψηφία, δηλαδή θα ισχύσουν από τις μεθεπόμενες εκλογές), ήταν το πώς θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε ακόμη και με νίκη της ΝΔ στις φετινές εκλογές, να ρίξει την κυβέρνησή της με αφορμή τις προεδρικές εκλογές του ’20. Το σενάριο της «δεξιάς παρένθεσης»…
Παράλληλος σημαντικός στόχος, η αποδυνάμωση των αντιπάλων του, με την ελπίδα να μην συγκεντρώσουν στις φετινές εκλογές ποσοστά που θα τους έδιναν την πρωτοβουλία κινήσεων- και εξελίξεων. Με τη «μακεδονικό», επιχείρησε απροκάλυπτα να δημιουργήσει διασπάσεις στην αντιπολίτευση, κυρίως την ΝΔ. Δεν του βγήκε. Με τα κοινοβουλευτικά καραγκιοζιλίκια και τις… επινοικιάσεις βουλευτών, παρέμεινε μεν στην εξουσία, αλλά εκτέθηκε (ελπίζει λίγο…) στον κόσμο. Με την προσπάθειά του να διεμβολίσει (κι’ αν μπορεί και να… καταπιεί!) την «κεντροαριστερά», δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, όπως δείχνει και η σημερινή υπουργοποίηση δύο στενών συνεργατών του Γιώργου Παπανδρέου, είναι σαφές ότι προσδοκά το εκλογικό ποσοστό του ΚΙΝΑΛ, να είναι μικρότερο από τις δημοσκοπικές καταγραφές του. Άρα, να μην αρκεί για να αναδειχθεί σε μετεκλογικό παράγοντα κυβερνησιμότητας με την ΝΔ.
Προκάλεσε στην Βουλή τον Μητσοτάκη (όταν αποκαλύφθηκαν, δια στόματος Κατρούγκαλου, τα συνταγματικά παιγνίδια του) να δεσμευθεί «εδώ και τώρα» ότι θα ψηφίσει τον Γενάρη Παυλόπουλο, «που θα ψηφίσει και ο ΣΥΡΙΖΑ…», ώστε να μην υπάρξει κίνδυνος διάλυσης της Βουλής τότε και διενέργεια νέων εκλογών. Κουτοπονηριά, τσαρλατανισμός, επικοινωνιακός χειρισμός του χειρίστου είδους, που συνοδεύθηκε μάλιστα και από μιαν ακόμη πολιτική αγυρτεία, αποσκοπούσα στην πρόκληση διασπάσεων σε ΝΔ και ΚΙΝΑΛ: την «καταγγελία» ότι ο Μητσοτάκης έχει έρθει σε συμφωνία με την Γεννηματά, να ψηφίσουν για Πρόεδρο Βενιζέλο ή Σημίτη, ενδεχομένως και… Σαμαρά!
Πέραν της φθήνιας και της αγαρμποσύνης της πρότασης, που καθιστά τον θεσμό της Προεδρίας (αλλά και τον κ. Παυλόπουλο…) ευτελή «παιχνίδια» στον αγώνα διάσωσης του Τσίπρα, υπάρχει πραγματικά έστω και ένας Έλληνας που να πιστεύει ότι αν υποτεθεί ότι ο Μητσοτάκης δεσμευόταν για υπερψήφιση του σημερινού Προέδρου, για να μην διαλυθεί η επόμενη Βουλή, θα… τηρούσε την «δέσμευσή» του ο πρωθυπουργός, αν το να κάνει τότε ακόμη μία… κωλοτούμπα εξυπηρετούσε τα σχέδιά του;
Η διάλυση της επόμενης Βουλής και νέες εκλογές με «απλή», μπορεί να βολεύει τα σχέδια επιβίωσης ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, αλλά είναι μια εφιαλτική προοπτική για τον τόπο. Η ήδη επίφοβα μη κινούμενη οικονομία, θα καταρρεύσει τελείως. Οι αγορές, οι επενδυτές αλλά και οι εταίροι μας, θα μας γυρίσουν την πλάτη οριστικά γιατί θα τους έχουμε δείξει ότι… δεν μπορούμε να βάλουμε μυαλό. Η χώρα θα παραπαίει ουσιαστικά ακυβέρνητη, σε μια συγκυρία που οφείλει να εκπέμπει μήνυμα σοβαρότητας, υπευθυνότητας, αποφασιστικότητας. Οι πολιτικές δυνάμεις (ήδη στερούμενες κουλτούρας κυβερνήσεων συνεργασίας) θα συναλλάσσονται παρασκηνιακά, μέχρι να ξαναβρούν τις ισορροπίες τους, και θα χάνεται πολύτιμος χρόνος. Που δεν υπάρχει…
Μόνη ελπίδα, οι εκλογές που έρχονται άμεσα ή σε λίγους μήνες, ν’ αναδείξουν μια κυβερνητική πλειοψηφία (μονοκομματική ή δικομματική, δεν έχει σημασία) να φέρει άμεσα νέο εκλογικό νόμο και να τον περάσει από την νέα Βουλή είτε με 180 ψήφους, οπότε θα ισχύει από τις αμέσως επόμενες εκλογές, αν ο ΣΥΡΙΖΑ «παίξει» με την εκλογή Προέδρου και ρίξει την κυβέρνηση, είτε με απλή πλειοψηφία, ώστε να ισχύσουν από τις μεθεπόμενες που εκ των πραγμάτων θ’ ακολουθήσουν άμεσα.
Να δούμε πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θ’ αντιδράσει σε ένα τέτοιο «τρικ» ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και όποιων άλλων προθύμων…
Προϋπόθεση, βέβαια, το εκλογικό σώμα να συνειδητοποιήσει και ν’ αναλάβει τις ευθύνες του…