Αν τολμάει, ας τους επιτρέψει να ψηφίσουν.
Να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος της... «πρώτη φοράς...»!
Οι απόδημοι Έλληνες του εξωτερικού, είναι πάνω από 500.000. Και μιλάμε μόνο για όσους ενεργούς συμπατριώτες μας πήραν των οματιών τους και γύρεψαν στο εξωτερικό μεροκάματο κι’ ελπίδες ζωής τα 10 τελευταία χρόνια. Τα χρόνια της κρίσης. Είναι χοντρικά το 8-10% του ( ενεργού) εκλογικού σώματος...
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στα... πρώιμα χρόνια του εκ του ασφαλούς και ανέξοδου «ριζοσπαστισμού» του, θρηνούσε την «εξορισμένη γενιά» της κρίσης και των μνημονίων. Και ορκιζόταν ότι στις μέρες της... βασιλείας του, με την πολιτική του θα τους φέρει όλους πίσω, αυτά τα «καλύτερα μυαλά της Ελλάδας!», θα τους έδινε το δικαίωμα της ψήφου. Για να έχουν λόγο και συμμετοχή στην διαμόρφωση της «νέας εποχής»...
Και ύστερα, έγινε κυβέρνηση. Με τα γνωστά δείγματα «γραφής» (ήδη από το πρώτο εξάμηνο του...) και αποτελέσματα της σοβαρότητας,ικανότητας και αποτελεσματικότητάς του. Τον επαίσχυντο μικροπολιτικαντισμό του, την ιδεοληπτική αναβίωση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος, την συνειδητή καταστροφή της μεσαίας (παραγωγικής) μεσαία τάξης χάριν της... εξίσωσης της κοινωνίας επί τα χείρω για να... πατάξει τις ταξικές διαφορές!
Υπερφορολογία και μειώσεις αποδοχών για να έχει... πλεονάσματα να μοιράζει εκμαυλιστικά εφ’ άπαξ χαρτζιλίκια στους ντεσπεράντος, στέγνωμα της αγοράς, εξόντωση της καινοτομίας και παραγωγικότητας του ιδιωτικού τομέα και ενίσχυση του επιρρεπούς σ’ εξαγορά εργαζομένων στο δημόσιο. Αυτό, δηλαδή, που έλεγχε η κυβέρνηση...
Ο Τσίπρας, χαζός δεν είναι. Κατάλαβε ότι η πολιτική του, κάθε άλλο παρά έθελγε τα τολμηρά και ασυμβίβαστα μυαλά των νέων (κυρίως) που έφυγαν στο εξωτερικό για να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους σε υγιείς, λειτουργικές και με σύστημα ξένες κοινωνίες. Στην συντριπτική πλειοψηφία τους, στον «καταραμένο» για τον ΣΥΡΙΖΑ ιδιωτικό τομέα. Και, σωστά από την πλευρά του, στάθμισε πώς το να δώσει σ’ αυτούς τους δυναμικούς και ανήσυχους στην σκέψη Έλληνες την δυνατότητα να ψηφίζουν από τον τόπο κατοικίας τους και να μετέχουν στην εκλογή των ηγετών της πατρίδας τους (στην οποία ελπίζουν μια μέρα να γυρίσουν...),. Θα ήταν καταστροφικό για το φοβικό, εσωστρεφές, ενσυνείδητα «της αδράνειας» κόμμα του.
Και τις παλιές του δεσμεύσεις περί δικαιώματος ψήφου στους απόδημους, τις τίμησε όπως και... όλες τις υπόλοιπες!
Η αντιπολίτευση πιέζει να υπάρξει άμεσα (μπορεί να το κάνει η παρούσα Βουλή) νομοθετική ρύθμιση, ώστε αυτές οι 500.000 και πλέον νέοι, ενεργοί και δυναμικού Έλληνες, ν’ ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα εκεί που διαμένουν και να μην υποχρεώνονται όσοι θέλουν να ψηφίσουν στο κόπο και το μεγάλο κόστος της έλευσής τους για δυο 24ωρα στην Ελλάδα. Το γκουβέρνο στο... «άσε να δούμε»!
Όλες οι σύγχρονες και σοβαρές χώρες, επιτρέπουν στους έχοντες δικαίωμα ψήφου πολίτες τους που ζουν στο εξωτερικό, να ψηφίζουν, να είναι ενεργοί, να νοιάζονται για το μέλλον του τόπου τους. Αξεπέραστες τεχνικές δυσχέρειες δεν υπάρχουν. Είναι θέμα δημοκρατικής ευαισθησίας και σεβασμού των δικαιωμάτων των πολιτών από τος πολιτικούς τους ταγούς. Ακριβώς, δηλαδή, αυτό που λείπει από την... «πρωτοδεύτερη φορά αριστερά...» κυβέρνηση που έχουμε εδώ!
Η συνειδητή αποφυγή έμπρακτης αναγνώρισης του δικαιώματος ψήφου στους απόδημους στον τόπο κατοικίας τους, καταδεικνύει φόβο. Καλύτερα, τον πανικό του Τσίπρα. Στο ενδεχόμενο να «νοθεύσει» το εναπομείναν εκλογικό σώμα (που νομίζει ότι κοροϊδεύει και κουλαντρίζει!) με μη «εξαγοράσιμους» ψηφοφόρους- πελάτες, δυναμικούς, ανήσυχους, με ανοιχτά μυαλά και ιδέες για το πως μπορεί να προκόψει ο τόπος τους... Και για να κρύψει αυτόν τον πανικό του,τώρα στην τελευταία ευθεία προς τις εκλογές, κάτι αρχίζει να ψελλίζει, για την «προοπτική» να προβλέψει ψήφο αποδήμων...
Αλλά.... όχι ψήφο κανονική και ισότιμη με εκείνη του εγχώριο εκλογικού σώματος, αλλά μονάχα για... τρεις έδρες όλες κι’ όλες, που θ’ αφορούν σ’ ανάδειξη (ειδικών;) βουλευτών «απόδημου ελληνισμού»! Ελεεινές επινοήσεις και μικρόψυχα πολιτικάντικα παιχνίδια! Χωρίς να συνυπολογίζει καν το κυβερνητικό τσούρμο, τους τεράστιους κινδύνους ,για την εθνική συνοχή και συνείδηση, που εμπεριέχει αυτός ο ιδιοτελής, κοντόφθαλμος, κομματικής στόχευσης αποκλεισμός από το γίγνεσθαι και το μέλλον της πατρίδας των καλύτερων και πιο ανοικτών οριζόντων μυαλών της. Χωρίς να νοιάζεται και ν’ ανησυχεί μπας και η ευτελής αυτή πολιτική της κίνηση, τα σπρώχνει στην απάθεια, την αδιαφορία.
Και, ίσως, και σε επικίνδυνη ριζοσπαστικοποίηση, μέσα στο γενικότερο ευρωπαϊκό τυφώνα...