Μέσα σ’ αυτή την θλιβερή και δύσοσμη πολιτική ατμόσφαιρα που ζούμε τα τελευταία 24ωρα, όπου αρχές και αξίες, ιδεολογίες και πιστεύω κατάντησαν ένας σάπιος αχταρμάς ευτελούς σκοπιμότητας και συναγωνισμού καρεκλοκένταυρων καριεριστών, ευτυχώς κάποιοι διατήρησαν τον αυτοσεβασμό τους...
Και με την πολιτική συμπεριφορά και τις πράξεις τους (άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μ’ αυτές), παρηγόρησαν την έκπληκτη και άφωνη κοινωνία, σε ικανό βαθμό την αποτρέπουν από την επικίνδυνη (αλά και χρήσιμη για κάποιους διαβολικούς...) αποστροφή στην πολιτική ,«ιδιώτευση» έναντι των κοινών, περιφρονητική απαξίωση των δημοκρατικών διαδικασιών.
Δεν είναι ότι τούτος ο τόπος δεν έχει ξαναζήσει τον ρυπαρό ευτελισμό της πολιτικής ζωής. Την... “ρεταλοποίηση», την «σουργελοποίηση» (σύγχρονοι όροι, που πρέπει ο Μπαμπινιώτης να προσθέσει στο λεξικό του...), τις πάσης φύσεως εξαγορές βουλευτών, τις αποστασίες. Όλες αυτές τις παθογένειες που συνέβαλλαν αποφασιστικά να έρθει η χούντα. Μόνο που, με την μεταπολίτευση (μ’ όλες τις αστοχίες της), παγιώθηκε ένα άλλο πολιτικό γίγνεσθαι. Και ο κόσμος είχε πιστέψει, αδιάφορο με τις πολιτικές πεποιθήσεις του, ότι μπορούσε να ελπίζει στο «ποτέ πια!»
Έμελλε στην... «πρώτη φορά» να μας γυρίσει σ’ αυτό το θλιβερό παρελθόν...
Πέρα από τις μεθοδεύσεις (ο Νίκος Βούτσης... «προέβλεπε» εδώ και 11 μήνες ότι « η συμφωνία με τα Σκόπια θα αναδιατάξει πλήρως το πολιτικό σκηνικό» και την δυναμική των κομμάτων...) για διάλυση της αντιπολίτευσης (πώς να ξεχάσεις το «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»), ο κ. Τσίπρας μετήλθε και μετέρχεται κάθε ντροπιαστικής, αντιδημοκρατικής τακτικής αυτού του παρελθόντος για να εξασφαλίσει την παραμονή του στην εξουσία, και τώρα για να αποτρέψει μια εκλογική πανωλεθρία και να την φέρει στα επίπεδα μιας απλής ήττας.
Η πλεκτάνη με τον Καμμένο, η... «επιθετική εξαγορά» του κόμματός του, η απροσχημάτιστη διαβολή, υπονόμευση, απόπειρα σαλαμοποίησης των άλλων «μικρών» κομμάτων της αντιπολίτευσης, πότε με ... έρωτες, πότε με απειλές και εκβιασμούς, δεν ξύπνησαν απλώς εφιάλτες μιας παλιάς καταδικασμένης πολιτικής συμπεριφοράς, αλλά δείχνουν χωρίς αιδώ ο πώς οραματίζεται την έννοια «πολιτική», πως σέβεται τους θεσμούς και τους κανόνες του παιχνιδιού ο κ. Τσίπρας.
Όπως κατάντησαν τα πράγματα και... τα «κουκιά», και με πλήρως φωτισμένη την συμπαιγνία του πρωθυπουργού με τον Καμμένο και τα «ρετάλια» του, τούτες τις ώρες το ενδιαφέρον εστιάζεται στο «Ποτάμι» και τον Σταύρο Θεοδωράκη προσωπικά.
Έχει πολλά να του καταμαρτυρήσει κανείς. Επιπολαιότητες, λανθασμένες εκτιμήσεις, τεράστια λάθη τακτικής και στρατηγικής, οίηση (έστω και άθελη...) έναντι συνεργατών, εντός και εκτός του κόμματός του.
Και, κυρίως, ότι μ’ όλα τούτα, το εγχείρημα που τόλμησε το καλοκαίρι του 2014 και που δημιούργησε ελπίδες ζωογόνου ανάταξης του πολιτικού χάρτη, που έφερε φρέσκο αέρα στην πολιτική και γοήτευσε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που είχε απομακρυνθεί από την πολιτική λόγω θυμού και οργής, την αισιοδοξία για «κάτι φρέσκο...», ευθύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό ο ίδιος που δεν φρόντισε ν’ ανθίσει.
Όμως...
Οφείλει να του αναγνωρίσει κανείς ότι πέρα από τις καινοτόμες (αυτονόητες, αλλά εδώ είναι Ελλάδα...) προτάσεις του για την πολιτική διαχείριση, για τις οποίες επιχειρηματολόγησε, υποστήριξε, τάχθηκε ανοικτά και ψήφισε, ως νομοσχέδια, ακόμη και όταν αφορούσαν ζητήματα «αντιλαϊκά», ο Σταύρος Θεοδωράκης και οι βουλευτές του, δεν εγκατέλειψε ποτέ τις θέσεις που (καλώς ή κακώς) θεώρησε «αρχής», δεν πρόδωσε ποτέ τις αξίες στις οποίες πιστεύει λόγω... πολιτικού κόστους ή πολιτικού οφέλους. Αυτό, πρέπει να του πιστώσει ο πολίτης.
Χαρακτηριστικότερη (και δραματικά επίκαιρη, λόγω κυβερνητικού σαλταδορισμού...) η περίπτωση με την συμφωνία των Πρεσπών. Εξ αρχής, καθαρά και χωρίς αστερίσκους, τάχθηκε υπέρ της επίλυσης του «μακεδονικού», στήριξε (παρ’ όλες τις επιμέρους ενστάσεις του, ενδεχομένως) την συμφωνία, ξεκαθάρισε σε ανύποπτο χρόνο ότι στην Βουλή θα την ψηφίσει. Με όποιο κόστος...
Ο σατανικός Τσίπρας, ενώ μέχρι πολύ πρόσφατα έλεγε ότι “άλλη η ψήφος εμπιστοσύνης, άλλη η ψήφος για τις Πρέσπες...”, ξαφνικά άλλαξε τροπάρι και ταυτίζει τις δυο ψήφους. Προφανώς για να προκαλέσει προβλήματα στα άλλα «μικρά» κόμματα του δημοκρατικού τόξου, για να μπορέσει να τα διασπάσει και κανιβαλλίσει ευκολότερα.
Τον Δανέλη, τον... εξασφάλισε «σαν έτοιμο από καιρό». Κι’ άφησε τον Θεοδωράκη και τους άλλους τέσσερις του «Ποταμιού» (που θέλουν στην συμφωνία αλλά... όχι τον Τσίπρα, και αρνούνται την ψήφο «εμπιστοσύνης» σ’ αυτόν) με το επιτακτικό δίλημμα...
Δύσκολες ώρες για τον Θεοδωράκη. Ώρες ευθύνης...