Κάλαντα, δωράκια, ευχές γεμάτες ελπίδες, ενέσεις αισιοδοξίας, μια διάχυτη προσπάθεια ξεγνοιασιάς και βεβαιότητας πως ότι κακό και δυσάρεστο θα μείνει πίσω, τα καλά και ρόδινα βρίσκονται μπροστά...
Το καλεί το πνεύμα το γιορτινό. Η εθιμική ανάπαυλα σε μια καθημερινότητα που, ένα, χρόνο μετά, δεν ήταν τελικά και τόσο καλύτερη απ’ όσο την ευχηθήκαμε πέρσι τέτοιο καιρό. Η αναγκαία «ανασυγκρότηση», με παραμυθίες και εμψυχωτικά παιδιάστικα όνειρα. Που, όμως, τα έχουμε τόσο ανάγκη. Κάθε 365 μέρες, να μηδενίζουμε το κοντέρ της πραγματικότητας και να ξεκινάμε από την αρχή, γυρεύοντας μιαν άλλη...
«Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά...ήρθε ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια, με χαρά...». Ο άνθρωπος, είναι φτιαγμένος από υλικά ονείρου. Γι’ αυτό αντέχει. Γι’ αυτό σηκώνεται, κάθε φορά που πέφτει. Βαθειά μέσα του, ξέρει την δυστοπία της διαδρομής. Αλλά παίρνει θάρρος και κουράγιο απο την ελπίδα της ουτοπίας που γεννιέται ενστικτωδώς. Και προχωράει με μια ψευδαίσθηση, που καταλήγει η μόνη αλήθεια...
Δεν ταιριάζουν τούτες οι μέρες με μαυρίλες και απαισιοδοξίες. Απαιτούν το παραμύθι τους. Το ενθαρρυντικό, το ζωογόνο, το απαραίτητο οξυγόνο της ζωής. Φέτος, οι ευχές και τα δώρα, χρειάζονται ίσως πιο πολύ από ποτέ. Μόνο που πρέπει να είναι όχι «εθιμικές», αλλά από καρδιάς, να λάμπουν σαν την αλήθεια...
Περνάμε δύσκολες εποχές σε τούτη την πατρίδα. Και γι’ αυτό, φταίει σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, το παραμύθι των ημερών είχε κυρίως «δράκους». Που δεν κοίταγαν το μέλλον, αλλά στρέφονταν σ’ ένα αποτυχημένο παρελθόν, υποσχόμενοι την... επάνοδο σ’ αυτό! Αντί η σωρευμένη εμπειρία των ταγών μας, τουλάχιστον, να τους οδηγεί στο να μας λένε τι πρέπει να γίνει για να μην ξαναγίνουν τα λάθη του παρελθόντος, μας προέτρεπαν να... «πάμε σαν άλλοτε», ως εάν δεν έχει μεσολαβήσει τίποτε!
Αντί να προσφέρουν ως δώρο στην κοινωνία την αλήθεια και την σωστή αποτίμηση των σωρευμένων λαθών (τους και μας...), ώστε να τ’ αποφύγουμε για να ξεκινήσουμε από μια νέα πιο ελπιδοφόρα, αν και με απαραίτητες θυσίες, αρχή, μοίραζαν στον κόσμο ψεύτικες ελπίδες, έναν παράδεισο χωρίς σκληρή δουλειά και κόπο. Υπόσχονταν ένα «θαύμα», που διασκέδαζε την απαισιοδοξία και την τελμάτωση. Μοίραζαν «όνειρα» που η λογική έλεγε ότι θ’ αποδειχθούν εφιάλτες...
Αλλά η ελπίδα, προϋποθέτει κι’ ένα μίνιμουμ ρεαλισμού. Για να είναι πειστική, να κινητοποιεί σε δράση, να γαληνεύει...
Η αλήθεια που επιτέλους πρέπει να ειπωθεί (δεν την λένε οι πολιτικοί, ας την σπείρουν οι σοβαροί της ενημέρωσης), είναι πως επιστροφή στο παρελθόν, δεν υπάρχει. Μπροστά μας, διαγράφεται μια πραγματικότητα στην οποία τίποτε δεν μπορεί να είναι όπως πριν. Τα λάθη μας και η βολική ψευδαίσθηση ανεμελιάς, το αποκλείουν. Και είναι ευθύνη των πολιτικών να μιλήσουν με αλήθειες στον κόσμο, αντί να τον κοροϊδεύουν για μικροπολιτικά οφέλη.
Ο Τσώρτσιλ πέτυχε, επειδή σε δύσκολες ώρες συνέγειρε την κοινωνία στον ρεαλισμό, λέγοντάς της ότι «δεν έχει να προσφέρει, παρά μόνο αίμα, πόνο, δάκρυα και ιδρώτα...»- και η κοινωνία μεγαλούργησε! Σε τέτοιες, απαιτείται θαρραλέα υπέρβαση, λόγος αλήθειας που από μόνη της γεννά ελπίδες. Κάποιος πρέπει να πει στην ελληνική κοινωνία που δεν βιώνει απλή κρίση, αλλά πραγματική παρακμή θεσμών, αρχών, οικονομίας, ότι για να ξαναβαδίσει στο μονοπάτι της ελπίδας και να μπορεί να διεκδικεί μέλλον, θέλει θυσίες, δάκρυα και ιδρώτα. Πως τα προεκλογικά επιδόματα, δεν αποτελούν λύση αναθέρμανσης της οικονομίας όταν εξασφαλίζονται από «πλεονάσματα» που στεγνώνουν την αγορά, από περικοπή αναπτυξιακών επενδύσεων. Πως οι προσλήψεις στο δημόσιο (οι... με υπόσχεση αλλά και οι άμεσες, χωρίς μελέτη των αναγκών), δεν είναι παραγωγικές και αναπτυξιακές, δεν μεγαλώνουν την πίττα -αντίθετα την μικραίνουν. Και το μόνο (κι’ αυτό αμφίβολο...) κέρδος, είναι η εξαγορά ψήφων από τους απελπισμένους...
Χρόνια καλά, με υγεία, τύχη και αισιοδοξία. Κι’ εδώ που έχουμε φθάσει, μόνο το άστρο της αλήθειας μπορεί να φωτίσει τον δύσκολο δρόμο για την ελπίδα για το μέλλον...