Δειλά, μοιραία κι’ άβουλα αντάμα, τα «μικρά» κόμματα πασχίζουν στην Βουλή και στην κοινωνία, προσμένοντας «κάποιο θάμα...».
Ο δικομματισμός επανακάμπτει μετά, από ένα μικρό σχετικά διάστημα, και κυριαρχεί στην δημοσκοπική αλλά και την πραγματική πολιτική. Και οι λεγόμενοι «μικροί», μοιάζει να μην έχουν πραγματικά αποφασιστικό ρόλο στο σημερινό προεκλογικό-κι’ όπως ανησυχούν- και στο αυριανό πολιτικό σκηνικό.
Δεν είναι ευχάριστο, και δεν είναι σίγουρα διόλου ενθαρρυντικό για την δημοκρατική ομαλότητα, αλλά ΚΙΝ.ΑΛ, Ποτάμι, Κεντρώοι, για να μείνουμε μόνο στα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου και τα οποία σήμερα εκπροσωπούνται στην Βουλή, έχουν εκ των πραγμάτων χαρακτηρισθεί ως «συμπληρωματικές δυνάμεις», που θα κληθούν να στηρίξουν την επόμενη κυβέρνηση. Όποιο κι’ αν είναι το πρώτο κόμμα, που σήμερα δημοσκοπικά δεν αμφισβητείται ότι θα είναι η ΝΔ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως, που αντιλαμβάνεται (άλλο που, φυσικά, δεν μπορεί να το παραδεχθεί ούτε στον... εαυτό του, σε συνθήκες σκληρής μάχης) ότι θα είναι, στην καλύτερη για τον ίδιο περίπτωση δεύτερο κόμμα, έχει κάνει κεντρική του προεκλογική στρατηγική την πόλωση μέχρις εσχάτων, το «εμείς και οι άλλοι»,προβάλλει μηνύματα και αρθρώνει λόγο εμφυλιοπολεμικό, καλεί καθημερινά Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ (το ΚΙΝ.ΑΛ, δηλαδή...), ακόμη και τον Λεβέντη, να ξεκαθαρίσουν από τώρα «με ποιόν θα πάνε και ποιον θ’ αφήσουν» την επαύριο των εκλογών...
Λόγω ταραχής κι αμηχανίας, εκβιάζει αυτά τα κόμματα, πώς είτε θα δηλώσουν... προκαταβολικά ότι θα «παίξουν κεντροαριστερά», μ’ ότι κι’ αν αυτό σημαίνει, είτε θα το αφήνουν αδιευκρίνιστο, οπότε τα χαρακτηρίζει... εκ προοιμίου «ακροδεξιούς συνοδοιπόρους» της... ακροδεξιάς ΝΔ! Φυσικά και ξέρει ότι σε προεκλογικό χρόνο, το να δηλώσει κάποιο κόμμα ποιόν θα στηρίξει (αν χρειασθεί) για να σχηματίσει κυβέρνηση, είναι ... συνταγή αυτοκτονίας! Που ουδείς εχέφρων πολιτικός αρχηγός θ’ ακολουθήσει. Γιατί είναι σαν να λέει στον δυνητικό ψηφοφόρου του «εγώ μ’ αυτόν θα συνεργαστώ, άρα μπορείς να επιλέξεις στην κάλπη απ’ ευθείας αυτόν, χωρίς διαμεσολάβηση!»
Πιο «της πιάτσας», και φυσικά πολύ πιο ήρεμη και ασφαλής,η ΝΔ ακολουθεί άλλη τακτική, περισσότερο δημοκρατική, συμφιλιωτική, ελκυστική: δηλώνει από τώρα, ότι και με την αυτοδυναμία που ελπίζει να εξασφαλίσει, θα σαλπίσει «σάλπισμα εθνικής συναίνεσης και συνεννόησης” και σ άλλες πολιτικές δυνάμεις, προκειμένου να υπάρξει μια από κοινού εθνική προσπάθεια, στο δύσκολο και απαιτητικό «αύριο» που εκ των πραγμάτων καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα.
Πιέζοντας με μεγαλύτερη ένταση προς τον δικομματισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ παραβλέπει ότι αυτή η πολωτική στρατηγική, εμπεριέχει ένα πολύ συγκεκριμένο κίνδυνο: ικανός αριθμός από τους ψηφοφόρους των μικρών αυτών κομμάτων, να... ακούσουν την «λογική» του και να ψηφίσουν... αδιαμεσολάβητα κάποιον από τους δύο μονομάχους, με αποτέλεσμα (και με βάση τις «τάσεις» των δημοσκοπήσεων) να... ενισχύσουν ακόμη περισσότερο την ΝΔ! Και παράλληλα, στο ενδεχόμενο κάποια από τα κόμματα αυτά να μείνουν εκτός Βουλής, ν’ αυξηθεί κατακόρυφα η πιθανότητα αυτοδυναμίας του Μητσοτάκη! Και η άνεσή του, ως αυριανή κυβέρνηση, να κάνει περισσότερα (και εκ του ασφαλούς!) «ανοίγματα» σε όσα δημοκρατικά κόμματα εξασφαλίσουν είσοδο στην Βουλή.
Για αυτονόητους λόγους, από το σκεπτικό μας αφήσαμε εκτός το φασιστικό μόρφωμα (το οποίο, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ που...πασχίζει να ενισχύσει, ποντάροντας σε τυχόν αφαίρεση ψήφων από την ΝΔ-δεν είναι τυχαίο ότι 4 χρόνια δεν λέει να τελειώσει την δίκη της ΧΑ...), και τους σε... αλλοφροσύνη και παροξυσμό ΑΝΕΛ. Ο κ. Τσίπρας, αν και θεωρεί τον κ. Καμμένο «τελειωμένο», κάνει και τα πλέον «τρελά» προκειμένου να κρατήσει κάποιο ποσοστό αυτό το... συμπούρμπουλο κόμμα, ευελπιστώντας ότι έστω και με ένα 2% οι «ψεκασμένοι» μπορεί μεν να μην μπουν στην Βουλή (σιγά που τον νοιάζει!), αλλά τουλάχιστον θα έχει «κόψει» ψήφους από την ΝΔ...
Ο ταραγμένος άνθρωπος, δεν μπορεί παρά να κάνει ταραγμένα όνειρα...