Ο ΣΥΡΙΖΑ και η... τρανσέξουαλ συγκυβέρνησή του με τους ΑΝΕΛ καταφέρνουν να κυριαρχούν στην επικαιρότητα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Οι επικοινωνιολόγοι και οι πολιτικάντηδες παλαιά κοπής στην Ελλάδα, ίσως πουν ότι αυτό μετράει. Ν’ ακούγεται τ’ όνομά σου. Έστω και με αμφιλεγόμενο πρόσημο. Να μην είσαι εξαφανισμένος. Είναι μια θεωρία...
Την οποία, μάλιστα, δείχνουν να επιβεβαιώνουν και οι δημοσκοπήσεις: αποδυναμώνεται σημαντικά και συνεχώς ο ΣΥΡΙΖΑ, ναι. Αλλά δεν υφίσταται την κατρακύλα, την πανωλεθρία που λογικά θα περίμενε κανείς, συναθροίζοντας ψέμματα, «αυταπάτες», καταστροφικές πολιτικές, αρνητικές επιδόσεις σε όλους τους τομείς (κυρίως οικονομία και ποιότητα ζωής του κόσμου, αλλά και τα εθνικά θέματα), όλα όσα δηλαδή διαμορφώνουν τον απολογισμό της «αριστερής» κυβέρνησης.
Πνιγμένοι στην Μάντρα, καμμένοι στο Μάτι, «καθαρή έξοδος» φιάσκο, εμπαιγμός των συνταξιούχων με το «κόβονται δεν κόβονται» οι συντάξεις, σκοτεινό και αδιαφανές παρασκήνιο (με συμμετοχή του... «φωτός», των πάρε- δώσε της ΔΕΗ!) στην συμφωνία των Πρεσπών, κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος με ευθύνη και της κυβέρνησης, εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού στα ύψη. Μίζερη, απογοητευτική καθημερινότητα...
«Τα γεγονότα, αγαπητέ μου, τα γεγονότα...» είχε απαντήσει ο Βρετανός πρωθυπουργός Μακμίλαν, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο στις αρχές του ‘60, «τι φοβάται περισσότερο». Και τα γεγονότα, κάθε άλλο παρά φιλικά αποδεικνύονται για τον Αλέξη Τσίπρα. Κι’ όμως, δεν καταρρέει...
Σ’ όλες τις καταστάσεις, βέβαια, υπάρχει το «σημείο της μη επιστροφής». Μπορείς να κοροϊδεύεις για λίγο, αρκετούς. Αλλά δεν είναι δυνατόν να κοροϊδεύεις τους πολλούς για πάντα. Κάποια στιγμή, η πραγματικότητα (όσο κι’ αν κάποιος την αγνοεί, ζώντας σ’ αυτήν που έχει επινοήσει ο ίδιος...) εκδικείται. Γυρίζει μπούμερανγκ...
Το τελευταίο επεισόδιο με τον Πάνο Καμμένο να «παίζει»(;) από τις ΗΠΑ, σε μια... κανονική, με στέρεους θεσμούς που είναι σεβαστοί από όλους χώρα, ίσως να ήταν αυτό το σημείο της μη επιστροφής. Είναι παντελώς αδιανόητο υπουργός της όποιας κυβέρνησης, που μοναδική προϋπόθεση για να είναι μέλος της είναι η εκτίμηση του ίδιου του πρωθυπουργού στο πρόσωπό του, να χαράζει την δική του πολιτική (και δη στο εξωτερικό και για τόσο καίρια ζητήματα εξωτερικής πολιτικής!), σε πλήρη αντίθεση με την επίσημη του πρωθυπουργού, και να παραμένει στην θέση του. Δηλαδή ,μ’ απλά λόγια, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται! Όσο καραγκιόζης εξουσιολάγνος πολιτικός κι’ αν είσαι...
Αλλά εδώ είναι Ελλάδα της «πρώτη φοράς αριστερά»!
Ο απερίγραπτος υπουργός ΄Εθνικής Άμυνας, έριξε το χειρότερο (όσα έχουν προηγηθεί, ήταν ανοιξιάτικη βροχούλα!) «φτύσιμο» στον κ. Τσίπρα. Γι’ αυτό και αντέδρασε ενστικτωδώς ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ (και ο ελεγχόμενος από αυτόν φιλοκυβερνητικός τύπος) αλλά και ο εμβληματικός για τους κομματικούς Πρόεδρος της Βουλής. Ακόμη και παραδοσιακοί «προεδρικοί», στην καλύτερη περίπτωση πήραν αποστάσεις από τον Καμμένο και «διασκέδασαν» τις δηλώσεις του για ΑΝΕΛικό...εναλλακτικό σχέδιο για την συμφωνία με τα Σκόπια, και την προσφορά προς τους Αμερικανούς να γίνει σε... κάθε ελληνική πόλη και μια στρατιωτική βάση!
Ο μόνος που... «γέλασε» με τα θεσμικά παραστρατήματα του «κεντροδεξιού» υπουργού και φίλου του, ήταν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας! Το μεν Μέγαρο Μαξίμου περιορίσθηκε να κάνει «διαρροή» ότι η κυβέρνηση παραμένει σταθερή στην συμφωνία των Πρεσπών (κουβέντα για τις βάσεις, άχνα για την περιφρόνηση Καμμένου σε κυβέρνηση και πρωθυπουργό...), ο δε πρωθυπουργός κληθείς να τοποθετηθεί στην ανταρσία και το φτύσιμο του υπουργού του, αρκέσθηκε σε ένα... χαμόγελο, και στην «βαρυσήμαντη» δήλωση «στις ΗΠΑ υπάρχει τυφώνας, αλλά δεν λέγεται Πάνος, λέγεται Μάϊκλ»! Πολύ γλυκούλης...
Μετά από αυτή την πρωθυπουργική τοποθέτηση, υπουργοί, κομματικοί και φιλοκυβερνητικός τύπος που είχαν αγανακτήσει με τον Καμμένο, ξαναμπήκαν στο καβούκι τους...
Δεν είναι σίγουρο αν ο Καμμένος ενήργησε μόνος του στις ΗΠΑ, ή εξυπηρετούσε κάποιο μυστικό σχέδιο, σε συνεννόηση με τον Τσίπρα, περαιτέρω ενίσχυσης των φιλοαμερικανικών σχέσεων, και για την περίπτωση να σκαλώσει η συμφωνία με τα Σκόπια, αλλά και για την επέκταση (αν και όταν χρειαστεί-αν ναυαγήσουν οι Πρέσπες και τα σχέδια του ΝΑΤΟ να «κατέβουν» προς τα εδώ οι αμερικανικές βάσεις της Β. Ευρώπης...) της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Και η «πρόταση» Καμένου για δημιουργία «αμυντικών μετώπων και τόξων στα Βαλκάνια, για ν’ αναχαιτισθεί η ρωσική προσπάθεια για διείσδυση...», ίσως και ν’ αποσκοπεί στον έμμεσο καθησυχασμό της Ουάσινγκτον, εν όψει της επίσκεψης Τσίπρα στην Μόσχα και των συνομιλιών του με τον Πούτιν. Ίσως, απλώς, ο...υπερκινητικός και ιδιόρρυθμος Καμμένος, να επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο υποδυόμενος τον ρόλο που του ανέθεσε ο φίλος του. Μπας και συγκρατήσει λίγους από τους εν αποδρομή ψηφοφόρους του...
Από την άλλη, για να’ μαστε ρεαλιστές, αν ο κ. Τσίπρας ήθελε να αντιδράσει ως... κανονικός πρωθυπουργός, (αν δεν υπάρχει μυστική συμπαιγνία) αποπέμποντας τον παρεκραπέντα υπουργό του, ξέρει ότι θα διακινδύνευε να πέσει η κυβέρνηση, να προκηρυχθούν, ίσως, εκλογές σε χρόνο που δεν περιλαμβάνεται στο στόχο-χρονοδιάγραμμα του, να χάσει την εξουσία Και με σχεδόν βεβαία την εκλογική ήττα του (αλλά με δημοσκοπικές προβλέψεις που του επιτρέπουν να ελπίζει ότι ίσως να διαδραματίσει κάποιο ρόλο την επόμενη μέρα), προτίμησε να το... ρίξει στην πλάκα, καταφεύγοντα στην μόνιμη τακτική του, «βλέποντας και κάνοντας...»
Μόνο που, για ν’ αποδειχθεί αυτό το τελευταίο «κερασάκι» στην τούρτα της συγκυβερνητικής ιλαροτραγωδίας «σημείο της μη επιστροφής», η παραζαλισμένη και βυθιζόμενη στην απάθεια κοινωνία, θα πρέπει ν’ ακούσει την αλήθεια με απλές, σταράτες και τεκμηριωμένες κουβέντες. Τώρα, που αυτό το πράγμα που μας κυβερνάει, δεν μπορεί πια να κρύψει τα σημάδια της αποσύνθεσής του.
Και από όλους τους δημοσιολογούντες, ασχέτως ,θέσης». Αντιπολίτευση, κόμματα, ΜΜΕ...