Βρέθηκα τυχαία το Σάββατο στις εγκαταστάσεις του Deree, καλεσμένος σε μια ημερίδα.
Είχα να περάσω χρόνια από το αμερικανικό κολέγιο, μέσα δεν είχα μπει ποτέ και ομολογώ ότι έμεινα παγωτό από το θέαμα.
Ένα υπέροχο κτιριακό συγκρότημα με σπουδαστήρια, βιβλιοθήκες, αίθουσες συνεδρίων, περιτριγυρισμένo από γήπεδα ποδοσφαίρου, τένις και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Στο εσωτερικό βασίλευαν η ηρεμία, η ασφάλεια και ο πολιτισμός.
Ούτε ρημαγμένα αμφιθέατρα, ούτε βρώμα, ούτε συνθήματα στους τοίχους. Σκέφτηκα την τύχη όλων αυτών των παιδιών που σπουδάζουν σε αυτό το ιδιωτικό πανεπιστήμιο και ειλικρινά με έπιασε μια παράξενη θλίψη.
Γιατί αυτή η κοινωνία είναι τόσο αυτοκαταστροφική, τυχάρπαστη, ευκαιριακή και χωρίς καμία προοπτική να γίνει μια κανονική χώρα.
Πόσο κολλημένος μπορεί να είναι ένας λαός που δεν βλέπει το συμφέρον του και κυνηγάει τους δαίμονές του κάνοντας καθημερινά ένα ακόμα βήμα προς τον γκρεμό που μας περιμένει – όχι πολύ μακριά.
Και πόσο κολλημένη μπορεί να είναι η Αριστερά που προτιμά να «σπουδάζουν» τα παιδιά μας σε τρώγλες και χαβούζες για να μπορούν αυτοί να πωλούν με τον πιο φθηνό τρόπο τα πιο λαθραία ιδεολογήματα.
Κανονικά, θα περίμενε κανείς η ελληνική κοινωνία μετά από όσα τράβηξε -και θα τραβήξει, αν δεν αλλάξει σύντομα νοοτροπία- να βγει στους δρόμους και να ζητήσει εδώ και τώρα όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται για να γίνει μια κανονική χώρα.