Ο Τσίπρας, αποκλείεται να πάει σ’ εκλογές με περικοπή των συντάξεων. Σε συνεννόηση (ως αντάλλαγμα... παρασχεθεισών υπηρεσιών!) ή σε ρήξη με τους δανειστές, το ψηφισμένο μέτρο της νέας μείωσης των συντάξεων από 1/1/2019, δεν πρόκειται να ισχύσει...
Ε, και; Αυτό είναι το ζητούμενο, αν δηλαδή ο Τσίπρας θα εμφανισθεί προεκλογικά... φιλολαϊκός μαχητής ελπίζοντας να κλείσει την «ψαλίδα», να δυσκολέψει την αυτοδυναμία της ΝΔ, να παραμείνει ενεργός παίκτης την «επόμενη μέρα»;
Για τον ίδιο και το κόμμα του, αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Για... όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, όμως; Δεν ήρθε η ώρα να βάλουμε, επιτέλους, ένα τέλος στα χρόνια... παραμυθιάσματά μας, να χώνουμε το κεφάλι στην άμμο για να κρυφτούμε από τα προβλήματα, να τιμούμε ως εθνικό θυρεό το «δωσ’ ημίν σήμερον...», και αύριο έχει ο θεός;
Οι συνεχείς περικοπές των συντάξεων που έχουν φέρει σε απόγνωση τους μισούς Έλληνες, εκτός από εγκληματικό είναι και ηλίθιο, αναποτελεσματικό μέτρο. Που συναποφασίσθηκε από την αρχή της κρίσεως από ανόητες κυβερνήσεις και αδιάφορους δανειστές (αν και οι τελευταίοι διατείνονται ότι είπαν :«μαζέψτε τα δημοσιονομικά σας, κάντε μεταρρυθμίσεις...» και οι εγχώριοι άρχοντες επέλεξαν το εύκολο και άμεσης απόδοσης μέτρο των οριζόντιων περικοπών...) και περίπου 10 χρόνια μετά όλοι αναγνωρίζουν τις ολέθριες επιπτώσεις του. Κυρίως οι συνταξιούχοι...
Το πρόβλημα είναι ότι για να μην περικοπούν (κι’ άλλο...) οι συντάξεις, θα πρέπει η χώρα να κάνει... δυο-τρία «πραγματάκια»: να αποφασίσει η πολιτική εξουσία ν’ αλλάξει αυτό το «πράγμα» που εμείς θεωρούμε ως κράτος. Να αποκτήσουμε σύγχρονη, ευέλικτη και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, να μειώσουμε το παμφάγο και αντιπαραγωγικό δημόσιο, άρα και τις δαπάνες του, ώστε να περιορίσουμε την φορολογία για να προσελκύσουμε επενδύσεις, με τις οποίες και μόνο θα πάρει μπροστά η οικονομία, θα έρθει ανάπτυξη, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα μειωθεί η ανεργία, θα εισρεύσουν εισφορές στα ταμεία, θα έχει ελπίδες να καταστεί βιώσιμο το ασφαλιστικό σύστημα....
Όλα αυτά τα αυτονόητα και μονοδρομικά, απαιτούν και προϋποθέτουν σοβαρές και ρεαλιστικές πολιτικές. Κι’ επειδή δεν γίνονται από την μια μέρα στην άλλη, είναι εκ των ων ουκ άνευ η ενεργός συμμετοχή (έστω υπό μορφήν υπομονής και ανοχής, μαζί με θυσίες και σκληρή δουλειά...) της κοινωνίας. Να πάψουν να την κανακεύουν και να την εξαγοράζουν με πρόσκαιρα επιδόματα της ξεφτίλας, να της μιλήσουν με ειλικρίνεια, να ζητήσουν την συστράτευσή της.
Μόνο που με... όλα αυτά τα «αντιλαϊκά» και τα «συντηρητικά», όλα αυτά που έχουν κόστος (ιδίως σε μια επί δεκαετίες κακομαθημένη πελατειακή κοινωνία), εκλογές δεν κερδίζονται εν Ελλάδι! Το ήξεραν (κι’ αν το ήξεραν!) όλοι οι προηγούμενοι «άλλοι», το’ μαθαν εν ριπή οφθαλμού και «τούτοι» οι... φιλολαϊκοί! Τουλάχιστον οι «άλλοι» βασίλευαν σε άλλες εποχές, δανείζονταν (υποθηκεύοντας το μέλλον του τόπου) και... μοίραζαν. Τούτοι εδώ, ρουφάνε αίμα (από όσο έμεινε...) από τον κοσμάκη, για να εξασφαλίσουν πλεονάσματα ώστε να μπορούν ψηφοθηρικά να του.. επιστρέφουν υποπολλαπλάσια απ’ όσα του ξεζούμισαν, να μοιράζουν μπουναμάδες, να τον εξαγοράζουν.
Πάθαμε και... ξαναπάθαμε, βαλτώσαμε για τα καλά ως χώρα, αλλά την απέχθεια μας, την λυσσαλέα αντίδρασή μας στην οποιαδήποτε αλλαγή, την διατηρούμε στο ακέραιο ως κόρη οφθαλμού! Και πάνω σ’ αυτό το θανατερό εθνικό τοπίο, ενέσκηψαν (τάζοντας, κανακεύοντας, λέγοντας φρικτά ψέμματα, εκπορνεύοντας, εξαπατώντας...) και «τούτοι» για να μην (απο)μείνει τίποτε όρθιο! Αντί ως «το νέο» (τρομάρα τους...) να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα, να κάνουν μεταρρυθμίσεις, ν’ αλλάξουν όλα τα κακώς κείμενα (και είναι πάμπολλα!), αναπαρήγαγαν και επαύξησαν -αλλά με... αριστερό πρόσημο- όλες τις παθογένειες του παρελθόντος των «άλλων».
Καθημερινά τα παραδείγματα των «αλλαγών» τους: την παιδεία την αποδιάλυσαν (πάνω που ο «νόμος Διαμαντοπούλου» είχε κάπως αρχίσει ν’ αποδίδει...) και την παρέδωσαν στους «ιδεολόγους» καταληψίες και αναρχικούς. Την δημόσια διοίκηση, την «ερωμένη» όλων των προηγούμενων, την... παντρεύτηκαν! Την κομματική ΕΡΤ των «άλλων», την... αναβάθμισαν σε ανταγωνιστικό κανάλι της Βορειοκορεάτικης TV, με Καψώχες, αφού προηγουμένως προσπάθησαν να εξυγιάνουν και να «φτιάξουν» το τηλεοπτικό τοπίο με... παπαδίστικα κόλπα, βοσκοτόπια και «λαγούς». Την Δικαιοσύνη προσπαθούν να την ευτελίζουν με κάθε ευκαιρία, το αυτονόητο δικαίωμα των πολιτών για τάξη και ασφάλεια, το κατήργησαν, μεταφράζοντάς το ως «σύνθημα αστυνομοκρατίας», και βαφτίζοντας όσους καταγγέλλον τους καταστροφείς Ρουβίκωνες, « συλλογικότητες», μπαχαλάκηδες και παραβατικούς, ως...«ακροδεξιούς»!
Ξεφύγαμε, όμως, από τις συντάξεις...
Ο Τσίπρας, δεν θα εφαρμόσει την νέα περικοπή που ο ίδιος ψήφισε. Και είναι πολύ πιθανόν, να ικανοποιήσει αρκετούς έρμους συνταξιούχους, που θα σκεφθούν « μωρέ και έξη μήνες, ένα χρόνο, να μην μου κόψουν την σύνταξη, κέρδος είναι...» Και είναι.
Και κάποιους από αυτούς, ελπίζει να τους γητέψει... εκλογικά. Αυτό, όμως, που δεν θα τους πει, όπως δεν θα το πει και σε όλη την κοινωνία ( ας αναλάβουν το κόστος... οι επόμενοι!) είναι πως και τώρα να μην μειωθούν οι συντάξεις, θα περικοπούν και θα περικόπτονται... προσεχώς και αναπόφευκτα μέχρι να καταργηθούν! Με την αναλογία εργαζόμενων/συνταξιούχων να είναι στο 1,4:1, με ένα δημογραφικό που προβάλλει εφιαλτικό (το 2050 οι άνω των 55, θα είναι υπερδιπλάσιοι των νέων ανθρώπων, κοντά στα 2/3!), με την διαρκή φυγή νέων ανθρώπων της παραγωγικής ηλικίας στο εξωτερικό, η εξίσωση δεν βγαίνει. Τόσο απλά...
Μπορεί να... ποντάρει ο Τσίπρας στο ότι, που θα πάει, οι άνω των 70... θα ψοφήσουν οσονούπω (το επανέλαβε χθες πολύ σοβαρά και ο τεχνοκράτης Τσακαλώτος!), αλλά τόσο οι... μελλοθάνατοι όσο και οι νεότεροι, εργαζόμενοι και στο κατώφλι της αποστρατείας, θα πρέπει να καταλάβουν ότι χωρίς ανάπτυξη, δουλειές, αλλαγή μοντέλου οικονομίας, μεταρρυθμίσεις, οι συντάξεις δεν θα μακροημερεύσουν!
Εκτός, πια, κι’ αν ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να εισάγει στην Ελλάδα και να καλλιεργήσει καρποφόρα....συνταξιόδεντρα!