Το τι θα πει, εξαγγείλει, υποσχεθεί, «δεσμευθεί» ο κ. Τσίπρας αυτό το Σαββατοκύριακο στην Θεσσαλονίκη, είναι λίγο πολύ προεξοφλημένο.
Βέβαια, Τσίπρας είναι αυτός, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την έκπληξη. Να επαναλάβει, επί τα χείρω, τον... χειρότερο εαυτό του, να τάξει λαγούς με πετραχήλια, να κάνει τον Τσίπρα του 2014 να μοιάζει με...σώφρονα και υπεύθυνο πολιτικό, σε σχέση με την φετινή προεκλογική περσόνα που θα επιλέξει να υποδυθεί...
Αν τότε (και αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 15, με ανανεωμένη λαϊκή εντολή) στηριζόταν και εκμεταλλευόταν την σιγουριά του αδιαμφισβήτητα κυρίαρχου του παιχνιδιού, σήμερα ξέρει ότι τα παίζει όλα για όλα, στις επόμενες εκλογές διακυβεύεται όχι μόνο το μέλλον του κόμματός του, αλλά και το προσωπικό του πολιτικό. Γνωρίζει χωρίς... «αυταπάτες» ότι αν δεν «τους τελειώσει», θα τον τελειώσει η κοινωνία. Κι’ αυτό, τον καθιστά αδίστακτο και επικίνδυνο. Γιατί, αν τότε προσδοκούσε την αίγλη και την δύναμη της εξουσίας, σήμερα απειλείται να την χάσει. Πάνω που την είχε συνηθίσει, και πίστεψε ότι θα του ανήκει για πάντα...
Και τούτο, κι’ εκείνο και τ’ άλλο -και τα... εντελώς αντίθετά τους!- είναι αποφασισμένος να μοιράσει. Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ...
Αλλά ξαναλέμε, όλα αυτά είναι προεξοφλημένα, δηλαδή σε ικανό βαθμό ακυρωμένα εκ των προτέρων. Το νιώθει και ο ίδιος το «άλλο κλίμα», που μετέτρεψε το σκηνικό των ωσαννά με το οποίο τον υποδεχόταν κάθε Σεπτέμβρη η συμπρωτεύουσα, σε ασφυκτικό κλοιό αποδοκιμασίας και αντίδρασης, αμφισβήτησης και οργισμένης απόρριψης. Ποιος να το’ λεγε ότι ο σταρ Τσίπρας, θ’ αναγκαζόταν να φθάσει απροειδοποίητα και μυστικά, τις μεταμεσονύκτιες ώρες, στην Θεσσαλονίκη για ν’ αποφύγει τις... εκδηλώσεις λατρείας και εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του...
Θα πει όσα έχει να πει με το γνωστό (αν και μετά το φιάσκο της νύχτας του ολέθρου στο Μάτι, έχει ξεθωριάσει...) επικοινωνιακό του ταλέντο, θα τα ρίξει «στους άλλους» τους κακούς, ακροδεξιούς αλλά και φιλελεύθερους, δούλους του μεγάλου κεφαλαίου αλλά και... αδίστακτους λαϊκιστές, αυτούς που «ξεπούλησαν την πατρίδα» και δεν έμεινε σχεδόν τίποτε για να... δώσει κι’ ο ίδιος! Φοβάται ότι θα ρίξει... «χρυσά» δίχτυα, αλλά θα τα μαζέψει άδεια. Είναι, όμως, μια παράσταση που είναι αναγκασμένος να δώσει, μιαν απελπισμένη «τελευταία τιμητική», αφού το όνομά του φιγουράρει “πρώτο” στην μαρκίζα, χωρίς ο ίδιος όμως να κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο...
Το βάρος της φετινής «αμερικάνικης» ΔΕΘ, πέφτει σχεδόν αποκλειστικά στον πρόεδρο της ΝΔ. Και η αποστολή του, κάθε άλλο παρά εύκολη θα είναι. Δεν μπορεί παρά ν’ αντιλαμβάνεται ότι παρήλθαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που μπορούσες, δύσκολα έστω, να πουλήσεις φύκια για μεταξωτές κορδέλες, να επικαλείσαι ύστερα, στην... νεκροψία, «αυταπάτες». Ούτε καν το... εθιμικό «παρέλαβα καμμένη γη». Οι πάντες ξέρουν ότι πορευόμαστε σ’ ένα κακοτράχαλο, καμμένο, ανηφορικό μονοπάτι. Και ταυτόχρονα, έχει ν’ αντιμετωπίσει στην προεκλογική μάχη που έχει αρχίσει, έναν αδίστακτο αντίπαλο, που θα πολιτευθεί όπως προαναφέραμε, θα επιχειρήσει να δεσμεύσει, και νομοθετικά, από τώρα τον διάδοχό του, στην εκπλήρωση αδύνατων παροχών που αυτός με... υποσχετική στο μέλλον μοιράζει. Σαν να λέει, «ψηφίστε με για να τα δώσω, όπως δεσμεύομαι, ή βγάλτε τους «άλλους», τους ανάλγητους, να σας τα κόψουν...»!
Και οι... αιθεροβάμονες, κατά μόνας ξέρουν ότι μια τέτοια πολιτική, είναι σίγουρη συνταγή εθνικής αυτοκτονίας. Μπορεί να γοητεύονται (και να ονειρεύονται...) από τέτοιες ανέξοδες υποσχέσεις, αλλά βαθιά μέσα τους οι περισσότεροι καταλαβαίνουν...
Ο Μητσοτάκης ξέρει πολύ καλά πως το κοινό στο οποίο θα απευθυνθεί στην ΔΕΘ, αλλά και από τώρα μέχρι τις κάλπες, είναι δύσπιστο πλέον στην εξουσία, όποιος κι’ αν την εκπροσωπεί. Είναι ολόκληρη η απαυδισμένη, θυμωμένη κοινωνία, όχι μόνο «εύκολοι» (;) εκλογείς και οπαδοί του, σε μεγάλο βαθμό άνθρωποι που δεν τους πάει το χέρι να ψηφίσουν δεξιό κόμμα, πολίτες παρασυρμένοι και «θαμπωμένοι» από τα ταξίματα στις προηγούμενες εκλογές. Που δεν ανέχονται άλλα ψέμματα και κοροϊδίες, αλλά και δεν αντέχουν μια δύσκολη πορεία χωρίς κανείς να τους λέει με ειλικρίνεια και πραγματική “συμπάθεια”, που και πώς φιλοδοξούν να ηγηθούν αυτής της πορείας...
Πέρα από δημοσκοπήσεις, κλίμα και «γενική αίσθηση», οι επόμενες εκλογές θα είναι πολύ κρίσιμες και καθοριστικές για το «αύριο» (αλλά και το... μεθαύριο) αυτού του τόπου. Ο Μητσοτάκης προβάλλει ως «το νέο και το διαφορετικό» που χρειάζεται η χώρα. Σε μεγάλο βαθμό, ως «επιχείρημα» το έκαψε ο Τσίπρας, μετατρέποντάς το σε φτηνιάρικο, ψεύτικο σύνθημα. Θα πρέπει να το έχει διαρκώς υπ’ όψη του αυτό ο πρόεδρος της ΝΔ. Προεκλογική μάχη με... αντιπροσφορές στα σύννεφα, αν υποτεθεί ότι μπορεί να «πιάσει» σε κάποιο βαθμό στην στενή πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ, θα γυρίσει μπούμερανγκ για τον ίδιον. Και θα απογοητεύσει την επιφυλακτική «σιωπηλή πλειοψηφία» που μπορεί σ’ αυτές τις εκλογές να κάνει την διαφορά...
Απαιτείται υπευθυνότητα, συγκεκριμένο και στο έπακρο κοστολογημένο πρόγραμμα διακυβέρνησης, ειλικρίνεια προς την κοινωνία και πειστικοί τρόποι συνέγερσής της, στις έτσι κι’ αλλιώς δύσκολες μέρες που έρχονται. Και ικανά, όχι πολιτικάντικα, στελέχη, άφθαρτα από τις κομματικές παθογένειες του παρελθόντος, πρόθυμα και αποφασισμένα να προσφέρουν, κι’ ας το πληρώσουν.
Και τα πρόσωπα αυτά θα πρέπει να είναι εκ των προτέρων γνωστά στην κοινωνία. Τη δικαιολογημένα δύσπιστη...