Χαμπάρι δεν πήραν οι αγορές πως η Ελλάδα βγήκε με «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια...
Κουφές από τα... νταούλια και τους ζουρνάδες που με πείσμα τους βαράγαμε, ανέβασαν τα επιτόκια του 10ετούς στο 4,4% (η Βουλγαρία, εκτός ευρώ, δανείζεται με 1,5%...), αναγκάζοντας την κυβέρνηση ν’ ανακρούσει πρύμναν, στην «μεταμνημονιακή» περίοδο ανάπτυξης και ελευθερίας που απολαμβάνουμε, στην διακηρυγμένη πρόθεσή της να βγει «δοκιμαστικά» για μικρό δανεισμό στις αγορές, να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις τους.
Θα πείτε, και γιατί να προσφύγει στις αγορές, αφού έχουν το μαξιλάρι ασφαλείας των περίπου 25 δισ τα οποία εξασφάλισαν με τα σούπερ -ντούπερ πλεονάσματα, που αρκούν για τις ανάγκες της χώρας για μεγάλο διάστημα, όπως είπε τις προάλλες και ο πρωθυπουργός;
Μα, επειδή ακριβώς αυτό το μαξιλάρι είναι για “ασφάλεια”, μπας και μας... κάτσει καμιά στραβή «στην βάρδια» τους, και μέχρι να αρχίσει να αποδίδει αυτή η έρμη η «ανάπτυξη», που κατά την κυβέρνηση ήρθε, αλλά η συφοριασμένη δεν λέει να κουνήσει το δακτυλάκι της! Άσε που και η «στραβή» έκατσε, με την κατρακύλα της τουρκικής οικονομίας και το ασυμμάζευτο της Ιταλίας, που μπουρλότιασαν τις αγορές...
Το κακό με τις αγορές, είναι ότι βασίζονται σε προβλέψεις. Όχι από... χαρτορίχτρες, αλλά από εμμονικούς τεχνοκράτες. Οι οποίοι ξεψειρίζουν τα οικονομικά στοιχεία και τις προοπτικές της κάθε οικονομίας, αναλύουν κι’ ένα σωρό παράλληλους δείκτες (πολιτικό κλίμα, σταθερότητα, κοινωνική ειρήνη, ασφάλεια, που εξετάζουν οι επενδυτές...) και βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Και το κόστος που θα δανείσουν...
Οι πρώτες «μεταμνημονιακές» εξαγγελθείσες προθέσεις της κυβέρνησης, κάθε άλλο παρά έπεισαν τις αγορές ότι η χώρα μπήκε στον «ενάρετο δρόμο» της υγιούς ανάκαμψης. Παροχές, προσλήψεις, αναδρομικά, βοηθήματα και μποναμάδες αυξήσεις μισθών, μη περικοπή (όπως η ίδια συμφώνησε και δεσμεύτηκε...) των συντάξεων από 1/1/2019...
Κι’ από κοντά, λάδι στην φωτιά ενός ήδη πολωτικού πολιτικού κλίματος, επιστροφή σε λογικές «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν...», ημιεπίσημη έναρξη μιας εκρηκτικής προεκλογικής περιόδου, με άγνωστη ημερομηνία (κι’ αυτό, είναι το χειρότερο...) λήξεως. Δηλαδή, η επιτομή της ανασφάλειας και αβεβαιότητας για μια χώρα καθημαγμένη και σε βαθειά κρίση επί 1Οετία, η “χαρά” των “καταραμένων κερδοσκόπων” των αγορών...
Αυτή η πραγματικότητα, δεν απασχολεί τον κ. Τσίπρα- γενικά η σχέση του με την πραγματικότητα και την αλήθεια, υπήρξε ανέκαθεν προβληματική. Τον ενδιαφέρει μόνο η εξουσία, και το πως το αποτέλεσμα των οποτεδήποτε γίνουν εκλογών, θα του επιτρέψει να φιλοδοξεί ότι παραμένει ενεργός παίκτης στο πολιτικό σκηνικό, που αργά η γρήγορα... θα ξαναπαίξει. Βλέπει την ήττα, προσπαθεί με κάθε τρόπο για την μη πανωλεθρία... Και υπ’ αυτό το πρίσμα, θα τα δώσει όλα, θα ναρκοθετήσει (ακόμη πιο έντονα...) ανερυθρίαστα το μέλλον της χώρας, και θα προσπαθήσει να δυσκολέψει όσο δεν παίρνει το έργο της επόμενης κυβέρνησης, για να πέσει μιαν ώρα αρχύτερα... Με τεράστιο εθνικό κόστος. Για το οποίο δεν του καίγεται καρφάκι...
Γιατί δώσει δεν δώσει, σπαταλήσει σε προεκλογικές παροχές και όχι παραγωγικές, αναπτυξιακές επενδύσεις το “μαξιλάρι”ή τα “μαζέψει” την τελευταία στιγμή, με τις εξαγγελίες και μόνο, την ζημιά την κάνει. Στέλνει το μήνυμα που δεν πρέπει στις αναίσθητες και ξεροκέφαλες αγορές: «τούτοι δω, μυαλό δεν βάζουν...»!
Στενός, πολύ στενός, συνεργάτης του κ. Τσίπρα έλεγε πρόσφατα ότι ο πρωθυπουργός είναι αποφασισμένος να προχωρήσει στην αναστολή και πάντως στην αναβολή της εφαρμογής του μέτρου των νέων περικοπών στις συντάξεις. «Αν πάμε σ’ εκλογές με περικομμένες συντάξεις, καλύτερα να μην πάμε καθόλου...» δήλωνε χαρακτηριστικά ο συνεργάτης, εκφράζοντας το κλίμα που επικρατεί στο Μαξίμου.
Και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Δραγασάκης (που φροντίζει, όσο μπορεί, να μην εκτίθεται...) πριν λίγες μέρες προεξοφλούσε την μη εφαρμογή του μέτρου. Και, παρά το γεγονός ότι επί του θέματος διακινούνται πολλά και εν πολλοίς αντιφατικά σενάρια («13 σύνταξη» για όλους, αντί για αναβολή του μέτρου, επέκταση των έκτακτων επιδομάτων κ.λ.π.), το πιθανότερο είναι ότι ο πρωθυπουργός θα προχωρήσει στην μη περικοπή, εν ανάγκη και σε σύγκρουση με τους δανειστές ( οι οποίοι φαίνεται να επιμένουν σε αυστηρή τήρηση των συμφωνημένων), αν τελικά δεν καταφέρει να τους μεταπείσει. Μπορεί να θεωρεί ότι κάτι τέτοιο, ίσως τον συμφέρει κι’ όλας. Να δείξει ότι εμμένει στις... παλιές καλές αριστερές συγκρουσιακές απόψεις του.
Αλλά, φευ, τον τόνο στην οικονομία και την νομοτελειακή ανάγκη για ανάπτυξη, παραγωγή και ανταγωνιστικότητα, τον δίνουν οι “ξεροκέφαλες” αγορές και οι επενδυτές που απέχουν, και τους έχουμε ανάγκη. Όχι οι θούριοι του κ. Τσίπρα και οι συμφεροντολογικές, μικροκομματικές, κοντόφθαλμες πολιτικές του...