Θα ήταν λάθος ο ανασχηματισμός να προσεγγισθεί και να επιχειρηθεί να αναλυθεί με όρους πολιτικής λογικής. Λογικής, γενικότερα...
Σ’ όλες τις καταστάσεις, υπάρχει ένα σημείο “μη επιστροφής”. Στο οποίο ότι και να κάνεις, ότι κι’ αν επιχειρήσεις, είναι μάταιο. Μόνο περαιτέρω κακό μπορεί να προξενήσει- επιστροφή στις “παλιές, καλές μέρες...” είναι αδύνατον να υπάρξει.
Οι ηγέτες κάποιου διαμετρήματος, αυτοί που χάραξαν την διαδρομή τους με τόλμη, με ρίσκο, αλλά κυρίως με γνώμονα την λογική και αντίληψη της πραγματικότητας, όταν φθάνουν σ’ αυτό το σημείο, φροντίζουν τουλάχιστον να μην εξευτελιστούν. Μεριμνούν για τον “πρέποντα (πολιτικό) θάνατο” τους, πασχίζουν να μην φορτώσουν τους διαδόχους τους με ανεξίτηλο στίγμα.
Ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι αυτής της πάστας πολιτικός...
Οι σχέσεις του με την πραγματικότητα, υπήρξαν πάντα προβληματικές. Συνέβαλε, σίγουρα, σ’ αυτό και το ιδεολογικό DNA του, αλλά μεγάλο βαθμό ευθύνης φέρει και ο τυχοδιωκτικός χαρακτήρας του, οι συγκυρίες που τον έκαναν να πιστέψει ότι είναι το wonder boy” που ότι κι’ αν επιχειρήσει “του βγαίνει”, η...αυταπάτη του πως ότι πιάνει θα γίνεται πάντα χρυσός-για τον ίδιο και το κόμμα του, το μόνο που τον ενδιέφερε...
Οι κινήσεις και οι επιλογές του τον (αρκετό...) τελευταίο καιρό, αντανακλούν έναν πολιτικό που έχει καταληφθεί από πανικό και απελπισία. Βλέπει πως ότι κι’ αν επιχειρήσει, δεν “του βγαίνει”. Κι’ αυτό, σε συνδυασμό με τα γεγονότα (τον παράγοντα που φοβούνται περισσότερο από κάθε άλλον οι... κανονικοί πολιτικοί), τον αποσυντονίζει ακόμη περισσότερο, πολλαπλασιάζει τον πανικό και την απελπισία του, τον εξαναγκάζει σε όλο και χειρότερες επιλογές.
Μόνο υπ’ αυτό το πρίσμα έχει νόημα να εξηγήσει κανείς τον τελευταίο ανασχηματισμό του. Ο οποίος προκάλεσε αμηχανία και ερωτηματικά στον (αριστερό) κομματικό του πυρήνα, εκπέμπει μήνυμα πολιτικού αδιεξόδου που επιχειρείται (;) να αρθεί με μπαλώματα και τσαπατσουλιά, θα πολλαπλασιάσει τα φαινόμενα ασυνεννοησίας και αναποτελεσματικότητας στην κυβέρνηση. Σε μια χρονική στιγμή, μάλιστα, που ο ίδιος προβάλλει ότι αποτελεί “το νέο ξεκίνημα” της χώρας.
Τα πρόσωπα που επέλεξε για να σηματοδοτήσει με τον ανασχηματισμό την “διεύρυνση προς την κεντροαριστερά”, έχουν ξεπεράσει προ πολλού την ημερομηνία λήξης τους. Δεν έχουν κανένα απολύτως πολιτικό βάρος, δεν αντιπροσωπεύουν το παραμικρό, η δε “απήχηση” και επιρροή τους (πολιτική και εκλογική), είναι ζήτημα αν καλύπτει έστω τα όρια του στενού οικογενειακού τους περιβάλλοντος...
Το εντελώς γκροτέσκο, το αδιανόητα τρελό, όμως, εστιάζεται στην περίπτωση της κ. Παπακώστα. Που ως... συνεργαζόμενη “πολιτική αρχηγός” (του μονοπρόσωπου...) κόμματος “ΝΕΟ” με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, μπήκε στην κυβέρνηση για να καταδείξει την ευρύτητα του ανοίγματος Τσίπρα και προς την “κεντροδεξιά” ο Καμμένος δεν... αρκεί;) και τις... “άλλες δημοκρατικές δυνάμεις”! Και στον ΣΥΡΙΖΑ της... “πρώτη φορά Αριστεράς”, μπορεί να παρατηρήθηκαν λιποθυμικά φαινόμενα, ίλιγγοι και εμετικά σύνδρομα, αλλά στα “μουλωχτά”! Δεν βρέθηκε ούτε μια “φωνή της συνείδησης” στο αριστερό κόμμα να διαμαρτυρηθεί δημόσια, πει “μέχρις εδώ, κατάπιαμε τον Καμμένο, αλλά όχι και την Παπακώστα!”
Κάνουν ολέθριο λάθος στο Μαξίμου αν νομίζουν ότι αυτές οι αντινομίες και γελοιότητες δεν αφήνουν το στίγμα τους στην κοινωνία. Μπορεί στο διαδίκτυο, στις παρέες, στα καφενεία να να γίνεται... πάρτι με γέλια μέχρι δακρύων με την Παπακώστα και την Ξενογιαννακοπούλου, αλλά ο κόσμος, μπουχτισμένος από τις αρλούμπες, τα ψέματα και τις “αυταπάτες”, καταγράφει, “φορτίζεται” και περιμένει. Και οι Καρτεροί και Καρανίκες του Μαξίμου, θα πρέπει να καταλάβουν ότι όταν η απογοήτευση, η οργή και η απελπισία ενός λαού μετατρέπεται σε... απαξιωτικό χιούμορ και ανέκδοτα, για τον “ηγεμόνα” έχει φθάσει το σημείο της μη επιστροφής.
Οι επιλογή του κ. Τσίπρα να βάλει στην κυβέρνηση σε δυο κρίσιμα υπουργεία (γιατί τον κορμό της που ευθύνεται για το τέλμα και την αναποτελεσματικότητα διακυβέρνησης, δεν τον άλλαξε...) κάποια πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης του, ενδεχομένως και ικανά, δεν αλλοιώνει το κεντρικό χαρακτηριστικό αυτό του ανασχηματισμού. Που είναι ο πανικός, η αμηχανία λόγω ελλείψεως “πάγκου” και συγκεκριμένων προτάσεων δράσης, το φάσμα της επερχόμενης εκλογικής πανωλεθρίας...
Γιατί, λοιπόν, κινήθηκε κατ’ αυτόν τον απελπισμένο, αυτοκαταστροφικό σε σύντομο βάθος χρόνου, τρόπο ο κ. Τσίπρας; Μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς για πολλά ελαττώματα, αλλά η... ανοησία, δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτά. Ξαναγυρίζουμε, λοιπόν, στην αρχική εκτίμηση: έχοντας χάσει τη αίγλη και αυτοπεποίθηση του “ακατανίκητου”, του wonder boy που σαν... τον λίβα που καίει τα σπαρτά, τίποτε δεν τον σταματά, κατελήφθη από πανικό, έπαθε vertigo και κάνει το ένα “λάθος” μετά το άλλο.
Την επιλογή ( του δογματικά αριστερού...) Σκουρλέτη για Γραμματέας του κόμματος, την ώρα που υποτίθεται ότι ο ίδιος επιχειρεί... αμφίπλευρο “άνοιγμα” στην κεντροαριστερά και την... παπακώστεια κεντροδεξιά, θα την βρει μπροστά του. Τόσο στην υπόδειξη κεντροαριστερών υποψηφίων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, όταν ο Γραμματέας θα πιέζει για “πούρα αριστερές” προσωπικότητες, όσο και -κυρίως- στις εξελίξεις που θα δρομολογηθούν την επόμενη μέρα από τις εθνικές εκλογές...
Η “καθαρή έξοδος”, δεν του βγήκε (και δεν την εκμεταλλεύθηκε, λόγω 100 νεκρών στο Μάτι...), όπως σχεδίαζε. Η τραγωδία της πυρκαγιάς, οι κυβερνητικές ολιγωρίες και -κυρίως- ο προκλητικά αναίσχυντος τρόπος που την διαχειρίσθηκε επικοινωνιακά, θ’ αποδειχθεί το βαρύτερο πλήγμα της 4ετούς κυβερνητικής διαδρομής του. Οι εταίροι-δανειστές, δεν φαίνονται και πολύ διατεθειμένοι να του κάνουν (εύκολα και χωρίς κόστος, τουλάχιστον...) το “δώρο” της προσωρινής αναβολής των νέων περικοπών στις συντάξεις...
Και, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, οι δειγματοληπτικές πρόχειρες δημοσκοπήσεις που τρέχουν αυτό τον καιρό, δίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ νούμερα υποπολλαπλάσια του χειρότερου “πατώματος” στο οποίο ελπίζουν στο Μαξίμου.
Πολύ θέλει ο άνθρωπος να πέσει στην κατάθλιψη, τον πανικό, τις σπασμωδικές αντιδράσεις απελπισίας;
Ιδίως κάποιος που πίστεψε πως θα μείνει ισόβιος βασιλιάς; Και δεν έφθανε ποτέ η στιγμή να στείλει τις... γνωστές τρεις επιστολές στον διάδοχό του;