Η Γεροβασίλη προσλαμβάνει στο δημόσιο συγγενείς καμένων και σοβαρά τραυματισμένων στο Μάτι-αρκεί να παραιτηθούν «από τυχόν οικονομικές απαιτήσεις».
Η Αχτσιόγλου, η οποία όλο υπόσχεται ότι… οσονούπω θα δοθούν στους δικαιούχους οι «παγωμένες» συντάξεις τους, προϊδεάζει για αύξηση του κατωτάτου μισθού «προσεχώς». Για περίπου ένα… 5% όσων τυχερών έχουν δουλειά.
Και ο Τσίπρας με το «επιτελείο» του μετράει και ξαναμετράει τα ματωμένα «πλεονάσματα», για να δει τα περιθώρια που έχει να μοιράσει εφ’ άπαξ επιδόματα-καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, που θα τα περιτυλίξει πάλι με κορδέλες «13ης σύνταξης». Μετά την Ιθάκη, έρχεται η ΔΕΘ, στην άκρη του τούνελ η Σκύλα και η Χάρυβδη των εκλογών, νυν υπέρ πάντων Mein Kampf…
Τσοβόλας δεν υπάρχει να «τα δώσει όλα!», ο Τσακαλώτος πασχίζει να περισώσει ψήγματα αξιοπρέπειας (αφού δεν παραιτήθηκε, όπως είχε δεσμευθεί, αν μείωνε το αφορολόγητο που… μείωσε!), αλλά στο «νέο» που υποτίθεται ότι θα εξέφραζε ο ΣΥΡΙΖΑ, σ’ εκλογές δεν πάς χωρίς «παροχές». Έστω δίνοντας πίσω κάποιο ασήμαντο ποσό από αυτά που μάζεψες από εξοντωτικές υπερφορολογήσεις, νέους φόρους, μειώσεις συντάξεων, περικοπές, μείωση του κοινωνικού κράτους…
Η κυβέρνηση γνωρίζει (το γνώριζε από καιρό, γι’ αυτό σκοτωνόταν να μαζέψει ματωμένα πλεονάσματα…), ότι μετά την «καθαρή έξοδο», ο δανεισμός από τις αγορές ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Με 1,3% μας δάνειζαν οι Ευρωπαίοι, με 4,6-τουλάχιστον- θα μας «διευκολύνουν» οι αγορές. Ποιός θυμάται, άλλωστε, τους «ζουρνάδες και τα νταούλια» που θα… βαρούσαν, κι’ αυτές θα χόρευαν ταπεινωμένες στον ρυθμό τους;
Αλλά αυτό, λίγο απασχολεί την κυβέρνηση Τσίπρα. Ξέρει ότι βρίσκεται σε αποδρομή και επιχειρεί με θλιβερό και επιζήμιο τρόπο να διαχειρισθεί το τέλος της. Να χάσει στις εκλογές, αλλά να μην υποστεί στρατηγική πανωλεθρία. Για να ελπίζει (με την απλή αναλογική, την προεδρική εκλογή, την τυχόν μη αυτοδυναμία της επόμενης κυβέρνησης, μονοκομματικής ή συνεργασίας) ότι στο μετεκλογικό σκηνικό της «επόμενης μέρας», θα μπορεί να διαδραματίσει κάποιο ρόλο που θα τις επιτρέπει ελπίδες… παλιννόστησης!
Το βαρύ πυροβολικό το οποίο ελπίζει να έχει στην διάθεσή της, είναι η αναβολή (για 6 μήνες, το πολύ ένα χρόνο) της ψηφισμένης από την ίδια νέας άγριας περικοπής των συντάξεων, κατά ένα περίπου 18%! Στην αρχή, το υπαινισσόταν, όσο περνάει ο καιρός σχεδόν… το υπόσχεται ως δεδομένο. Δεν υπάρχει υπουργός ή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που να μην «δεσμεύεται» σχετικά στις δημόσιες εμφανίσεις του, στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας που έχει αρχίσει.
Βέβαια τους δανειστές, δεν φαίνεται να τους έχει πείσει προσώρας, για να του κάνουν την παραχώρηση. Αυτοί επιμένουν ότι «όλα τα ψηφισμένα μέτρα πρέπει να εφαρμοσθούν», μιλάνε (γιατί τους συμφέρει…) για «επιτυχή έξοδο» από τα μνημόνια, αλλά υπογραμμίζουν την ανάγκη για συνέχιση της λιτότητας.
Και δεν είναι και εύκολο (παρά τις κυβερνητικές «βεβαιότητες») να δεχθούν μια τέτοια στρατηγική υποχώρηση από τις θέσεις τους, την ακύρωση δηλαδή συμπεφωνημένων μέτρων, για… χάρη του Αλέξη. Θα καταρρακώσει το κύρος τους, θα τους φέρει αντιμέτωπους με το ήδη αρνητικά προδιατεθειμένο εσωτερικό κοινό στις χώρες τους.
Αλλά, ας πούμε ότι στο τέλος θα «διευκολύνουν» προεκλογικά τον Τσίπρα. Τι θα κερδίσει αυτός, εκτός από ένα περιορισμό της έκτασης της ήττας του; Μα, το ότι η (όποιας σύνθεσης, αν υποτεθεί ότι η ΝΔ δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία) επόμενη κυβέρνηση, θα είναι αυτή που θα «χρεωθεί» την μετά τον χρόνο αναβολής περικοπή των συντάξεων! Κι’ αυτό θα το εκμεταλλευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Και προεκλογικά, λέγοντας «αν ψηφίστε εμάς, η αναβολή θα γίνει κατάργηση της περικοπής!», αλλά και μετεκλογικά, για να υπονομεύσει την επόμενη κυβέρνηση, προβάλλοντας ότι «αυτοί είναι που σας έκοψαν τις συντάξεις…»
Δεν αποκλείεται, μάλιστα, κάποιες από τις σχεδιαζόμενες «παροχές» που θα εξαγγελθούν στην ΔΕΘ, να έχουν χρονικό ορίζοντα υλοποίησης… μετά τις εκλογές, για να λειτουργήσουν ως δόλωμα να ψηφίσει ο κόσμος ΣΥΡΙΖΑ. Γενικά, δηλαδή, το «νέο, άφθαρτο και αριστερό» όχι μόνο αναπαράγει καταδικασμένες ήδη πρακτικές του «παλιού και φθαρμένου», αλλά τις αποθεώνει!
Περνάνε τέτοια παλαιοκομματικά, μικροπολιτικάντικα τερτίπια, σε μια κοινωνία αηδιασμένη ήδη από τα προκλητικά ψέματα και τις «αυταπάτες» των… αναμορφωτών της χώρας; Ίσως, σε κάποια μικρή μειοψηφία της. Που, όπως ελπίζει ο «Οδυσσέας» Τσίπρας, θα του επιτρέψει μιαν ακόμη αυταπάτη. Ότι δεν ξόφληση. Και πολεμάει όχι «μνηστήρες», αλλά ανεμόμυλους…