Δεν έκαναν ούτε μία κίνηση σωστή.
Διαχειρίστηκαν την τραγωδία, ό,τι πιο αρνητικό και ολέθριο συνέβη στην περίοδο που κυβερνούν, με τον ίδιο επιπόλαιο, ερασιτεχνικό, αυτάρεσκο, γεμάτο οίηση και περιφρόνηση στην κοινή λογική τρόπο με τον οποίο χειρίσθηκαν όλα τα προβλήματα που παρέλαβαν και -κυρίως- αυτά που δημιούργησαν. Λόγω ιδεοληψίας, ανικανότητας, άρνησης της πραγματικότητας…
Οι 100 νεκροί είναι, δυστυχώς, η τραγική «σταγόνα» που ξεχείλισε το ποτήρι της αποκοπής κάθε ανοχής της κοινωνίας σ’ αυτήν την παρέα που παριστάνει την κυβέρνηση. Νόμισαν πως πάλι θα την γλυτώσουν με ψέματα και επικοινωνισμούς. Απατήθηκαν, το κατάλαβαν έστω και με καθυστέρηση, κι’ άρχισαν μέσα στον πανικό του επερχόμενου τέλους τους να κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο. Και επί της ουσίας, αλλά και στον τομέα που θεωρούσαν «προνομιακό» τους, νόμιζαν ότι είναι «άρχοντες του παιχνιδιού»: την προπαγάνδα, στην οποία ευτέλισαν την επικοινωνία…
Ένα μόνο θετικό έκανε ο κ. Τσίπρας -κι’ αυτό με καθυστέρηση και… μισό: όταν κατάλαβε το κύμα οργής και κατάρας του κόσμου, έστησε ένα υπουργικό συμβούλιο και (απευθυνόμενος σ’ αυτό, κι’ όχι στην κοινωνία και τις οικογένειες των θυμάτων!) στο οποίο ανέλαβε την… «πολιτική ευθύνη», η οποία όμως αν δεν συνοδεύεται από παραίτηση δεν είναι μόνο κενή περιεχομένου, είναι ύβρις και εμπαιγμός.
Κι όπως άπαντες αντελήφθησαν, ούτε αυτό το ελάχιστο δεν θα είχε κάνει, αν δεν καταλάβαινε την αγανάκτηση και την απέχθεια που δημιούργησε στον κόσμο η απαράδεκτη συνέντευξη τύπου που έδωσαν καθυστερημένα και αμήχανα οι «αρμόδιοι» υπουργοί, για να… διακηρύξουν την ικανοποίησή του ότι «όλα τα έκαναν άριστα» και δεν διαπίστωσαν κανένα λάθος ή ολιγωρία. Κι’ αν ξανασυνέβαινε κάτι τέτοιο, πάλι τα ίδια θα έκαναν…
Κήρυξε ο Τσίπρας τριήμερο πένθος, το οποίο όμως σεβάσθηκε μόνο… η αντιπολίτευση! Γιατί υπουργοί, βουλευτές, κομματικά στελέχη και επαγγελματικά τρόλς της Κουμουνδούρου, δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό με δηλώσεις και αναρτήσεις τους στο διαδίκτυο να κατηγορούν την αντιπολίτευση για «καπηλεία των νεκρών για μικροπολιτικούς λόγους». Ο Σρέντερ και η Μέρκελ, όταν οι πλημμύρες έπληξαν την Γερμανία, φόρεσαν μπότες και χώθηκαν στις λάσπες για συμπαράσταση στα θύματα. Ο δικός μας, αφού έστησε ένα επικοινωνιακό σόου «ενημέρωσης» του τις πρώτες ώρες (κατά την οποία απέκρυψαν μέχρι να… προετοιμαστούν ότι υπήρχαν ήδη νεκροί!) και μετά το στημένο υπουργικό, άφησε να περάσουν 7 μέρες για να πάει στον τόπο της καταστροφής και της εκατόμβης για λίγη ώρα, στα μουλωχτά, στα ένοχα. Χωρίς την παρουσία δημοσιογράφων για… τον φόβο των «ενοχλητικών» ερωτήσεων. Ποιος; Ο άρχοντας της επικοινωνίας, ο «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω…» πρωθυπουργός!
Τα ουσιώδη «επί μέρους», πασίγνωστα και πολυσχολιασμένα. Η γενική εικόνα, την οποία επιβεβαιώνει και το γκουβέρνο με τις σπασμωδικές και αμήχανες κινήσεις του, είναι ότι πανικόβλητοι βρίσκονται σε περιδίνηση και αποδρομή. Λέγαμε από καιρό, ότι ήρθε η εποχή που του Τσίπρα «δεν του βγαίνει τίποτε…». Η τραγωδία (τα «πριν» αλλά και τα «μετά» της…) αποτελεί τον καταλύτη του τέλους τους. Πέφτουν (και αυτοί…) με μια εθνική τραγωδία. Και οι τυχόν συνειρμοί αναπόφευκτοι…
Οι φιέστες που προετοίμαζαν στο Μαξίμου για την… εικονική «καθαρή έξοδο» στο τέλος Αυγούστου, αν δεν αναβληθούν θα θεωρηθούν ύβρις και προσβολή της λογικής –και της ηθικής- του κόσμου. Τα φληναφήματα και το «κλείσιμο ματιού» ότι με τα υπερπλεονάσματα θα εξασφάλιζαν την αναστολή των νέων περικοπών των συντάξεων, τώρα εξανεμίζονται. Οι αποζημιώσεις και τα βοηθήματα (επιβεβλημένα αλλά και… προεκλογικά, όπως οι προσλήψεις στο δημόσιο και τα «έκτακτα») δεν θα επιτρέψουν τέτοια περιθώρια. Οι προσβλητικές συγκρίσεις «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν..» και τα αφοριστικά «εμείς δεν είμαστε σαν κι’ αυτούς…», τώρα έχουν πλέον μετρήσιμα δεδομένα: τούτοι, είναι χειρότεροι σ’ όλα τα επίπεδα-της τσίπας συμπεριλαμβανομένης!
Μέσα στην απόγνωσή του, ο Τσίπρας δεν αποκλείεται να το «παίξει Καραμανλής του 2007», να δώσει τα πάντα (το κόστος θα το πληρώσουν οι επόμενοι…) και να πάει σύντομα σ’ εκλογές, μπας και περισώσει κάποια δύναμη. Ο ανασχηματισμός «επανεκκίνησης» που σχεδίαζε εν όψει της ΔΕΘ, για να σηματοδοτήσει την επιτυχή πορεία «ως το τέλος», τώρα όποτε κι’ αν γίνει θα αποτελέσει την υπόκρουση του κυβερνητικού ρέκβιεμ. Κάλπες μέσα στ’ αποκαΐδια και τον θρήνο, με όποιο «χαρτζιλίκι», συνταγή αυτοκτονίας. Κάλπες μέσα στο 2018, φαντάζουν τώρα πιθανότερες, με την σκέψη ότι οι εντυπώσεις θα έχουν απαλυνθεί (;) και κάποιο «θαύμα» μπορεί να προκύψει ώστε να περιορισθεί η συντριβή σε επίπεδο ήττας.
Αλλά, μέσα σ’ ένα τέτοιο τοξικό για την κυβέρνηση περιβάλλον, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια αν ο Τσίπρας θα αντέξει να παραμείνει σταθερός στον σχεδιασμό του για τριπλές εκλογές τον Μάιο, ή εάν η ραγδαία επιτεινόμενη κυβερνητική διάλυση επισπεύσει τις εξελίξεις.
Το γαρ πολύ του… πανικού γεννά παραφροσύνη. Και οι «λύσεις» που περνούν στα θολωμένα μυαλά, σχεδόν πάντα είναι αυτοκτονικές. Ας ελπίσουμε να μην αποδειχθούν και καταστροφικές για τη χώρα…