Μιας και ζούμε σε ποδοσφαιρικούς ρυθμούς, Μουντιάλ γαρ, παραδεχθείτε όσοι είστε οπαδοί και πηγαίνετε στα γήπεδα να υποστηρίξτε την ομάδα σας, πόσες φορές φορές δεν φωνάξατε (η δεν ευχηθήκατε μέσα σας...) “μωρέ κλάδεψε τον!” σε φάσεις που ο αντίπαλος επιθετικός ντρίπλαρε καθαρά και πέρασε τον «δικό σας» αμυντικό...
Γκολ να μην φάμε, κι’ ας πάει ο αντίπαλος στο νοσοκομείο, ας μείνει εκτός γηπέδων για 6-8 μήνες!
Τα εσκεμμένα σκληρά, τα αντιαθλητικά κτυπήματα στον αντίπαλο, είναι σύνηθες φαινόμενο στην μπάλα. Για να μην πούμε ότι αποτελούν και μέρος της «έσχατης» τακτικής, που περνάει στους παίκτες ο προπονητής. Γι’ αυτό, όμως, για να υπάρχουν ακόμη και στο σκληρό παιγνίδι όροι και κανόνες, όρια ανοχής και τιμωρία, επινοήθηκαν οι... κίτρινες και οι κόκκινες κάρτες. Στα γήπεδα...
Από αυτή την άποψη, είναι άδικη για το ποδόσφαιρο η συχνή, απαξιωτική σύγκριση μ’ αυτό, των «ματς» πού δίνονται στον πολιτικό στίβο. Αυτό το περιφρονητικό «ποδοσφαιροποίησαν την πολιτική ζωή...»! Στο γήπεδο, υπάρχει διαιτητής που κρίνει και τιμωρεί, αποβάλλει και επιβάλλει την ανώτερη ποινή καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα. Στην πολιτική;
Τελικός κριτής, «διαιτητής» του πολιτικού αγώνα, είναι ο λαός, κάθε... 4 χρόνια! Στην διάρκεια των οποίων οι αντίπαλοι παίζουν βρώμικα, παθιάζουν και μετατρέπουν τον λαό σε εξέδρα, καλλιεργούν μίση και επικοινωνιακές αντιπαλότητες, φανατίζουν και μαντρώνουν «πράσινους» και «Ενετούς». Ατιμωρητί, χωρίς προειδοποιητικές κίτρινες και τελεσίδικες κόκκινες κάρτες.
«Μας ακούει ο λαός, που θα μας κρίνει...» καμώνονται στις κόντρες τους, κοινοβουλευτικές, τηλεοπτικές και επικοινωνιακές, οι πολιτικοί και... με άνεση και αβυσσαλέα προκλητικότητα λένε κατάφωρα ψέμματα, πετάνε λάσπη «κλαδεύοντας» τον αντίπαλό τους, καλλιεργούν τεχνηέντως πολεμικό κλίμα στη «εξέδρα», φανατίζουν, δημιουργούν συνθήκες ανέλεγκτης πόλωσης- αλλά και «στρατούς» αφιονισμένους και έτοιμους για μάχες -πραγματικές, στους δρόμους και τις πλατείες, όχι μόνο καφενειακές και ρητορικές. Το ζήσαμε και το ζούμε...
Έτσι, όσο θιασώτης του fair play κι’ αν είναι ένας πολιτικός, όσο κι’ αν θέλει να σεβασθεί τους δημοκρατικούς κανόνες, μπροστά σε έναν αήθη, αδίστακτο, βρώμικο αντίπαλο στο «γήπεδο», αναγκάζεται -αν θέλει... να μείνει στο παιγνίδι και να διεκδικήσει την νίκη, να διατηρήσει τους «φιλάθλους» του έναντι των αφιονισμένων «οπαδών» της... κομματικής «θύρας 3»- σε κάποιο βαθμό να παίξει κι’ αυτός, σε κάποιο βαθμό, σκληρά...
Το χθεσινό «ματς» στην Βουλή, άσχετα με τις πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις, κάθε άλλο παρά ικανοποίησε τους «ευπατρίδες» πολίτες που το παρακολούθησαν από την τηλεοπτική εξέδρα αναγκαστικά ως...οπαδοί!
Αυτό δεν ήταν πολιτική αντιπαράθεση. Ήταν ...μποξ χωρίς γάντια, που θύμισε συνοικιακό ξεκαθάρισμα λογαριασμών σε υποφωτισμένες γειτονιές, κι’ ας διεξήχθη στο πιο επίσημο και καλοφωτισμένο ρινγκ, τον Ναό της Δημοκρατίας, την Βουλή...
Αναμφίβολα, χειρών αδίκων ήρξατο ( και κλιμακώνει εδώ και κάμποσα χρόνια...) ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και τα μαφιόζικα χαλκεία και υπόγεια του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο πρωθυπουργός, προσπαθεί πανικόβλητος και με κάθε τρόπο ν’ αποφύγει όχι την ήττα, μα την συντριβή.
Οι προσωπικές (και κατά οικογενειών...) επιθέσεις, η ηθική και πολιτική λάσπη εναντίον των αντιπάλων, η προκατασκευασμένη με όλα τα μέσα του σύγχρονου μάρκετινγκ ψευδεπίγραφη «πραγματικότητα» ως... πραγματική, οι πρωτοφανείς, ακόμη και για τα ελληνικά κοινοβουλευτικά ήθη, όχι πάντα κόσμια..., ύβρεις, αναπόφευκτα προκάλεσαν την (σχετικά...) ανάλογη αντίδραση από πλευράς του αρχηγού της ΝΔ. A la guerre, comme a la guerre!
Έναν αδίστακτο, «βρώμικο» αντίπαλο, απουσία... διαιτητή μάλιστα, δεν μπορείς να τον αντιμετωπίζεις με το ευαγγέλιο στο χέρι. Θα σηκώσεις τους τόνους, θα σκληρύνεις ακόμη και το ύφος, (κι’ ας μην σου πάει...), θα επιχειρήσεις και συ να φανατίσεις και να συσπειρώσεις τους φιλάθλους σου, μετατρέποντας τους για λίγο σε... οπαδούς.
Όπως και να’ χει το πράγμα, όμως, αν αυτή η άγνωστης ημερομηνίας λήξεως προεκλογική περίοδος στην οποία μπήκαμε, συνεχίσει και αναπόφευκτα κλιμακωθεί με τέτοιος πολωτικούς εμφυλιοπολεμικούς όρους που φαίνεται να σχεδιάζει ο κ. Τσίπρας, μόνο αισιοδοξία δεν μπορεί να εμπνέει για το μέλλον-και με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον γνωστό «καλό» ΣΥΡΙΖΑ, στην αντιπολίτευση...