Για μια ακόμα φορά ένα βασικό θέμα λειτουργίας και διεύρυνσης της δημοκρατίας στον τόπο μας, το μέγεθος των εκλογικών περιφερειών, τίθεται συγκυριακά με προφανείς στόχους πελατειακής εξυπηρέτησης απ’ όλες τις ηγεσίες.
Όταν πριν από είκοσι περίπου χρόνια, ως βουλευτής της Β΄ Αθηνών, προωθούσα το θέμα της κατάτμησης των εκλογικών περιφερειών και του εκλογικού συστήματος, οι κομματικοί μηχανισμοί και οι διαπλεκόμενες ηγεσίες τους το αναμόχλευαν ηθικοπλαστικά και ευκαιριακά χωρίς καμία ουσιαστική πρόταση ανατροπής του πολιτικού κατεστημένου.
Το μεταπολιτευτικό εκλογικό σύστημα και το μέγεθος των εκλογικών περιφερειών αποτελούν, όπως είναι λειτουργικά δομημένα, την κύρια συνιστώσα διαφθοράς της πολιτικής και κομματικής εξουσίας και της διαπλοκής της με την οικονομική και μιντιακή δύναμη της χώρας.
Το μεγάλο μέγεθος μιας εκλογικής περιφέρειας αποτρέπει την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, αφού στην ουσία απαγορεύει στον πολίτη και τον πολιτικό να συλλειτουργήσουν για το κοινό καλό, καθιστώντας τους όποιους ενδιάμεσους, αναγκαίο στοιχείο στην πελατειακή λειτουργία της δημοκρατίας.
Η αρχή της ισότητας της ψήφου δεν είναι ένα μαθηματικό μέγεθος, αλλά μια διαδικασία ίσων ευκαιριών και δυνατοτήτων, χωρίς ενδιάμεσους και μαύρο πολιτικό χρήμα.
Το θέμα δεν αφορά το «τέρας» της Β΄ Αθηνών, αλλά όλες τις μεγάλες περιφέρειες που δεν αφήνουν τον πολίτη να έχει άμεση συμμετοχή στην εκλογή του εκπροσώπου του, ενός εκπροσώπου, που θα τον γνωρίσει μέσα από ένα στρεβλό κομματικό μηχανισμό, διαπλεκόμενους εκδότες και τηλεοπτικούς μηχανισμούς.
Είναι αδιανόητο, 40 χρόνια μετά την ψήφιση, το 1975, του πρώτου δημοκρατικού Συντάγματος, οπότε και συμφωνήθηκε σχεδόν ομόφωνα να δομηθεί ένα σύμμετρο ολιγοεδρικό σύστημα (μέχρι 4 έδρες), εμείς αναπαράγουμε ένα σύστημα πολιτικών συμφερόντων, το οποίο ένα και μόνο στόχο έχει, την παρεμπόδιση του πολίτη να διεκδικήσει με όρους ισότητας ευκαιριών πολιτική εκπροσώπηση.
Οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων που αναπαράγουν τους εκλεκτούς τους, είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της διαφθοράς και της διαπλοκής. Όλων των κομμάτων, μικρών και μεγάλων.
Φυσικά, αν το θέμα του μεγέθους μιας εκλογικής περιφέρειας αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο στη λειτουργία της δημοκρατίας (και το οποίο επιλύεται με απλή νομοθετική ρύθμιση), αυτό δεν σημαίνει ότι το συνολικό εκλογικό σύστημα δεν χρειάζεται μεταβολές. Μόνο που αυτές απαιτούν συνταγματική αναθεώρηση.
Η απλή αναλογική, οι θητείες στις αιρετές θέσεις, το ασυμβίβαστο μεταξύ υπουργικής και βουλευτικής ιδιότητας, οι λογικές προώθησης συναίνεσης στη διακυβέρνηση, οι μόνιμοι ανώτατοι λειτουργοί διοίκησης σε ορισμένους τομείς κ.α. αποτελούν βασικές παραμέτρους διεύρυνσης της Δημοκρατίας.
Αν σήμερα η δημοκρατία απειλείται, είναι γιατί το πολιτικό κατεστημένο αναπαράγεται από μηχανισμούς, οι οποίοι εμποδίζουν τις κοινωνικές δυνάμεις να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία με όρους ισότητας.
Όσο όλα αυτά δεν συζητούνται διακομματικά και δεν αποφασίζονται, καθαρή έξοδος πολιτικά δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει. Εξάλλου η κρίση, αποτελεί κρίση των μονοκομματικών κυβερνήσεων, των ισχυρών πρωθυπουργικών αυλών και των διαπλεκόμενων κατεστημένων κομματικών εξουσιών.
Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα ένα πάγιο εκλογικό σύστημα προοπτικής το οποίο θα διευρύνει τη δημοκρατία και θα δώσει κοινωνική συμμετοχή στην πολιτική.