Δεν έχει καμιάν απολύτως σημασία, post mortem γαρ, αν η νίκη του Ερντογάν στις εκλογές ήταν ή όχι αδιάβλητες.
Τις κέρδισε, αυτό μετράει...
Και μπορεί να μην ελέγχει αυτοδύναμα την Βουλή, αλλά κι’ αυτό λίγο τον ενοχλεί. Την (απολύτως ελεγχόμενη) προεδρική πλειοψηφία, την έχει εξασφαλισμένη-άλλωστε με τις απολυταρχικές υπερεξουσίες που απέκτησε με την συνταγματική αναθεώρηση, αυτός στην ουσία θα είναι του λοιπού ο αδιαμφισβήτητος Σουλτάνος.
Τα αποτελέσματα, επιβεβαίωσαν ότι η τουρκική κοινωνία είναι στην πραγματικότητα βαθειά τριχοτομημένη. Η «βαθιά Τουρκία» ψήφισε φανατικά Ερντογάν, οι κεμαλιστές και οι δυτικόφρονες αστοί των δυτικών παραλίων προτίμησαν μαζικά τον αντίπαλό του Ιντζέ, και οι Κούρδοι στις νοτιοανατολικές επαρχίες καθώς κι’ αυτοί που έχουν από καιρό εγκατασταθεί στα αστικά κέντρα, τον έγκλειστο ηγέτη του φιλοκουρδικού κόμματος Ντεμιρτάς και στις βουλευτικές κάλπες το HDP, που κατάφερε να μπεί στην Εθνοσυνέλευση.
Αυτή η πολιτική (αλλά και κοινωνικό-οικονομική) χαρτογράφηση της Τουρκίας, ενδεχομένως να αποτελέσει μελλοντικά και την θρυαλλίδα για την ενότητα της χώρας. Αντανακλά ένα κοινωνικό αλλά και πολιτισμικό χάσμα, που μόνο ανησυχία, δυνάμει, μπορεί να προκαλεί. Οι «δυτικοί» δεν μπόρεσαν να ανατρέψουν τον Ερντογάν, αλλά συσπειρώνονται και... περιμένουν, οι Κούρδοι βρίσκονται πτα με το όπλο παρά πόδα, αλλά ακόμη και στα μέσο-ανώτερα ηγετικά κλιμάκια του τουρκικού πολιτικοί Ισλάμ, είναι περισσότερο από εμφανής η διάσταση (και οι προσδοκίες...) μεταξύ των πιστών του Ερντογάν και των οπαδών του εξόριστου Γκιουλέν.Αυτή την κάθε άλλο καθησυχαστική και ασφαλή κατάσταση, έχει ν’ αντιμετωπίσει ο Ερντογάν. Με την κατάσταση της οικονομίας προβληματική, και τις διεθνείς σχέσεις και ισορροπίες της Τουρκίας εύθραυστες και υπό διαρκή «επικαιρική» αναπροσαρμογή, τα μέτωπα που θα κληθεί ν’ αντιμετωπίσει ο Τούρκος πρόεδρος μετά τους πανηγυρισμούς για την εκλογική του νίκη, είναι πιεστικά...
Η όψιμη (και σε μεγάλο βαθμό ευκαιριακή) συμμαχία του με την Ρωσία του Πούτιν, στερείται βάθους και στέρεων δεσμών. Ο ίδιος ο Πούτιν, δείχνει με κάθε τρόπο ότι εκμεταλλεύεται, μεν, την προσέγγιση που έκανε ο Ερντογάν με την Μόσχα (κυρίως ως αντιστάθμισμα της δυτικής απομόνωσής του), αλλά δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στην «μπέσα» του, ή την μακροημέρευση αυτής της συγκυριακής σύμπτωσης συμφερόντων.
Από την άλλη, οι παραδοσιακοί δεσμοί της Άγκυρας με τις ΗΠΑ δοκιμάσθηκαν πολύ δυνατά τα τελευταία χρόνια, και το αμερικανικό κατεστημένο σε κάθε ευκαιρία δείχνει την δυσπιστία του προς την Τουρκία, την αντιμετωπίζει με τρόπο που αναδεικνύει ότι πιστεύει πως «το γυαλί ράγισε». Είναι κοινό μυστικό στους διεθνείς διπλωματικούς κύκλους, ότι στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ ευχόταν ήττα του Ερντογάν για να επιστρέψει η Τουρκία στις παραδοσιακές δυτικές αγκαλιές, και να μπορέσουν οι Αμερικανοί να ξαναδημιουργήσουν τους πολυεπίπεδους «μηχανισμούς επιρροής» που διέθεταν μέχρι και το πραξικόπημα του Ιουλίου 2016, όταν ο Ερντογάν υποψιαζόμενος (και πάντως επικαλούμενος...) «δυτικό δάκτυλο», σχεδόν ανοικτά «υπέδειξε» την CΙΑ πίσω από τους πραξικοπηματίες, διέλυσε όλα τα δυτικά δίκτυα στην χώρα.
Επί ξυρού ακμής κινούνται και οι σχέσεις του με την Ευρώπη. Το κατεστημένο της οποίας, αποφεύγει μεν επιμελώς την διάρρηξη τους (τόσο για εμπορικούς λόγους, όσο και εξ αιτίας του κεντρικού ρόλου που διαδραματίζει η Τουρκία στο μείζον πρόβλημα του προσφυγικού), αλλά δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία, και το δείχνει, ότι θεωρεί τον Ερντογάν... παράφρονα μεταβλητή, και δεν μπορεί να του έχει την παραμικρή μεσοπρόθεσμη εμπιστοσύνη.
Και για την Ελλάδα, τι επιφυλάσσει η κατίσχυση Ερντογάν; Κατ’ αρχήν, αν επικρατούσαν οι κεμαλιστές είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιδείκνυαν πιο αδιάλλακτη και επιθετική στάση τόσο στο Αιγαίο, όσο και στο Κυπριακό. Ο Ερντογάν, έδειξε να εκμεταλλεύεται τα μέτωπα αυτά κυρίως για προεκλογικούς λόγους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σήμανε και... λήξη συναγερμού με την εκλογική νίκη του-κυρίως μάλιστα στο (μείζον και αδιαπραγμάτευτο γι’ αυτόν) ζήτημα με τους «8» πραξικοπηματίες που έτυχανασύλου στην Ελλάδα, ζήτημα που έχει αναδείξει σε «προσωπικό» ο Τούρκος πρόεδρος.
Το κρίσιμο ερώτημα, είναι τι θα κάνουν οι ΗΠΑ με τον νέο Σουλτάνο της Τουρκίας. Θα προσπαθήσουν να αναθερμάνουν επί της ουσίας τις σχέσεις τους μαζί του; Θα το επιδιώξει και ο ίδιος, ελπίζοντας ενδεχομένως σε αμερικανικές παραχωρήσεις υπέρ του στην Συρία; Το «άνοιγμα» με τα F-35 (έστω άνοιγμα εν αναμονή...) είναι τροχιοδεικτική βολή των Αμερικανών για να διαπιστώσουν τις αντιδράσεις του Ερντογάν. Το ζήτημα είναι αν, ο πανίσχυρος πλέον Τούρκος πρόεδρος, θέλει να επιστρέψει στις δυτικές αγκάλες, ή εξακολουθεί να διακατέχεται από τις βάσιμες αμφιβολίες του για τις αμερικανικές ρεβεράντζες,έχοντας πλήρη επίγνωση ότι οι ΗΠΑ πολύ θα ήθελαν να μην έχει κερδίσει στις εκλογές...
Αν ο Ερντογάν δεν κάνει, και μάλιστα σύντομα, την φιλοδυτική στροφή του, πράγμα όχι σίγουρο, και οι ΗΠΑ βγάλουν την Τουρκία έξω από τα μεσομακροπρόθεσμους στρατηγικούς σχεδιασμούς τους, τότε είναι βέβαιο ότι θα πρέπει ν’ αναμένεται θεαματική ποιοτική αναβάθμιση του γεωπολιτικού ρόλου της Ελλάδος. Όπως την είδαμε να εκδηλώνεται με την συμφωνία για την ενίσχυση της σημασίας της βάσης στην Σούδα, που επισφραγίσθηκε με την επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσινγκτον. Κι’ από κοντά, βέβαια, θα πρέπει ν’ αναμένεται και ευρωπαϊκή «επιβράβευση» για τον νέο βελτιωμένο ελληνικό ρόλο στην περιοχή...
Πολλά τα αν, περισσότερες και πιο περίπλοκες οι παράμετροι. Προς το παρόν, αυτό που προέχει είναι να διατηρήσουμε την επαγρύπνησή μας, την ψυχραιμία και την σοβαρότητά μας...