Είναι παράδοξο ο πρωθυπουργός να σφιχταγκαλιάζει τον εταίρο του, παρότι διαφωνούν για το «Μακεδονικό», και το Κίνημα Αλλαγής να θέλει να πάρει διαζύγιο με τον Σταύρο Θεοδωράκη για τον ίδιο λόγο.
Γιατί ενοχλεί ο Θεοδωράκης; Θεωρεί σωστή τη συμφωνία με τα Σκόπια. Αλλά, όπως διευκρίνισε, δεν θα στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί λοιπόν αυτό είναι προς θάνατον; Μεγαλύτερος λάτρης της συμφωνίας των Πρεσπών είναι ο Παπανδρέου. Και είναι και πρόθυμος για αρραβώνα με τον Τσίπρα.
Η σύμπλευση του Ποταμιού με το ΠΑΣΟΚ θεωρήθηκε μεγάλη στρατηγική νίκη της Φώφης Γεννηματά. Ενα άνοιγμα στην εναλλακτική και «φρέσκια» Κεντροαριστερά που το είχε τόσο ανάγκη. Πάνω σε αυτό το αφήγημα στήθηκε ολόκληρο συνέδριο, έγινε εσωκομματική εκλογή, στήθηκαν στην ουρά εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι που ήταν ως τότε εξαφανισμένοι...
Δεν υπήρχε ποτέ η αίσθηση ότι ο Θεοδωράκης θα έφερνε στο ΠΑΣΟΚ εκατομμύρια οπαδούς. Δεν τους είχε. Τη νεωτερικότητά του ήθελε να προσεταιριστεί η κυρία Γεννηματά. Τη φρεσκάδα του λόγου και τις ρηξικέλευθες απόψεις. Ποιος στο ΠΑΣΟΚ θα τολμούσε να στηρίξει τον γάμο των γκέι, την ιατρική κάνναβη, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, την αξιοκρατία στο Δημόσιο;
Ακόμη και το σακίδιο του Σταύρου ήταν ένα στιλιστικό ταμπού που το ΠΑΣΟΚ ήθελε να κατακτήσει -μια ανάσα δροσιάς σε ένα φθαρμένο πολιτικό προϊόν, αυτό ήταν στα μυαλά της Χαριλάου Τρικούπη ο επικεφαλής του Ποταμιού.
Έτσι, το αποδυναμωμένο ΠΑΣΟΚ έγινε ξανά «Κίνημα» και απέκτησε αρχηγό (τη Φώφη). Και ξαφνικά άρχισε ο λιθοβολισμός, με αφορμή το Σκοπιανό, που ωθεί τον Σταύρο στην έξοδο.
Το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε ξαφνικά τα μειονεκτήματά του: δεν έχει δύναμη, έχει αρχηγικές βλέψεις, δεν είναι φρέσκος, έγραψαν φιλικοί αρθρογράφοι. Θερμοκέφαλοι εισηγήθηκαν στην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να τον διαγράψει, λες και ο Θεοδωράκης είναι το πρόβλημα μιας «καθισμένης» παράταξης.
Ο νεοφερμένος πάντα ενοχλεί, αυτός που χαλάει τους όρους του παιχνιδιού και απειλεί τα θεμέλια του παλιού συστήματος. Χωρίς τον Θεοδωράκη, το ΠΑΣΟΚ θα τα καταφέρει, φυσικά. Οχι με 25% ή 40% που ονειρεύονται πολλοί. Αυτά είναι όνειρα για θερινές νύκτες.
Αλλά θα χάσει μια φωνή που εντατικά επιμένει στον δρόμο της Ευρώπης, της φιλελεύθερης οικονομίας, της συμφιλίωσης με τους γείτονες-εχθρούς. Επιμένει για μικρότερο Δημόσιο, για μεγαλύτερη επιχειρηματικότητα, για μεταρρυθμίσεις στη γηραιά Ελλάδα προς τον 21ο αιώνα. Με τα καλά και τα στραβά του, ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι απαραίτητος στην Κεντροαριστερά.
Ακόμη και στο Σκοπιανό είναι χρήσιμος, όχι ηλίθιος όπως διατείνεται πολιτεύτρια της ΝΔ που την έκανε άνθρωπο το Ποτάμι.