Πώς τα καταφέραμε πάλι να χάσουμε ακόμη μια ευνοϊκή ιστορική στιγμή;
Η συμφωνία για το Σκοπιανό, δεν είναι «πολύ καλή», όπως πανηγυρίζει χαρούμενος ο κ. Τσίπρας. Αλλά ούτε και «εθνική ήττα», όπως υποστηρίζει η αντιπολίτευση και οι αντιτιθέμενοι.
Απλώς, θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη, να εξασφαλίζει πληρέστερα από ενδεχόμενους μελλοντικούς κινδύνους, να μην πυροδοτεί (όχι και τόσο αθώο...) εθνικό διχασμό. Και, δυστυχώς, δεν είναι...
Το... έρμο αυτό «εθνικό θέμα» (ασήμαντο αρχικά, αλλά και σήμερα αν σκεφθεί κανείς τα τόσα άλλα!), όχι μόνο έπρεπε αλλά και μπορούσε να έχει λυθεί εδώ και 25 χρόνια. Ιστοριολαγνείες, ιδεοληψίες, ανόητοι «πατριωτισμοί» και, φυσικά, πολιτικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, δεν το επέτρεψαν. Και να πει κανείς ότι δεν υπήρξαν ευκαιρίες;
Έχουμε ξεχάσει ότι το όνομα «Σλαβομακεδονία» για τα Σκόπια, απολύτως ορθό από πάσης απόψεως, το... δεχόταν, τότε, ο Γκλιγκόροφ, όταν εμείς εδώ βγάζαμε...εικόνες και λάβαρα στα πεζοδρόμια και απαιτούσαμε, στην ουσία, οι γείτονες... να μην έχουν κανένα όνομα! Οι αντιρρήσεις του αλβανικού στοιχείου στα Σκόπια( τότε πολύ μικρότερου και με μικρότερη πολιτική επιρροή), μπορούσαν να ξεπεραστούν. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η λύση αυτή (η καλύτερη και ορθότερη δυνατή) κατέστη αδύνατη. Έτσι, για ν’ αναφέρουμε μόνο μια από τις «χαμένες ευκαιρίες», από αυτές που η ιστορία δεν προσφέρει συχνά.
Πάνω από 25 χρόνια διαπραγματεύσεις, οξύνσεις στις σχέσεις μας με το γειτονικό κράτος, ατυχέστατους εμμονικούς χειρισμούς, δόλιες υποδαυλίσεις λαϊκισμού και καλλιέργειας διχασμού. Σχεδόν πάντα, με στόχο το πολιτικό μικροκομματικό συμφέρον. Κι’ όπως συμβαίνει πάντα όταν δεν λύνεις ένα πρόβλημα στην ώρα του, αναγκαστικά θα το λύσεις αργότερα υπό χειρότερους όρους.
Δεν έχει νόημα ν’ αναφερθεί κανείς το τι έλεγαν και υπερασπίζονταν και οι μεν και οι δε σ’ αυτά τα 25 χρόνια. Τις υποχωρήσεις που έκαναν, τα λάθη που δεν τους δίδαξαν και τα επαναλάμβαναν, το αδιέξοδο στο οποίο ωθούσαν το πρόβλημα. Άλλωστε, αυτές τις μέρες, ειπώθηκαν ένθεν κακείθεν τόσα πολλά, που ο κόσμος (νομίζει ότι...) ξέρει τις λεπτομέρειες, και δικαιούται να διαλέγει... στρατόπεδο.
Η συμφωνία, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πολύ πολύ καλύτερη, να έχει αποφευχθεί ένας δυνάμει νέος διχασμός, να εμφανισθεί ο πολιτικός κόσμος της χώρας ώριμος και υπεύθυνος, με διεθνή αξιοπιστία και κύρος,να μην αναγκάζονται και οι μεν και οι δε να... λένε άλλα από αυτά που πραγματικά πιστεύουν για μικροκομματικούς λόγους.
Η αλλαγή ηγεσίας στα Σκόπια και η ανάληψη της εξουσίας από τον μετριοπαθή (μετριοπαθέστερο του Γκρουέφσκι και του VMRO, πάντως) Ζάεφ, σε συνδυασμό με τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή και το «ενδιαφέρον» ΕΕ και ΝΑΤΟ για να λυθεί η εκκρεμότητα, δεν υπάρχει αμφιβολία πως αποτέλεσαν ευτυχή συγκυρία για να υπάρξει λύση. Φυσικά με αμοιβαίους συμβιβασμούς, αλλά με το timing να ευνοεί σαφώς την Ελλάδα εξ αιτίας των προαναφερθεισών συγκυριών.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν εκμεταλλεύθηκε εθνικά και υπερκομματικά αυτή την ευκαιρία- την οποία, άλλωστε, όταν ανέλαβε την εξουσία το 2015, ούτε που φανταζόταν ότι θα τις προκύψει. Με οίηση, και άκρως ερασιτεχνικό σχεδιασμό, θέλησε να την εκμεταλλευθεί, φυσικά, και να την κεφαλαιοποιήσει, τόσο διεθνώς όσο και στο εσωτερικό-αλλά σ’ αυτό το δεύτερο, πρωταρχική της σκέψη ήταν το πως θα το εκμεταλλευθεί μικροκομματικά! Να προκαλέσει προβλήματα στο εσωτερικό της ΝΔ, αλλά και στην « κεντροαριστερά», με σκοπό να φέρει στο μαντρί του τους «πρόθυμους»...
Αν ο κ. Τσίπρας, είχε το πολιτικό θάρρος (και ήθος και συναίσθηση εθνικής ευθύνης...) να συνεννοηθεί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ( ο οποίος εξ ιδεολογίας, εκ χαρακτήρα αλλά και... εκ καταβολών είναι υπέρ της επίλυσης του προβλήματος), να εξετάσει μαζί του -φυσικά και με την λοιπή αντιπολίτευση, αλλά κυρίως με τον κ. Μητσοτάκη- όλες τις λεπτομέρειες και τις αναγκαίες υποχωρήσεις, και του ζητούσε να βρουν ένα τρόπο το «μακεδονικό» να μείνει έξω από την πολιτική αντιπαράθεση, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.
Ο πρόεδρος της ΝΔ, θα ήταν θωρακισμένος έναντι των όποιων ακραίων του κόμματός του, θ’ απέφευγε να στηρίξει (να ανεχθεί, έστω...) τις θυμικές λαοσυνάξεις, θα μπορούσε να συμβάλλει με την πείρα άξιων στελεχών του στην επεξεργασία και των τελευταίων λεπτομερειών ( σ’ αυτές, που κρύβεται ο διάολος), ώστε η όποια συμβιβαστική συμφωνία, να μην μπορεί να κρύβει παγίδες για το «αύριο». Δεν το θέλησε (το ακριβώς αντίθετο!), φυσικά ο κ. Τσίπρας, και έσπρωξε κατ’ ανάγκην (;) τον κ. Μητσοτάκη στην άγονη αντιπαράθεση...
Αν ο πολιτικός κόσμος της χώρας εμφανιζόταν ενωμένος, η χώρα, που έτσι κι’ αλλιώς βρέθηκε σε θέση ισχύος, θα είχε μεγαλύτερη δύναμη να εξασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξουν «γκρίζες ζώνες» και εστίες μελλοντικής αναζωπύρωσης του αλυτρωτισμού των γειτόνων μας. Και ως ενωμένος, θα μπορούσε να εξασφαλίσει και ισχυρότερες πιέσεις του «διεθνή παράγοντα» προς τον Ζάεφ, που «καίγεται» για την ευρωατλαντική του ένταξη.
Θα μπορούσε, λ.χ., η γλώσσα να αναγνωρίζεται ως «σλαβομακεδονική», και όχι σκέτα «μακεδονική» με... αστερίσκους που θα ξεχασθούν την επομένη. Και οι κάτοικοι της «Βόρειας Μακεδονίας» να συμφωνηθεί ρητά ότι θα ονομάζονται διεθνώς αλλά και στα εσωτερικά έγγραφα ως «Βορειομακεδόνες» (μεταφρασμένα ή αμετάφραστα) και όχι με το... εκ του πονηρού δυνητικά στο μέλλον σκέτο «Μακεδόνες» με την υποσημείωση σε μικρά γράμματα «υπήκοοι της Βόρειας Μακεδονίας», κι’ αυτό μόνο για ελληνική χρήση.
Υπάρχουν και άλλες σκοτεινές «λεπτομέρειες» που θα μπορούσαν να έχουν τελεσίδικα ρυθμισθεί, Μένουμε στην γλώσσα και την εθνότητα/υπηκοότητα, γιατί αυτά αποτελούν το «αυγό του αλυτρωτισμού».
Αυτό που θα μείνει από όλη αυτή την ιστορία, θα είναι άλλη μια χαμένη εθνική ευκαιρία, ένας ηλίθιος και αντιαισθητικός «τζερτζερλές» δημόσιας αντιπαράθεσης με επίδικο αν... στηρίζει ή όχι την κυβέρνηση ο ανεκδιήγητος «στρατάρχης Καμμένος», και μια συμφωνία που (αν υπάρξει, τελικά...) δεν θα εξασφαλίζει ότι στο μέλλον δεν θα χρειασθεί ν’ αναθεωρηθεί.
Πιθανότατα επί τα χείρω....