Το «Σκοπιανό», φαίνεται πως οδηγείται σε λύση. Και, πάντως, αν τελικά λύση δεν προκύψει, η ευθύνη θα πέσει στα Σκόπια.
Από αυτή την άποψη, για τον κ. Τσίπρα η κατάσταση είναι win-win, αλλά και lose-win! Μονά ζυγά, δικά του.
Στο χειρισμό του συγκεκριμένου προβλήματος, κυριάρχησε για μιαν ακόμη φορά ο ερασιτεχνισμός του ΣΥΡΙΖΑ, και η... στρατηγική του «βλέποντας και κάνοντας». Δεν επέλεξε την λογική της εθνικής συνεννόησης. Το αντίθετο, μάλιστα, με παράλληλο στόχο να διχάσει την αντιπολίτευση, και κυρίως να πλήξει την αξιωματική , στο εσωτερικό της οποίας ενυπάρχουν ρεαλιστές προοδευτικοί αλλά και... «μακεδονομάχοι». Υπό την ευρεία έννοια, και όχι μόνο για το ονοματολογικό...
Του «έκατσε», όμως. Και εκμεταλλεύθηκε αποτελεσματικά και την «πρεμούρα» των ευρωατλαντιστών για «ρύθμιση» των δυτικών Βαλκανίων (εξ ου και οι πιέσεις τους πρός τα Σκόπια), αλλά και -στο εσωτερικό μέτωπο- την αμηχανία τόσο της ΝΔ, όσο και της «κεντροαριστεράς».
Η διαφαινόμενη πορεία των εξελίξεων, τον διευκολύνει επίσης στην διαχείριση των (προβληματικών, πλέον) σχέσεων του με τον κυβερνητικό του εταίρο. Δεν θα χρειασθεί να χωρίσει τα τσανάκια του μαζί τους τώρα, αλλά... αργότερα. Σε χρόνο που θα βρίσκεται κοντά στις κάλπες, κατά τον οποίον έτσι κι’ αλλιώς αυτή η ανίερη συμμαχία θα εξέπνεε...
Αν εκτιμήσει κανείς τα μέχρι τώρα δεδομένα και τις προοπτικές τους, είναι φανερό πέρα από τα επικοινωνιακής στόχευσης σκωτσέζικα ντούς «υπάρχει-δεν υπάρχει συμφωνία» στα οποία υποβάλλουν τον κόσμο οι κυβερνητικοί με τις ανακοινώσεις και τις «κόντρες» τους, έχει συναποφασισθεί μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων, η «λύση» (αν προκύψει) να προκύψει... με δόσεις και σε βάθος χρόνου.
Εμείς συμφωνούμε για το όνομα, το δηλώνουμε και προς ΕΕ και ΝΑΤΟ, άρα ικανοποιούμε τους όρους για την ένταξη των Σκοπίων, αλλά επιμένουμε στο «erga omnes», το οποίον όμως δεχόμαστε να περάσει από την σκοπιανή Βουλή, «εν καιρώ», να εγκριθεί και ν’ ανοίξει ο δρόμος για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, για το οποίο έχει δεσμευθεί ο Ζάεφ.
Και η παραχώρησή μας αυτή, γίνεται υπό την προϋπόθεση (την οποία λένε ότι θα σεβασθούν ΕΕ και ΝΑΤΟ) ότι αν ΔΕΝ υπάρξει συνταγματική κατοχύρωση για το erga omnes, αν δηλαδή ο Ζάεφ δεν μπορέσει να τηρήσει τις δικές του δεσμεύσεις, η κατ’ αρχήν συμφωνία θεωρείται ως μηδέποτε γενόμενη. Και δεν υπάρχει λύση...
Και σ’ αυτή την κυβερνητική μεθόδευση, υπάρχει σκοπιμότητα. Όπως δήλωσε ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βούτσης, δεν προβλέπει να έρθει συμφωνία προς κύρωση στην ελληνική Βουλή «πριν τον Οκτώβριο...». Που πάει να πει
πως ο κ. Τσίπρας έχει μπροστά του «ανέφελο» ένα πεντάμηνο να διαχειρισθεί την «καθαρή έξοδο» (που όλο και αποκτά... μουτζούρες), να κάνει την κωλοτούμπα του (μας έχει ήδη προϊδεάσει) αποδεχόμενος την πιστοληπτική γραμμή στήριξης την οποία... ξόρκιζε, να γραδάρει τις αντιδράσεις στο εκλογικό σώμα από την (πιθανότατη) μη έγκριση των δανειστών για αναστολή περικοπής των συντάξεων από 1/1/2019, και φυσικά να αποφασίσει το πότε τον συμφέρει να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές!
Αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν κατά τρόπο βολικό (ή έστω αφορήτως αρνητικό...) για τον κ. Τσίπρα, στις σκέψεις του υπάρχει ο «αιφνιδιασμός» (αν μπορεί να σταθεί ο χαρακτηρισμός, μετά από τόσες κουβέντες που έχουν γίνει...) για πρώιμες κάλπες, εκεί περί τον Οκτώβριο-Νοέμβριο. Αν καταλήξει σ’ αυτή την απόφαση, θα πρέπει να θεωρείται λογικά αναμενόμενος ένας ακόμη «τσαμπουκάς» έναντι των ανάλγητων δανειστών που επιμένουν παρά τα «πλεονάσματα» στην περικοπή των συντάξεων... Και, σε μια τέτοια περίπτωση, το βασικό προεκλογικό σύνθημα θα είναι «εμείς, που δεν θα κόψουμε τις συντάξεις, ή τον Μητσοτάκη που θα τις κόψει;»
Και, ταυτόχρονα, θα πλασάρει και το δίλημμα «εμένα που έλυσα το Σκοπιανό, και αν τηρηθούν οι προϋποθέσεις θα το φέρω προς έγκριση στην Βουλή, ή τον Μητσοτάκη που φοβούμενος τις εσωκομματικές αντιδράσεις αρνείται λύση, ακόμη και καλή, για ένα εθνικό πρόβλημα που ταλανίζει την χώρα 25 χρόνια;»
Κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι αν το εκλογικό σώμα θα «πειστεί» από αυτές τις «δεσμεύσεις». Έχει... ξαναπάει η στάμνα στο πηγάδι!
Αλλά ο κ. Τσίπρας, γνωρίζει ότι στις εκλογές θα χάσει. Αυτό που τον ενδιαφέρει, είναι να μην υποστεί πανωλεθρία. Να διατηρήσει τις απαραίτητες δυνάμεις που θα του επιτρέψουν την «επόμενη μέρα» να είναι ενεργός παίκτης, ποντάροντας ότι οι εκλογές δεν θ’ αναδείξουν αυτοδύναμη κυβέρνηση και αναγκαστικά, αργά ή γρήγορα, θα επαληθευθούν τα όνειρα του για μια «δεξιά παρένθεση».
Το είδος της αντιπολίτευσης που θα ασκήσει, είναι γνωστό. Οι «άλλοι» έκοψαν τις συντάξεις που αυτός δεν θα έκοβε, οι «άλλοι», οι «νενέκοι» ενέκριναν στην Βουλή μια «κακιά» συμφωνία για τα Σκόπια, ενώ αν ήταν αυτός θα την ολοκλήρωνε... καλύτερα!
Και με το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής που θα γίνουν οι μεθεπόμενες εκλογές (αν η επόμενη κυβέρνηση, αυτοδύναμη ή συνεργασίας δεν μπορέσει ν’ αλλάξει αυτόν τον νόμο της ακυβερνησίας...), ονειρεύεται να ξαναγίνει «ρυθμιστής» της κατάστασης.
Καθαρά πράγματα, καθαρές μικροπολιτικές βλέψεις. Που απαντώνται μόνο με καθαρές ευθύνες εκ μέρους του εκλογικού σώματος, και καθαρές λύσεις.