Η απάθεια του κόσμου.
Αυτό ήταν το συγκλονιστικότερο (και πιο επικίνδυνο...) πρόβλημα στο θέμα του άγριου ξυλοδαρμού του Γιάννη Μπουτάρη...
Και μετά, η υποκρισία που ακολούθησε. Με το ανάθεμα και τις καταδίκες της βίας «απ’ όπου κι’ αν προέρχεται!», το «ξάφνιασμα» της κοινωνίας τάχατες για κάτι... πρωτόγνωρο! Μιας κοινωνίας που έχει πάθει τέτοιο μιθριδατισμό από την καθημερινή και διαρκώς διογκούμενη βία στην «κανονικότητα» της, ώστε να την θεωρεί αναπόφευκτο συνακολούθημα της πολιτικής, ιδεολογικής, οπαδικής, θρησκευτικής, αισθητικής διαφωνίας...
Είναι σίγουρο ότι πολλοί από αυτούς που «έφριξαν» και στηλίτευσαν τον ξυλοδαρμό του δημάρχου Θεσσαλονίκης, κάποια στιγμή της ζωής τους, σ’ ανάλογα περιστατικά όχι κατ’ ανάγκην πολιτικής φύσεως, θα αναρωτήθηκαν (έστω και... από μέσα τους) μπας και το θύμα «προκάλεσε» τους θύτες. Με τις απόψεις του, το ύφος του, την γλώσσα που χρησιμοποίησε. Και πολλοί άλλοι, θα σκέφθηκαν «μωρέ καλά τους κάνανε, πήγαινε γυρεύοντας...», αλλά δεν τόλμησαν να το δημοσιοποιήσουν, λόγω.... πολιτικής ορθότητας.
Υπάρχουν, βέβαια, κι’ αυτοί που δεν διστάζουν να χειροκροτήσουν τους θύτες, για το «πηγαίο» της αντίδρασης τους, να διαδηλώσουν ότι «καλή είναι η δημοκρατία και οι κανόνες της, αρκεί να μην μας προκαλεί...»
Έχουμε αποδεχθεί τον «τσαμπουκά», ακόμη και τον πλέον ακραίο. Τον θεωρούμε «γνησιότητα» και «παλληκαριά», ένδειξη αποφασιστικότητας μέχρις εσχάτων. Θεωρούμε φυσική κατάληξη την βία, ως μέσο «ξεκαθαρίσματος» διαφορών. Απλώς... καταδικάζουμε την βία των άλλων εναντίον μας, και δικαιολογούμε με χίλια «ναι μεν αλλά» την δική μας έναντι των διαφωνούντων.
Σ’ αυτό το κατάντημα, αναμφισβήτητα μεγάλη ευθύνη φέρει και το πολιτικό μας προσωπικό- διαχρονικά. Η πολιτική αντιπαράθεση, έχει πολύ συχνά εκπέσει από το αποδεκτό επίπεδό της (ακόμη και στην πλέον οξυμένη έκδοση του...), και δεν είναι και τόσο μακρινές οι εποχές που μέσα στο Κοινοβούλιο, εκτός από...«γαλλικά» ανταλλάσσονταν γρονθοκοπήματα και ιπτάμενα έδρανα. Τα εμφυλιοπολεμικά πάθη, ήταν τότε ακόμη πρόσφατα και η λήθη, ο εκπολιτισμός της πολιτικής αντιπαράθεσης ήθελαν τον χρόνο επώασης τους. Που επέστη...
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, τα δυο πρώτα της κρίσης και παρά το γεγονός ότι η κοινωνία βίωσε μια πρωτοφανή και άγρια υποβάθμιση του βιοτικού της επιπέδου με το μνημόνιο, ο καθημαγμένος κόσμος αντέδρασε κατά τρόπο που εξέπληξε ακόμη και τους ψύχραιμους και νηφάλιους παρατηρητές. Μέσα στην απόγνωση και την κατάθλιψη, πάσχισε να κρατήσει την αξιοπρέπειά του, τις διαμαρτυρίες του και την αγανάκτησή του σε αποδεκτά επίπεδα. Με επιλογή, την δια της ψήφου τιμωρία...
Έτσι προέκυψε η «μαχητική μεταβλητή» του ΣΥΡΙΖΑ, που από το γλίσχρο 3% και το «μπαίνουν δεν μπαίνουν στην Βουλή», εκτινάχθηκε στο «απρόσμενο» 16%, στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της... ιδεοληπτικής επιστροφής στην ανάγκη να κερδηθεί ο «γ’ γύρος του εμφυλίου», που πρυτάνευε σε πολλές από τις «παράφρονες συνιστώσες» του. Κι’ αυτές που έφυγαν, κι’ αυτές που έμειναν...
Οι «άλλοι», δια μιας μεταβλήθηκαν σε «προδότες» και «γερμανοτσολιάδες» για τους οποίους έπρεπε να «στηθούν κρεμάλες» στο Σύνταγμα. Οι συντεταγμένες ορδές των «αγανακτισμένων», δεν ζητούσα μόνο «να καεί η Βουλή», το προσπάθησαν κι’ όλας σε κάποια βίαια συλλαλητήρια τους, και δεν το κατόρθωσαν χάρη στην περιφρούρηση του...ΚΚΕ! Και... χωρίς περίσκεψιν και αιδώ, ξεχύθηκαν στους δρόμους οι ταξιαρχίες των «αναρχικών», των «κουκουλοφόρων», που από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε (ούτε και σήμερα...) καταδικάσθηκαν απερίφραστα και χωρίς... αστερίσκους!
Τυπικές και υποτονικές αντιδράσεις από πλευράς αριστεράς για τους τρεις δολοφονημένους της «Μαρφίν» (και για το αποτέλεσμα, όχι τους ενόχους...), αιδήμων αποστασιοποίηση από τους άγριους ξυλοδαρμούς Λοβέρδου, Χατζηδάκη, Γεωργιάδη, Πεταλωτή, με ενεργό... συμμετοχή στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Κι’ από πάνω και... τηλεοπτικές θεωρητικές «παρεμβάσεις» ότι «η βία είναι μαμή της ιστορίας...», ακόμη και του καθηγητού κ. Κατρούγκαλου εν έτει 2013 ότι « η βία, δεν είναι πάντα καταδικαστέα...»- προφανώς ανάλογα εναντίον ποίου ασκείται- και ότι «ενίοτε η βία παράγει δίκαιο...»!
Ο επερχόμενος Τσίπρας, ολοκλήρωσε το 2015 την προεκλογική του εκστρατεία με το αδιανόητο «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν!» και ως κυβέρνηση, πλέον, όχι μόνο ανέχθηκε αλλά σχεδόν... θεσμοποίησε το «δικαίωμα» στις βίαιες «εκδηλώσεις» (ως... ακτιβισμό!), δεν συνέλαβε ποτέ κανέναν «μπαχαλάκια», τους Ρουβίκωνες που εισέβαλαν στην Βουλή, ο κ. Φίλης τους... γύρισε σπίτια τους με αστυνομικά περιπολικά! Οι αστυνομικοί διαμαρτύρονται για άνωθεν εντολές ανοχής των βιαιοπραγούντων (από τα Εξάρχεια, το μετρό, τα λεωφορεία, τα συμβολαιογραφικά γραφεία, τα γήπεδα μέχρι τις πρεσβείες και τα ανώτατα δικαστήρια!) και όλο και περισσότεροι ανατρέχουν στην ρήση του Χατζηδάκη, ότι «αν βλέπεις το πρόσωπο του τέρατος και δεν τρομάζεις, έχεις αρχίσει να του μοιάζεις...».
Ο πρωθυπουργός, με τις τόσες... κωλοτούμπες και αυταπάτες, δεν θέλησε ή δεν τόλμησε γνωρίζοντας τον σκληρό εσωκομματικό πυρήνα του αλλά και τους φανατικό πυρήνα των ψηφοφόρων του, ως κυβέρνηση πια να δείξει θεσμική ψυχραιμία ή βούληση ν’ αφήσει έξω από τις κομματικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις τον φανατισμό, την καλλιέργεια εμφυλιοπολεμικού κλίματος που ρίχνει λίπασμα στην βία.
Ξορκίζοντας αυτό που φοβάται (και αντιλαμβάνεται ότι στην πορεία δεν θα μπορεί να ελέγξει...), το θέμα του ξυλοδαρμού του κ. Μπουτάρη, προσπάθησε... επικοινωνιακά να το «φορτώσει» στην αξιωματική αντιπολίτευση. Μίλησε στην Βουλή για ένα «συμπαγές, σκοτεινό και ακραίο τμήμα (της ΝΔ) με έκφραση στα κορυφαία όργανά της...» που ευθύνεται για την βάρβαρη επίθεση στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, «που εξαπολύουν καθημερινά ακραίες κατηγορίες για προδότες και μειωμένης εθνικής συνειδήσεως Έλληνες, που ανοίγουν τον δρόμο στην βία...».
Αν η κατάσταση δεν είχε φθάσει στα ακραία όρια που βιώνουμε, η επικοινωνιακή προσπάθεια του κ. Τσίπρα να εμφανίσει την αντιπολίτευση ως «κόπια» του ΣΥΡΙΖΑ των... “προδοτών και γερμανοτσολιάδων που πρέπει να κρεμαστούν στο Σύνταγμα», θα προκαλούσε ειρωνικά γελάκια.
Τώρα, όμως, εκλαμβάνεται ως επικίνδυνο τροχιοδεικτικό βλήμα, που έφυγε από το όπλο της κυβέρνησης εν όψει εκλογών. Οι οποίες μεθοδεύεται από το Μαξίμου να γίνουν όχι σε κλίμα πόλωσης, αλλά «εμφυλίου πολέμου»...