Εγραφα το 2016, με τίτλο «Ο ΓΑΠ ικέτης», μερικές πικρές αλήθειες για τον Γιώργο Παπανδρέου.
Οι συνεργάτες του είχαν τότε εξοργιστεί, τα τρολ του ΚΙΔΗΣΟ με είχαν πάρει με τις πέτρες και κάποιες υπόκωφες απειλές ακούστηκαν.
Αναγκαστικά επανέρχομαι, γιατί και ο ΓΑΠ επανέρχεται σαν στοιχειό στην προοδευτική παράταξη.
Εγραφα το 2016, εντελώς αντικειμενικά, ότι από την 2ετή θητεία του ΓΑΠ ως πρωθυπουργού έμειναν μόνο πικρές αναμνήσεις.
Μερικές φράσεις από το παλιό άρθρο ισχύουν αναλλοίωτες:
«Το καταλυτικό «λεφτά υπάρχουν» θα τον ακολουθεί στην Ιστορία ως έναν λαϊκιστή ηγέτη που επαγγέλθηκε μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία («Αλλαξέ τα όλα») και παρέδωσε ένα αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ και μια αλλόφρονα μνημονιακή Ελλάδα.
Καμία μεταρρύθμιση δεν συνδέεται με το όνομά του. Το πολιτικό προσωπικό που υποστήριξε και υπουργοποίησε ήταν κυρίως απόγονοι του Ακη που αυτομόλησαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πρώτη δυσκολία θέλησε να παραδώσει τα κλειδιά στον Σαμαρά. Και στην δεύτερη δυσκολία σκέφτηκε να στέψει πρωθυπουργό τον Φίλιππο Πετσάλνικο.
Ο Παπανδρέου πλασαρίστηκε ως σύγχρονος πολιτικός επί δεκαετίες. Κρυμμένος πίσω από μια κληρονομικά ηγεμονική οικογένεια, λίγο με την απελευθέρωση της κάνναβης, λίγο με τις ποδηλατικές του ικανότητες, αναρριχήθηκε ως «μοντέρνος σοσιαλιστής» ως την υπέρτατη εξουσία. Κοσμοπολίτης, αλλά εχθρός του εκσυγχρονισμού. Δήθεν ευρωπαϊστής, σχεδίασε, κρυφά, δημοψήφισμα εξόδου από την ΕΕ. Και όταν μοιραία άνοιξε την πόρτα στο ΔΝΤ και του ζητήθηκαν μεταρρυθμίσεις, έριξε αμέσως την ευθύνη στους κακούς δανειστές. Διέγραψε από το ΠΑΣΟΚ τον αυθεντικά ευρωπαϊστή Σημίτη και αυτομόλησε διασπαστικά από το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του.
Η μετέπειτα πορεία δείχνει ότι ο Παπανδρέου αποχώρησε από την εξουσία και από το ΠΑΣΟΚ γιατί πίστευε ότι θα επιστρέψει ως παράκλητος. Με εργαλείο την τριτοκοσμική Σοσιαλιστική Διεθνή που διευθύνει αποκλειστικά, απουσίασε από την μνημονιακή Ελλάδα επί δύο χρόνια. Επέστρεψε για να δρέψει δάφνες με το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, αλλά βρέθηκε, έκπληκτος, εκτός βουλής. Ο παράκλητος έγινε απόκληρος.
Και αντί να εργαστεί, με ταπεινότητα και αυτοκριτική, για το μέλλον της κεντροαριστεράς και της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, με την Φώφη, τον Σταύρο, την ΔΗΜΑΡ και τα κινήματα του χώρου, ο Παπανδρέου επέλεξε το ανεξήγητο: να ερωτοτροπεί προκλητικά και δημόσια με τον Αλέξη Τσίπρα και να εμφανίζεται ως ικέτης στο Μέγαρο Μαξίμου. Δείχνει έτσι να μην έχει ούτε τη στρατηγική ευφυία του Καραμανλή που παρασκηνιακά διαβουλεύεται με την εξουσία και εξίσου παρασκηνιακά παρενοχλεί τον βηματισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη προς την επόμενη κυβέρνηση».
Σαν να μην πέρασε μια μέρα, από όσα συνέβαιναν το 2016!
Διότι ενώ η Ιστορία άνοιξε διάπλατα την πόρτα και τον πέταξε έξω στις εκλογές του 2015, ο ΓΑΠ επέστρεψε από το παράθυρο.
Με την ανοχή της Φώφης Γεννηματά βρήκε ξανά στασίδι στο ΠΑΣΟΚ -το οποίο είχε διασπάσει ο ίδιος- ανακάλυψε ρόλο για το ανύπαρκτο κόμμα του (αυτό που ξέβρασαν οι εκλογές), διεκδίκησε και πήρε ποσοστώσεις και ρόλο τομεάρχη στο Κίνημα Αλλαγής.
Ο ΓΑΠ επιστρέφει από το παράθυρο στην πολιτική. Διότι στις επόμενες εκλογές θα εκλεγεί και βουλευτής, χωρίς σταυρό.
Εχει αλαζονεία, άγνοια κινδύνου, ή ζαμανφουτισμό; Ο,τι έκανε παλιά στον Βενιζέλο τα επαναλαμβάνει τώρα με τη Φώφη: ερωτοτροπεί με τον Τσίπρα (όλο και περισσότερο), κάνει και λέει τα δικά του, συνομιλεί τάχα με παγκόσμιους ηγέτες, συμμετέχει (κατά φαντασίαν;) στα παρασκήνια για το Σκοπιανό και τα ελληνοτουρκικά. Οσο εξωφρενικό κι αν ακούγεται, άνθρωποί του πιστεύουν ότι ο ΓΑΠ βοήθησε στην επανένωση της Βόρειας και Νότιας Κορέας, με τις κινήσεις του ως πρόεδρος της Σ. Διεθνούς!
Ο ΓΑΠ τείνει να εξελιχθεί σε μόνιμη πληγή για το κόμμα που τον ανέδειξε και τον τίμησε. Βασικό του μειονέκτημα είναι πως νομίζει ότι δικαιούται τα πάντα από το ΠΑΣΟΚ. Ακούγεται ότι τρέφει φιλοδοξίες να τον ορίσει ο Τσίπρας επόμενο Επίτροπο στην Ευρώπη.
Πόνεσε το ΠΑΣΟΚ το 1996 όταν ο μύθος Παπανδρέου κατέρρευσε στην ροζ βίλα της Εκάλης. Το θέαμα ενός γόνου Παπανδρέου, σφηνωμένου στο παράθυρο της Ιστορίας, θα βγάλει μόνο γέλιο.