Μέσα σε 25 χρόνια (χρόνια ειρήνης...), χάθηκαν 125 ένστολοι και 80 αεροσκάφη και ελικόπτερα. Βαρύς, δυσβάστακτος ο «φόρος». Και απαιτεί περίσκεψη...
Εύκολα και τετριμμένα τα συνήθη λόγια «έπεσαν κάνοντας το καθήκον τους”. Χυδαία και προκλητική πατριδοκαπηλία (ιδίως όταν επιχειρείται “ιδιωτικώς», μέσω twitter από τον «αρμόδιο» υπουργό-τρομάρα του...) τα περί ηρώων που «έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος» Σε μια συνηθισμένη, καθημερινής βάσεως «αερομαχία ρουτίνας» στο Αιγαίο, από αυτές που έχουμε ενσωματώσει ως «κανονικότητα» στην εθνική καθημερινότητά μας. Για να θρηνούμε απλώς κάθε τόσο «ήρωες».
Ο θάνατος του σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου, στην συγκεκριμένη συγκυρία, μπορεί και πρέπει να συμβάλλει σε μια συνολική αναθεώρηση, σε μια αναδίπλωση και εκλογίκευση των έτσι κι’ αλλιώς τεταμένων σχέσεων γειτονίας που έχουμε με την Τουρκία. Πέρα από την μόνιμη στρατηγική προκλητικότητας των Τούρκων. Που θ’ αποτελούσε αφέλεια να νομίσει κανείς ότι είναι ευκαιριακή και θα ξεθυμάνει. Το παρελθόν, δεν επιτρέπει τέτοιες αφέλειες. Ούτε οι πάγιες διεκδικήσεις της Άγκυρας...
Η σπουδή της Τουρκίας ν’ ανακοινώσει αμέσως μετά το δυστύχημα ότι δεν υπήρξε «εμπλοκή» των δύο ελληνικών με τούρκικα μαχητικά, και το συλλυπητήριο τηλεφώνημα του Τούρκου πρωθυπουργού Γιλντιρίμ στον κ. Τσίπρα, είναι ενδείξεις ότι είναι δυνατή μια εκλογίκευση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. «Εκλογίκευση». Όχι εξομάλυνση. Είμαστε... καταδικασμένοι οι μεν Τούρκοι πάντα να διεκδικούν, κι’ εμείς πάντα ν’ απορρίπτουμε. Αλλά αυτή η πραγματικότητα, μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, χωρίς τον κίνδυνο πρόκλησης πόλεμου, έστω και από τυχαίο θερμό επεισόδιο. Ιδίως στις εύφλεκτες συγκυρίες που επικρατούν στο Αιγαίο και την Ν.Α Μεσόγειο.
Θα πρέπει να εξετασθεί από ελληνικής πλευράς, μια εναλλακτική τακτική αντιμετώπισης της τουρκικής προκλητικότητας. Οι παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου και οι παραβάσεις του ελληνικού FIR, καταγράφονται και αποτυπώνονται ηλεκτρονικά τόσο από το ΝΑΤΟ όσο και από διεθνείς οργανισμούς αεροπλοΐας. Και αποτελούν αδιάψευστα στοιχεία. Μ’ αυτά, άλλωστε, στοιχειοθετεί η Ελλάδα τα διαβήματα της κατά της τουρκικής προκλητικότητας. Υπάρχει λόγος σε κάθε τουρκική παραβίαση (πόσο μάλλον παράβαση του FIR) να απογειώνονται ελληνικά μαχητικά, συχνά πολλές φορές κάθε μέρα, και να εμπλέκονται σε αερομαχίες, με όλους τους κινδύνους που εμπεριέχουν αυτά τα «παιχνίδια», και τα οποία τα έχουμε πληρώσει πανάκριβα (όπως και οι Τούρκοι...) σε ανθρώπινο προσωπικό αλλά και πανάκριβες «πολεμικές μηχανές»;
Έχουμε, αναλογικά, τις μεγαλύτερες αμυντικές δαπάνες στο ΝΑΤΟ, σε βάρος της ανάπτυξης και της κοινωνικής πολιτικής. Το αναπόφευκτο αναγκαίο κακό για να προασπίζουμε την εθνική μας κυριαρχία, «αν»- ο μη γένοιτο- χρειασθεί. Είναι ανάγκη όλον αυτόν τον «μηχανισμό», σε έμψυχο και άψυχο υλικό, να τον καταπονούμε, να τον φθείρουμε και να τον απαξιώνουμε σε... «παιχνίδια πολέμου», με τον κίνδυνο αν και όταν έρθει ο πραγματικός να μην μπορεί ν’ αποδώσει;
Η σύνεση και ο ρεαλισμός, δεν βρίσκουν σχεδόν ποτέ ευήκοα ώτα. Αλλά είναι χρήσιμα «εργαλεία» χάραξης εθνικής πολιτικής με προοπτική, σ’ αντίθεση με τις λαϊκίστικες «ευχάριστες» ερζάτς εθνικοπατριωτικές ιαχές τύπου «θα σας τσακίσουμε, θα σας λιώσουμε...», και... πολιτικές παράτες με στολή παραλλαγής.
Δυστυχώς, η Ελλάδα αποδείχθηκε εγκληματικά ανίκανη ν’ αποκτήσει μια εθνική πολιτική συνεννόησης για τα κρίσιμα ζητήματα της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Η διαπίστωση, έχει παρελθόν. Αλλά με «τους άλλους», επικρατούσαν άλλες, τελείως διαφορετικές πολιτικές συμπεριφορές σε περιόδους κρίσεων και κινδύνου. Πετύχαιναν, έστω και υπό την πίεση του φόβου, κάποια κοινή εθνική στάση...
Η σημερινή κυβέρνηση, φευ, όχι μόνο έχει έμπρακτα απορρίψει κάθε ιδέα συνεννόησης με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις σε κρίσιμα εθνικά θέματα, αλλά... αδυνατεί να βρει κοινή περπατησιά (πόσο μάλλον πολιτική...) στο εσωτερικό της. Μ’ ένα Καμμένο ν’ απειλεί να την ρίξει για το Σκοπιανό, και να προκαλεί επί καθημερινής βάσεως με τις άστοχες και προκλητικές αρλούμπες την ήδη επικίνδυνη «γείτονα», κι’ ένα Κοτζιά να παρασύρει (τοις ρήμασι ποίων πειθόμενος, η απλώς επαρμένος στις προσωπικές φιλοδοξίες του;) έναν άσχετο με θέματα εξωτερικής πολιτικής πρωθυπουργό ο οποίος αγωνιά... απλώς για την πολιτική του επιβίωση.