Μόνο στην Ελλάδα των παραδοξοτήτων θα μπορούσε να συμβεί. Ένα συνέδριο χωρίς κανένα τυπικό χαρακτηριστικό του όρου, κατά παράβαση όλων των συνήθων δημοκρατικών διαδικασιών-εγγυήσεων, ένα συνέδριο κόμματος που... δεν υπάρχει καν, κι’ ας διαθέτει εκλεγμένο αρχηγό!
Παρά ταύτα, το συνέδριο του...ΠΑΣΟΚ «και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων» εκπλήρωσε τον στόχο του. Κατ’ αρχήν μόνο και μόνο... επειδή έγινε! Με τόσες διαφωνίες επί της διαδικασίας που εκφράσθηκαν μεταξύ του «πολύχρωμου» ηγετικού επιτελείου του «κεντροαριστερού» εγχειρήματος, με τόσες δημόσιες αλλά και παρασκηνιακές απειλές περί μη συμμετοχής κάποιων από τις συνιστώσες του, το ότι τελικά πραγματοποιήθηκε είναι επιτυχία...
Και κάτι υποδηλώνει. Όχι τόσο για τις φιλοδοξίες (ενδεχομένως και προσωπικές πολιτικές...) της ηγεσίας. Αλλά κυρίως για τα μηνύματα που στέλνουν σ’ αυτήν την ηγεσία η «μεσαία τάξη» που αγωνιά για την κατάσταση της χώρας. Που εκδηλώνει αυτήν την παραζάλη και αγωνία της την με την «αλλοπρόσαλλη» ψήφο της, τις δημοσκοπικές απαντήσεις της με τα «κανείς» και «ΔΞ/ΔΑ», και αναζητά απεγνωσμένα μιαν αποτελεσματικότερη και δημοκρατικότερη διακυβέρνησή της χώρας...
Οι πολιτικοί οργανισμοί, ούτε γεννώνται, ούτε μετεξελίσσονται, ούτε διαλύονται εν κενώ. Είναι τέκνα της ανάγκης και της συγκυρίας. Κρίνονται από τα πεπραγμένα τους, τις ελπίδες που μπορούν να εμπνεύσουν, από το εάν έχουν κάτι χρήσιμο και ανιδιοτελές να προτείνουν-και φυσικά αν έχουν τα εχέγγυα να το υλοποιήσουν...
Οι χρόνιες παθογένειες της χώρας οι οποίες κορυφώθηκαν πανηγυρικά με την διάρκειας ήδη 10 ετών κρίση, έχουν διαμορφώσει συλλογικές νοοτροπίες, «θέλω», στρεβλώσεις και συμπεριφορές. Τόσο στο πολιτικό προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Το επειγόντως εθνικό ζητούμενο αυτή την ώρα, είναι το συγκεκριμένο τοπίο ν’ αλλάξει άρδην. Και... πάσα σοβαρή προσφορά, δεκτή.
Πάμε, λοιπόν, στο συνέδριο. Πόσο «σοβαρή προσφορά», εν προοπτική, αποτελεί; Πόσο υπόσχεται να συμβάλλει θετικά στην διαμόρφωση νέων πολιτικών συνθηκών; Να υπερβεί ουσιαστικά (εν ανάγκη και με θυσία προσωπικών, κομματικών ή παραταξιακών συμφερόντων...) κατεστημένες λογικές και συμπεριφορές;
Οι 212.000 άνθρωποι που πήγαν να ψηφίσουν στις εκλογές για την ανάδειξη ηγεσίας πριν λίγους μήνες, μπορεί να θεωρηθεί ότι κατά βάση προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Αυτό, όμως, δεν κατατάσσει... αυτομάτως λάτρεις και νοσταλγούς του «παλιού, καλού ΠΑΣΟΚ». Όπως και η ανάδειξη της νέας ηγεσίας στην ΝΔ, είναι λάθος να υποτεθεί ότι έγινε μόνο από πατενταρισμένους «δεξιούς». Η μεσαία τάξη, όλοι αυτοί που ο ΣΥΡΙΖΑ θωρεί και αντιμετωπίζει εχθρικά ως «αστούς», δείχνει ικανή και πρόθυμη να ξεπεράσει διαχωριστικές γραμμές, να αφήσει πίσω της «ιδεολογικά» στερεότυπα, να προχωρήσει και ν’ αναζητήσει την κανονικότητα. Το μέλλον...
Οι εκλογές από το 2012 μέχρι και το 2015, οι «ζαλισμένες» και άγαρμπες μετακινήσεις ψηφοφόρων, οι δημοσκοπήσεις, δείχνουν ότι μαζί με τον «κόσμο (μας) που άλλαξε, μαζί με τους καιρούς», αλλάζει και το συλλογικό πολιτικό υποκείμενο. Έχει αρχίσει (δειλά στην αρχή, πιο επιτακτικά πλέον γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια και διαλύονται οι όποιες ψευδαισθήσεις...) να εγκαταλείπει το «συναισθηματικό» και ν’ αναζητά το ρεαλιστικό και αποτελεσματικό στην διαχείριση της κοινής μοίρας.
Το καίριο ζήτημα, το αγωνιώδες ερώτημα «με ποιόν θα πάει και ποιόν θ’ αφήσει» μετεκλογικά το νεοσύστατο «Κίνημα Αλλαγής», δεν τέθηκε, δεν συζητήθηκε, δεν απαντήθηκε στο συνέδριο. Και δεν θα μπορούσε ν’ απαντηθεί. Όταν στήνεις μ’ ελπίδες και προσδοκίες επιτυχίας ένα νέο κόμμα που διεκδικεί την αναγνώριση της κοινωνίας, θα ήταν τρελό και καταστροφικό να πεις... εκ των προτέρων ποιανού άλλου κόμματος εξουσίας θα γίνει... μετεκλογικό παραπλήρωμα!
Είναι, όμως, απολύτως βέβαιο ότι το συγκεκριμένο ερώτημα κυριαρχούσε στον «αέρα» του συνεδρίου. Γιατί, μπορεί οι σύνεδροι να ήταν διορισμένοι (δημοκρατικό σφάλμα ή αναγκαίο κακό-και οι δυο ερμηνείες έχουν τους απολογητές τους...), αλλά σε κάθε περίπτωση είναι πολιτικοποιημένα άτομα, που κινούνται και αφουγκράζονται την κοινωνία. Και γνωρίζουν ότι ο κόσμος «τους», δεν είναι... αιθεροβάμων να πιστεύει ότι στις εκλογές το κόμμα θα «σκίσει» και θα έρθει πρώτο! Ελπίζει, όμως, σε ένα ποσοστό που θα το καταστήσει ρυθμιστή των εξελίξεων. Εκ των πραγμάτων «παραπληρωματικό» αλλά και αποφασιστικό για να μην πέσει η χώρα σε ακυβερνησία, στην περιπέτεια νέων εκλογών και το καταστροφικό «τρένο» της απλής αναλογικής να έρχεται από την άλλη άκρη του τούνελ...
Το «Κίνημα» έχει τους ψηφοφόρους του. Και θα έχει ακόμη περισσότερους, αν ο κόσμος «του» ξέρει ότι η πολιτική ηγεσία διαθέτει ρεαλιστική σκέψη, έχει καταλάβει ποιος μπορεί να προσφέρει λύσεις και όχι ιδεοληπτικές αρλούμπες και ερασιτεχνισμούς. Αν η κοινωνία δεν νοιώσει την σιγουριά ότι μετά τις εκλογές η κατρακύλα θα σταματήσει για ν’ αρχίσει η επίπονη ανοδική πορεία, αν σχηματίσει την εντύπωση ότι η περιπέτεια (χάριν κομματικών και προσωπικών εμμονών...) θα συνεχισθεί «και με τούτους» και μετά τις εκλογές, το πιθανότερο είναι να στραφεί αλλού...
Τα θερμά χειροκροτήματα μετά την ομιλία του κ. Μητσοτάκη στο συνέδριο, από κατά βάση...ΠΑΣΟΚικό κοινό, κάτι λένε. Η απήχηση που είχε η τοποθέτηση του κ. Βενιζέλου και η τροφή σκέψης που παρείχε, επίσης....
Η... προοπτική της πραγματοποίησης του ιδρυτικού συνεδρίου, η αλήθεια είναι ότι απέτρεψε την πρώιμη διάλυση του εγχειρήματος, οι πρωταγωνιστές του οποίου παρουσίαζαν προσυνεδριακά περισσότερες διαφορές και γκρίνιες διανθισμένες με απειλές μεταξύ τους, παρά συμφωνίες και κοινή πλεύση...
Το συνέδριο, όμως, τέλειωσε. Και επιτέλεσε τον σκοπό του. Το κρίσιμο είναι το... τι μέλλει γενέσθαι από δω κι’ εμπρός. Αν η ηγετική ομάδα του «Κινήματος Αλλαγής» είναι σε θέση να συνθέσει αντιθέσεις, να γεφυρώσει διαφορές, αν θέλει και μπορεί να γυρίσει σελίδα, και ν’ αρχίσει να γράφει την (όποια) ιστορία του στην νέα άγραφη αυτή σελίδα.Αυτό περιμένει ο κόσμος. Οι επικεφαλής του όλου «κεντροαριστερού» εγχειρήματος, έχουν τώρα το δύσκολο έργο ν’ αποδείξουν ότι μπορούν να αποτελέσουν «σύνολο», όχι απλό «άθροισμα» ετερόκλητων ιδεών και φιλοδοξιών. Μεταξύ τους, αλλά σε συνεργασία με άλλες αποτελεσματικές «πρόθυμες δυνάμεις»...
Ένα σύνολο χωρίς σύνδρομα ενοχών έναντι του παρελθόντος, χωρίς ανούσιες παρωπίδες που δεν επιτρέπουν οι συγκυρίες, με θέσεις επεξεργασμένες και ρεαλιστικές τις οποίες είναι έτοιμοι να προσφέρουν (και να διαπραγματευθούν παραγωγικά...) στο μετεκλογικό τοπίο. Για ν’ απαλλαγεί η χώρα από τον βραχνά της τελευταίας 3ετίας, ν’ αφήσει πίσω της χρόνιες παθογένειες και «βεβαιότητες». Να υπάρξει, επιτέλους, στον τόπο δημιουργική όσμωση και όχι ρεβανσιστικές αναδρομές στο παρελθόν...