Είναι, τελικά, τόσο διαρρηγμένες οι σχέσεις Τσίπρα-Καμμένου όσο τις εμφανίζει η επικαιρότητα και τις περιγράφει η τρέχουσα πολιτική φημολογία;
Σίγουρα, οι δυο πολιτικοί έχουν περάσει και καλύτερες μέρες.
Η αντιμνημονιακή ρητορική τους στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η συνεχής και συνεπής στήριξη (έστω και με δυσφορία...) των τελευταίων στις πολιτικές της «πρώτης φορά...», η «κατανόηση» του ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια ανταρτιλίκια (με καταψηφίσεις ή «παρών») των ακροδεξιών κυβερνητικών εταίρων τους σε συγκεκριμένα νομοσχέδια αριστερής ευαισθησίας και, πάνω απ’ όλα, το ίδιο πάθος με την εξουσία, δεν διατάραξαν ποτέ επί της ουσίας τις σχέσεις τους. Σχέσεις αμοιβαίου συμφέροντος, άλλωστε...
Σε θέματα ύφους και πολιτικής συμπεριφοράς, και τα δυο κόμματα αυτής της παρά φύσιν συμμαχίας περίπου ταυτίζονταν- με τους «ψεκασμένους» πιο μπρούτους και πεζοδρομιακούς, αλλά επί της ουσίας οι χυδαιότητες τύπου «εσείς στα τέσσερα!», κινούνταν στο ίδιο μήκος κύματος με το καθεστωτικό «αν δεν τους τελειώσουμε, θα μας τελειώσουν», του «εκλεπτυσμένου» Αλέξη.
Στήριξαν οι «σύντροφοι» τον Καμμένο στις... περιπέτειες του σε πεντάστερα ξενοδοχεία και κοσμοπολίτικα καζίνο, τον κάλυψαν (και τον καλύπτουν...) όσο καλύτερα μπορούσαν, ακόμη και προσβάλλοντας κατάφωρα την αλήθεια και τα πραγματικά γεγονότα, στα σαουδαραβικά βλήματα,αποδέχθηκαν την υπέρ της Εκκλησίας μεσολάβηση του που είχε σαν αποτέλεσμα τον «αποκεφαλισμό» του Φίλη, ανέχτηκαν τα μιλιταριστικά καραγκιοζιλίκια του με τις στολές παραλλαγής και το «πέταγμα» ελικοπτέρων, έτρεχαν να μαζέψουν τις πολεμοκάπηλες «απειλές» του προς την Τουρκία.
Και πάντα τηρούσαν με ευλάβεια την λεόντεια συμφωνία συγκυβέρνησης, που ήθελε τους ΑΝΕΛ να κατέχουν, αναλογικά, υπέρ-πολλαπλάσιους υπουργικούς θώκους σε σχέση με την κοινοβουλευτική τους στήριξη στην διακυβέρνηση.
Το πρώτο ουσιαστικό ρήγμα, προκλήθηκε με το «Σκοπιανό» και τα συλλαλητήρια. Σε τέτοια ζητήματα «ύπαρξης» ενός ακραία εθνικιστικού κόμματος όπως οι ΑΝΕΛ, περιθώρια για συμβιβασμούς δεν υπήρχαν. Ο αρχιστράτηγος του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», ο πολέμαρχος που... σταυρώνει πλοία και αεροπλάνα πριν αποπλεύσουν και απογειωθούν, ο πολιτικός που μαζί με την προσευχή του λέει και για «την κόκκινη μηλιά...», αν δεχόταν κάτι τέτοιο θα εξαερωνόταν... Όσο κι’ αν θα μπορούσε, χάριν της εξουσίας, να συμβιβασθεί, το πολιτικό του ένστικτο του είπε ότι κάτι τέτοιο θα σηματοδοτούσε το τέλος του στην πολιτική. Οι φανατικοί, δεν αστειεύονται...
Ο κ. Καμμένος, άρχισε να παίρνει αποστάσεις. Προσεκτικά, στην αρχή, πιο απροκάλυπτα (και προκλητικά για την συγκυβέρνηση) στην συνέχεια, όταν φάνηκε ότι οι διαπραγματεύσεις με τον Ζάεφ έχουν προχωρήσει πολύ, με τις ευλογίες των ευρωατλαντικών -του ΝΑΤΟ, κυρίως, στο οποίο ομνύει ο Πάνος. Άρχισε να... εξαφανίζεται από το πολιτικό προσκήνιο. Διατράνωσε την κάθετη αντίθεσή του, ήλπισε (και ελπίζει...) στην εντεινόμενη αδιαλλαξία των Σκοπιανών, αποτέλεσμα των λάθος χειρισμών του κ. Τσίπρα στο εσωτερικό.
Για να ενισχύσει το «πατριωτικό» προφίλ του, συνέχισε να προκαλεί ( την ήδη αποθρασυνόμενη) Τουρκία, αλλά όταν είδε ότι ο Ερντογάν (κατά την επίσκεψη του οποίου στην Αθήνα είχαν... κρύψει τον υπουργό Άμυνας!) αυξάνει μεθοδικά και σχεδιασμένα την επιθετικότητά του, και ιδίως μετά τις άκρως επικίνδυνες απόπειρες εμβολισμού ελληνικών πολεμικών σκαφών, τον χαρακτηρισμό των Ιμίων (στα οποία ο κ. Υπουργός έριχνε... στεφάνια από απόσταση ασφαλείας!) ως «τουρκικό έδαφος» και -το αποκορύφωμα- το περιστατικό με την σύλληψη των δυο Ελλήνων στρατιωτικών στον Έβρο, ο... αρχιστράτηγος εξαφανίσθηκε από το προσκήνιο! Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση...
Ο ανασχηματισμός που μεσολάβησε, κατά τον οποίον οι ΑΝΕΛ είδαν την κυβερνητική συμμετοχή τους να μειώνεται, και η συνεχιζόμενη αβεβαιότητα πέριξ του «Σκοπιανού» και την κράτηση των δυο στρατιωτικών στις τουρκικές φυλακές, έδειξαν ότι κάτι... τρίζει εκκωφαντικά στις σχέσεις των συγκυβερνητών. Μετά το επεισόδιο στον Έβρο, μια φορά μίλησε όλη κι’ όλη ο κ. Καμμένος, κι’ αυτή για να μιλήσει περί «ομήρων», σε πλήρη αντίστιξη με την «καθησυχαστική» περιγραφή του συμβάντος από τον πρωθυπουργό ως «συνήθους».
Στην πολιτική πιάτσα, (αλλά και ex verbis από στελέχη των ΑΝΕΛ...) διακινείται από καιρό το σενάριο της αποχώρησης των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση (και της συνακόλουθης... αποστρατείας του κ. Καμμένου- κάπως έτσι φυτεύτηκε ο κ. Κουβέλης στο Πεντάγωνο...), κυρίως λόγω «Σκοπιανού», αλλά με συνέχιση της κοινοβουλευτικής στήριξης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Και με την ελπίδα πάντα, ή να μην υπάρξει τελικά συμφωνία για το όνομα, ή αν προκύψει, να βρεθούν «πρόθυμοι» να την υπερψηφίσουν. Εξ ου και τα «ανοίγματα» του κ. Τσίπρα στην κεντροαριστερά... Μην χάσουμε και τις καρέκλες...
Με την μεθόδευση αυτή (με την οποία είναι σύμφωνος και ο κ. Τσίπρας), και η κυβέρνηση δεν απειλείται, και ο ΣΥΡΙΖΑ «απογαλακτίζεται» από τον ακροδεξιό συνεταίρο του (κάτι που χρειάζεται εν όψει δύσκολων εκλογών...), αλλά και ο «πιστός και φιλότιμος» για το γκουβέρνο κ. Καμμένος μπορεί να ελπίζει σε εκλογική διάσωσή του (οι τελευταίες δημοσκοπήσεις των φέρνουν γύρω στο 1%...), αφού με την κίνηση του θα μπορέσει , ελπίζει, να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους του. Και, αν διασωθεί, μετά τις εκλογές... πάλι φίλοι θα βρεθούν!
Υπάρχει, όμως, και η... άλλη εναλλακτική: αν ο κ. Τσίπρας δει ότι τίποτε δεν του βγαίνει τελικά (όπως δείχνουν όλα τα μέτωπα που έχει ανοίξει, από Σκοπιανό μέχρι Σαββίδη...), σε συνεννόηση με τον κ. Καμμένο, να πάψει ο τελευταίος να στηρίζει την κυβέρνηση, να την ρίξει στην Βουλή, να δώσει το «πάτημα» στον πρωθυπουργό για...ηρωική έξοδο (είτε για τα εθνικά, είτε για την οικονομία, πεδίο στο οποίο οι δανειστές εμφανίζονται σκληροί), ίσως-ίσως και... να καταγγείλει τον μέχρι πρότινος κυβερνητικό του εταίρο! Καλό θα του κάνει στο ακροατήριο που απευθύνεται. Όπως καλό μπορεί να κάνει και στους... ψεκασμένους ψηφοφόρους του κ. Καμμένου!
Όπως θα έλεγε και ο κ. Τσίπρας στην... μητρική του γλώσσα, win-win situation!