Όταν ο κ. Τσίπρας επιμένει ότι στόχος του είναι η εξάντληση της 4ετίας, λέει (ίσως για πρώτη του φορά...) την αλήθεια.
Όμως είναι άλλο πράγμα τι στοχεύεις να κάνεις, και πολύ συχνά εντελώς διαφορετικό αυτό που τελικά κάνεις. Είτε επειδή ή «άτιμη ζωή...» στα’ φερε αλλιώς, είτε επειδή εσύ ο ίδιος με τις επιλογές και τις μεθοδεύσεις σου τα έκανες... μαντάρα. Κι’ αναγκάζεσαι να αλλάξεις στόχο, να χαμηλώσεις τις φιλοδοξίες σου, να επιζήσεις τραυματισμένος παρά να «πεθάνεις» μαχόμενος ηρωικά για μια χαμένη, όπως την κατάντησες, υπόθεση...
Ο κ. Τσίπρας, δεν τις θέλει τις εκλογές-την παραμονή με κάθε θυσία (των άλλων...) στη εξουσία θέλει. Αλλά, θ’ αναγκασθεί να προσφύγει σ’ αυτές, όχι για να τις κερδίσει, αλλά να μην κατατροπωθεί. Ελπίζοντας ότι η ΝΔ δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία, ο σχηματισμός κυβέρνησης θ’ αποδειχθεί δύσκολος και.... μετά πάλι εκλογές με «απλή», σ’ ένα ρευστό και εκρηκτικό πολιτικό περιβάλλον στο οποίο το κόμμα του θα είναι πάλι παίκτης, ή τέλος πάντων... «αποθανέτω η ψυχή του μετά των αλλοφύλων»! Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα....
Μετά το στραπάτσο του καλοκαιριού του ‘15,ο κ. Τσίπρας αποφάσισε ν’ αλλάξει τροπάρι. Να το παίξει «ρεαλιστής αριστερός» που διατηρεί το όραμά του, αλλά αναγκάζεται από τα πράγματα να επιδείξει ευελιξία. Στ’ αχνάρια του ανομολόγητου ινδάλματος του (που...«έδιωχνε τις βάσεις του θανάτου!» υπογράφοντας νέα συμφωνία παραμονής τους, έβγαζε την χώρα από «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο!» παραμένοντας πιστός εταίρος τους....), συνέχισε κι’ αυτός να... σκίζει μνημόνια υπογράφοντας νέα και επαχθέστερα, αύξανε μισθούς και συντάξεις βάζοντας τον κομψεπίκοσμο δανδή Κατρούγκαλο να τις πετσοκόβει, τίναξε την φορολογία στα ύψη μοιράζοντας ως... αντίδωρο ψωροεπιδόματα υποπολλαπλάσιου αντικρίσματος.
Άσσος στην επικοινωνία (το ψέμα και την παραπλάνηση...), πλάσαρε στην κοινωνία μια νέα εικόνα του: του μετά προσοχής μεταλλασόμενου... αριστερού σοσιαλδημοκράτη, με αυξημένες ευαισθησίες στήριξης των ντεσπεράντος της κοινωνίας. Και κατάφερε να συγκρατεί και τον σκληρό πυρήνα της εκλογικής του βάσης, αλλά εξασφαλίζοντας παράλληλα και μια ιδιότυπη ανοχή της ακομμάτιστης μεσαίας τάξης, η οποία τον είχε ψηφίσει αρχικά λόγω αγανάκτησης προς τους «παλιούς», και στην συνέχεια είδε με ικανοποίηση ότι μεταλλάσσεται σε ρεαλιστή κουμανταδόρο, άρα ίσως αποδειχθεί «κάτι σαν τους άλλους, με πιο φρέσκες ιδέες...».
Ικανοποιημένος, εφησύχασε. Βλέποντας ότι με τούτα και μ’ εκείνα θα μπορούσε να μακροημερεύει στην εξουσία, και με την αρχέγονη «επαναστατική» κομματική του σκέψη όχι στην διαχείριση της διακυβέρνησης αλλά στον απόλυτο έλεγχο των δομών εξουσίας, εξετράπη στην «ύβρη». Τον παρέσυρε η οίηση, η αλαζονεία, η εγγενής έλλειψη παιδείας, κι’ άρχισε να κάνει του κεφαλιού του, σίγουρος πως με ότι καταπιάνεται, του «βγαίνει». Τα’ βαλε με την Δικαιοσύνη, για να την καθυποτάξει, προσπάθησε να ελέγξει τον Τύπο, οραματίστηκε «λαϊκή» συνταγματική αναθεώρηση απολυταρχικών προδιαγραφών, άλλαξε τον εκλογικό νόμο για να εξασφαλίσει «αριστερό» λόγο για την επαύριο των εκλογών πάνω σε εθνικά συντρίμμια.
Πόνταρε προπαγανδιστικά στην «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια, για να μπορεί να την εκμεταλλευθεί προεκλογικά, ενώ ήξερε ότι δεν ήταν δυνατόν να του «βγει».Και δεν του βγαίνει, είναι ξεκάθαρο.
Νόμισε ότι είναι «μάγκας» και θα μπορούσε άτσαλα και ασχεδίαστα να λύσει το «μακεδονικό» χωρίς την απαραίτητη εθνική συνεννόηση (διχάζοντας και την αντιπολίτευση...), για να προσφέρει υπηρεσίες στις όψιμες υπερατλαντικές αγάπες του. Του γύρισε μπούμερανγκ...
Θεώρησε τον Σουλτάνο «του χεριού του», λόγω προβλημάτων και της διαμάχης του με τις ΗΠΑ, τον προσκάλεσε στην Αθήνα και... τα’ κανε μούσκεμα, με αποτέλεσμα ο στριμωγμένος Ερντογάν (λόγω γεωπολιτικής κατάστασης την οποία ο Κοτζιάς ούτε που περιέλαβε στους «σχεδιασμούς» του...) να γίνει ακόμη πιο απρόβλεπτος και επικίνδυνος.
Προσπάθησε αποπροσανατολιστικά να εκμεταλλευθεί ένα υπαρκτό παγκόσμιο οικονομικό σκάνδαλο με παρακλάδια και στην Ελλάδα, έστησε μια σκευωρία στους πολιτικούς του αντιπάλους, κατέφυγε σε εξωθεσμικές, παράνομες μεθοδεύσεις για να «τελειώσει» (θυμάστε το.... γενναίο «αν δεν τους τελειώσουμε, θα μας τελειώσουν!»;) την αντιπολίτευση και κυρίως την ΝΔ, και τώρα προσπαθεί να συμμαζέψει τους λίθους και τους κέραμους που ατάκτως έρριψε. Με μοναδικό αποτέλεσμα, να... συσπειρώσει τους αντιπάλους του, και να κόψει προκαταβολικά κάθε πιθανότητα μετεκλογικής συνεννόησης με το απομείναν (αλλά ουσιαστική παράμετρο σε περίπτωση μη σχηματισμού κυβέρνησης) ΠΑΣΟΚ...
Ο Τσίπρας θέλει πρόωρες εκλογές, όσο τα παιδιά θέλουν το... μουρουνέλαιο! Αλλά θα αναγκαστεί να το πιει, μπας και παραμείνει ενεργός παίκτης, έστω δεύτερης διαλογής. Και ελπίζοντας (μάλλον μάταια) στην αφάνταστη ελαφρότητα του νεοέλληνα.
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι...