Η πλατεία, θα είναι γεμάτη.
Θα ξεχειλίσει με ορμή και αντίλαλο προς όλες τις κατευθύνσεις του αττικού χώρου.
Και η εικόνα της, μέσα από κανάλια, ζωντανές συνδέσεις, οπαδικές περιγραφές θα κατακλύσει την χώρα, θα εντυπωσιάσει, θα θορυβήσει, θα προβληματίσει. Οι «θεσμικοί» ενάντιοι προς το συλλαλητήριο θα τρομάξουν. Το ίδιο και οι υπέρμαχοι του...
Όχι οι σκοτεινοί και επιτήδειοι που το μεθόδευσαν ή όσοι αναγκάσθηκαν, ψοφοδεείς μικροπολιτικάντηδες, να το «αγκαλιάσουν» με χρονοκαθυστέρηση για να το καπηλευθούν. Αλλά το πλήθος που «γοητεύθηκε» με την ιδέα. Που, καθυστερημένα και σε βάθος χρόνου, θα αντιληφθεί πως με την Αριστοτελική «ετερογονία των σκοπών», τελικά αυτή η «φιέστα» θα γυρίσει μπούμερανγκ εναντίον όλων, οι οποίοι και θα κληθούν να πληρώσουν το κόστος του ανερμάτιστου πάθους, του αγελαίου «συναισθηματισμού», που γι’ άλλη μια φορά αποδείχθηκαν υπέρτερα του ορθολογισμού, της εθνικής περίσκεψης και φρόνησης, της σοβαρότητος ενός ολόκληρου λαού.
Θ’ αποδειχθεί ο ασκός του Αιόλου...
Πολύ μικρή σημασία έχει, εν τέλει, αν η λαοσύναξη θα πετύχει να αποκλείσει την «αντεθνική» λύση του «μακεδονικού» προβλήματος, Μια λύση, η οποία έτσι κι’ αλλιώς είναι σήμερα αχνή στον ορίζοντα. Την τυχόν «μη λύση», φυσικά και θα σπεύσουν να την πιστωθούν οι ετερόκλητοι συλλαλούντες. Και θα είναι οι ίδιοι «πολύχρωμοι» και ετερόκλητοι, που όταν προκύψουν στο προσεχές μέλλον οι επιπτώσεις της μη λύσης, θα...ξανά-συναθροισθούν στις πλατείες, για να καταγγείλουν του «υπαίτιους προδότες», τους υπαίτιους των νέων εθνικών δεινών, με το ίδιο πάθος και «εθνική υπευθυνότητα» από την οποία διακατέχονται και τώρα! Για το λαϊκό θυμικό, αξία έχει η «αντίσταση», ο ξεσηκωμός-όχι η ουσία του επιδιωκόμενου αποτελέσματος...
Μεθαύριο στο Σύνταγμα, θα στηθεί πανηγύρι υπό τους ήχους των ζουρνάδων... παπάδων που θέλουν να το παίζουν πολιτικοί, πολιτικών που (τους συμφέρει!) να το παίζουν...Παπαφλέσσες, φασιστών Χρυσαυγητών, μπαχαλάκηδων κουκουλοφόρων με καδρόνια και μολότοφ, «ορθοφρονούντων» του Ρουβίκωνα, γραφικών «Μεγαλέξανδρων» με ασπίδες και κοντάρια, χαβαλετζήδων που θα είναι εκεί «για την φάση...». Και, φυσικά, και αγνών ανθρώπων που θεωρούν αυτονόητο δικαίωμά τους να διαδηλώνουν για τα πιστεύω τους, να υπερασπίζονται αυτό που έμαθαν να θεωρούν εθνικό (άλλο που ο Σολωμός έλεγε πως «εθνικό είναι ότι είναι αληθινό...».
Και αυτοί, θα είναι σίγουρα οι περισσότεροι. Αλλά τον τόνο, το περιεχόμενο, το «μήνυμα» της σύναξης θα το δώσουν... οι «άλλοι»!
Για να μην κοροϊδευόμαστε: το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, άσχετα με το ποιοι και πώς το καπέλωσαν και του έδωσαν το χρώμα του, εμπεριείχε μεγάλο βαθμό γνήσιου λαϊκού αυθορμητισμού. Το μεθαυριανό στο Σύνταγμα, συναρμολογήθηκε από (και επιδιώκει...) ευρύτερες σκοπιμότητες. Η αλλαγή στάση της αντιπολίτευσης, κυρίως της αξιωματικής, μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου συλλαλητηρίου, αλλά και οι σχεδιασμένες αντιδράσεις της κυβέρνησης, δείχνουν ότι η λαοσύναξη της Κυριακής επιχειρείται να εκληφθεί και να ερμηνευθεί ως καθαρά εκδήλωση αγανάκτησης και διαμαρτυρίας της κοινωνία για την συνολική πολιτική της «πρώτης φορά αριστεράς», ως ζωντανή δημοσκόπησης με συντριπτικό αποτέλεσμα υπέρ «φθάνει πια!» της κοινωνίας.
Έχει την λογική της η προσέγγιση αυτή.
Αλλά, τότε, γιατί δεν περιβάλλεται εξ αρχής το συλλαλητήριο με την σημαία της συνολικής αγανάκτησης εναντίον της ολέθριας σε όλα τα επίπεδα κυβερνητικής πολιτικής; Γιατί δεν διευκολύνουν τους υπεύθυνους πολίτες -που τιμούν την ιδιότητά τους- να πάρουν μέρος και να εκδηλώσουν την αγανάκτησή τους σ’ ένα παλλαϊκό συλλαλητήριο, ακυρώνοντας στην πράξη και τα σκοτεινά (ίσως και προβοκατόρικα...) σχέδια διαφόρων σκοτεινών κύκλων;
Βάλαμε την ΧΑ στην Βουλή, ως αποτέλεσμα αγανάκτησης της κοινωνίας στο πολιτικό σύστημα. Κάναμε κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ (και το ακροδεξιό συνακολούθημά του...), για να... τιμωρήσουμε τους προηγούμενους και να μας απαλλάξει από τον ΕΝΦΙΑ! Τους ξαναβάλαμε στην κυβέρνηση, επειδή έφεραν μεν ένα ακόμη -και επαχθέστερο- μνημόνιο, αλλά ποντάραμε στο... πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης!
Μέχρι πότε, βρε αδερφέ, ο Έλληνας θα εκφράζει την αγανάκτησή του, τον θυμό του, το ξέσπασμά του για τον... λάθος λόγο και με τον λάθος τρόπο;