Τι κάνει ένας σοβαρός και υπεύθυνος ηγέτης όταν, εκτιμώντας ως ευνοϊκές τις γεωπολιτικές συγκυρίες, αποφασίζει να λύσει ένα σύνθετο εθνικό ζήτημα εξωτερικής πολιτικής;
Πρώτα απ´όλα διασφαλίζει την αρραγή εσωτερική ενότητα του κόμματός του, ή του συνασπισμού κομμάτων που συγκροτούν την κυβερνητική πλειοψηφία. Μέσω διαβουλεύσεων φανερών ή μυστικών εξασφαλίζει και στη συνέχεια καθιστά σαφές στο εξωτερικό και εσωτερικό ακροατήριο, ότι η κυβερνητική πλειοψηφία στηρίζει απαρέγκλιτα την διαπραγματευτική πορεία και την κατάληξή της, χωρίς την παραμικρή απόκλιση.
Δεύτερον αγωνίζεται για την εκ των ων ουκ άνευ, εφ' όσον πρόκειται για ζήτημα εξωτερικής πολιτικής, εθνική συναίνεση. Για την ομοψυχία και την ενότητα που απαιτούνται σε αυτές τις ιστορικές προκλήσεις. Ενημερώνει δηλαδή με κατ' ιδίαν συναντήσεις το σύνολο των δημοκρατικών κομμάτων με ειλικρίνεια και ενδελέχεια. Τους καθιστά συμμάχους και συνοδοιπόρους στον δρόμο της διαπραγμάτευσης, εκπροσωπώντας με τον τρόπο αυτό ολόκληρο το έθνος από την πλέον ισχυρή θέση.
Τρίτον απευθύνεται στο έθνος με τρόπο ενωτικό. Μακριά από κάθε διχαστική στρατηγική. Μακριά από διαιρετικές αναφορές στο παρελθόν. Επικεντρωμένος στη γόνιμη συγκυρία και στα οφέλη που παρουσιάζονται για το έθνος και τη χώρα. Αναδεικνύει την δύναμη της ενότητας, προτάσσει και επαινεί την συλλογική προσπάθεια κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την επίτευξη της δικαιότερης και πλέον συμφέρουσας βιώσιμης λύσης.
Τέταρτον αποφεύγει κάθε συγκρουσιακή και διχαστική προσέγγιση με θεσμούς που έχουν βαρύνουσα απήχηση στην κοινωνία. Δεν τους «χρησιμοποιεί» σπασμωδικά και τυχοδιωκτικά για λόγους τακτικισμού ή αντιπερισπασμού, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι είναι υπέρ των διακριτών ρόλων.
Με δυο λόγια ο ηγέτης ενώνει και δεν διχάζει.
Γιατί ο Πρωθυπουργός έπραξε τα εντελώς αντίθετα; Γιατί ξεκίνησε να λύσει το ζήτημα των Σκοπίων με τον συνεταίρο του να διαφωνεί παραμένοντας όμως πιστός στην κυβέρνηση! Με την Εκκλησία να καθυβρίζεται ανεπαίσχυντα από κυβερνητικούς κύκλους, αλλά στη συνέχεια να ενημερώνεται από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, πριν από τα πολιτικά κόμματα και τέλος με την κυβέρνηση να επιτίθεται με δριμύτητα στην αντιπολίτευση ( κυρίως την αξιωματική, αλλά και την ελάσσονα) και να την ενημερώνει εκ των υστέρων σε κλίμα πολεμικό;
Η απάντηση είναι γιατί ο Πρωθυπουργός δεν είναι ούτε μεγάλος, ούτε, δυστυχώς για τη χώρα, υπεύθυνος ηγέτης. Οι τακτικισμοί είναι το μέσο και η διατήρηση της εξουσίας ο σκοπός. Ένας σκοπός που επιδιώκουν στην κυβέρνηση να υλοποιήσουν χρησιμοποιώντας ακόμη και τα εθνικά θέματα. Η αναδιαμόρφωση του πολιτικού συστήματος, όπως κομψά προαναγγέλεται από αξιωματούχους του ΣΥΡΙΖΑ, είναι για τους κυβερνώντες η επιδιωκόμενη παράπλευρη ωφέλεια του Σκοπιανού.
Η λύση του ζητήματος δεν είναι προτεραιότητα για την κυβέρνηση. Θα ήθελε φυσικά ο Πρωθυπουργός να πιστωθεί από τους συμμάχους την επίλυση, αλλά ο στόχος του είναι το διαίρει και βασίλευε, είναι η οδός που επιλέγει για ακόμη μια φορά. Η επαναφορά του δίπολου αριστερά-δεξιά στη θέση του μνημόνιο-αντιμνημόνιο αποτελεί εδώ και καιρό αναγκαστική επιλογή της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι με το Σκοπιανό η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ανερυθρίστα να προσεταιριστεί και να εκφράσει όσους η ίδια αποκαλούσε μνημονιακούς, προσκυνημένους και γερμανοτσολιάδες, τους οπαδούς του «μένουμε Ευρώπη» και του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Ταυτόχρονα βαφτίζει χρυσαυγίτες, χουντικούς και εθνικιστές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που πριν χρόνια καθοδηγούσε ως αγανακτισμένους, οι οποίοι υπήρξαν κατ' εξοχή ψηφοφόροι της και οι οποίοι σήμερα πρωταγωνιστούν στα συλλαλητήρια. Δίχως έρμα, και πάντα με όπλο τον διχασμό, τον λαϊκισμό και το ψέμα.
Με αυτό τον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ που στη συνείδηση όλο και περισσότερων Ελλήνων υπήρξε ο πιο πειθήνιος υπηρέτης των δανειστών παρά τις 17 -για το θεαθήναι- ώρες διαπραγμάτευσης, χρησιμοποιεί το εθνικό ζήτημα ελπίζοντας να τα ξανακαταφέρει όπως τον Σεπτέμβριο του 2015.
Στην προσπάθειά του αυτή, εκτός από τον Πάνο Καμμένο, θα ήταν χρήσιμο για τη χώρα να μην έχει άλλους αρωγούς. Όλοι πλέον γνωρίζουν.
Κόμματα πολιτικοί και πολίτες ας είναι όσο υποψιασμένοι απαιτείται από τις κρίσιμες περιστάσεις.