Αλήθεια, πόσο μεγάλη θα ήταν η λαϊκή συμμετοχή στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για το «Μακεδονικό», αν κόμματα και Εκκλησία είχαν επιδείξει πιο υπεύθυνη και σώφρονα στάση ρεαλισμού για το θέμα;
Κι’ ακόμη, θα έφθαναν το σχεδόν 70% των ερωτηθέντων στην τελευταία δημοσκόπηση που τάχθηκαν κατά της όποιας λύσης που θα εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία», αν το «σύστημα» είχε κωφεύσει στις Σειρήνες του λαϊκισμού και της εύκολης συγκομιδής (μικρο)κομματικού οφέλους;
Είναι δυνατόν μια κοινωνία που συνθλίβεται επί σχεδόν δέκα χρόνια από την φτώχεια, την απόγνωση, την παντελή απουσία και της πλέον στοιχειώδους ελπίδας, την κατάρρευση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, την διαρκή βύθισή της σ’ ένα τέλμα που δεν δείχνει να έχει πάτο και δεν έχει εκδηλώσει την παραμικρή συλλογική και αυθόρμητη διαμαρτυρία, να γοητεύθηκε... ξαφνικά, από ένα «εθνικό θέμα» το οποίο μετά από 25 χρόνια περίπου κανείς δεν θυμόταν ότι...υπήρχε;
Θεωρητικά ερωτήματα, για μια -φευ- πολύ πραγματική κατάσταση που βιώνει παθητικά ο κόσμος. Και, βεβαίως, ασφαλείς απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν υπάρχουν, ούτε επιτρέπονται εύκολα συμπεράσματα. Το μόνο βέβαιο, είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία ζαλισμένη, αποκαμωμένη, παραιτημένη από κάθε ελπίδα και προσδοκία (κι’ αυτό είναι το πιο ανησυχητικό και επικίνδυνο...), μια κοινωνία που δεν μπορεί και αρνείται να πιστέψει ότι της αξίζει και μπορεί να παλέψει για μια αισιόδοξη έξοδο από την καταχνιά. Και παραιτείται και από την προσπάθεια καν να επιχειρήσει μια επιστροφή σε... κανονική κανονικότητα. Σαν να μην πιστεύει ότι την αξίζει και την μπορεί...
Το «μακεδονικό», αποτέλεσε μια «ασφαλή» ευκαιρία να καταγράψει την οργή της αλλά και την αντίθεσή της προς την κυβέρνηση, χωρίς να διακινδυνεύει την ίδια στιγμή τα πρακτικά «αντίποινα» στην καθημερινότητά της, από αυτά που οι σημερινοί κυβερνώντες έχουν δείξει ότι δεν έχουν κανένα δισταγμό να πάρουν.
Φυσικά και υπάρχουν άτομα και ομάδες με αναπτυγμένες υπερευαισθησίες στο συγκεκριμένο εθνικό ζήτημα. Που θα μαζεύονταν και θα διαδήλωναν τις ευαισθησίες και τους φόβους τους για τις εξελίξεις, ακόμη και αν τα συλλαλητήρια δεν είχαν συγκεκριμένους και από διαφορετικές αφετηρίες ορμώμενους «σπόνσορες». Η χειραγώγηση, όμως, και η ανείπωτη εκμετάλλευση αυτών των υπαρκτών ευαίσθητων πολιτών και ομάδων προς χάριν αλλότριων επιδιώξεων, είναι που προσέφερε το «άλλοθι» και την ασφάλεια στα πλήθη να ξεχυθούν στις πλατείες, επιτρέποντας ασύγγνωστα σε ακραίες δυνάμεις να τα καπηλευθούν, να ασχημονήσουν, να δημιουργήσουν την βάση για...περαιτέρω κινήσεις-ερήμην φυσικά του μεγάλου πλήθους.
Η Εκκλησία δεν είχε κανέναν απολύτως ρόλο και λόγο να παραστήσει τον διπλωμάτη σ’ ένα κατ’ εξοχή πρόβλημα διεθνών σχέσεων και εθνικών μακροπρόθεσμων συμφερόντων ζήτημα. Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, σε εντελώς εσφαλμένη βάση και «επιχειρήματα» έσπευσε... προκαταβολικά και με φοβικά σύνδρομα ,μια αυτονόητη εκδήλωση σε δημοκρατικό περιβάλλον, την διαμαρτυρία, να την πολιτικοποιήσει και να την... προσφέρει στους ακραίους και τους ελλοχεύοντες... Και τα (σοβαρά) κόμματα της αντιπολίτευσης, πάλι για μικροπολιτικούς λόγους (και πέφτοντας στην παγίδα που της έστησε ασυλλόγιστα και επιπόλαια η συγκεκριμένη κυβέρνηση...) απέφυγαν να τηρήσουν εξ αρχής μια σοβαρή και υπεύθυνη στάση. Με αποτέλεσμα, μετά την απρόσμενη επιτυχία του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης, να εγκαταλείψουν την έστω αμφίσημη θέση τους πριν από αυτό και... να σπεύσουν να τα αγκαλιάσουν. Μπας και μείνουν «στην απόξω...»!
Τα επίχειρα αυτής της επιπόλαιης και ανερμάτιστης συμπεριφορά του «συστήματος», υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να τα εισπράξουμε στο ερχόμενο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, την ερχόμενη Κυριακή. Και όχι μόνο από πλευράς όγκου των διαδηλωτών (που κατ’ ανάγκην θα βάλει σε δεύτερες σκέψεις και πιθανές προσαρμογές των από δω κι’ έπειτα κινήσεών τους, ακόμη και τους όποιους σκεπτικούς και ψύχραιμους...), αλλά κυρίως από πλευράς τυχόν επεισοδίων που θα μεθοδεύσουν και θα προβοκάρουν οι υπαρκτές ομάδες του σκότους. Και των δύο άκρων.
Η κοινωνία έχει ανάγκη από ψυχραιμία, καταλλαγή, καθησυχασμό και δημιουργία κλίματος αισιοδοξίας και ελπίδας, προκειμένου να δώσει την πολύ κρίσιμη μάχη της σκληρής δουλειάς και της μεγάλης ανοχής και υπομονής που θ’ απαιτηθεί για αρκετά ακόμη δύσκολα χρόνια. Και ειλικρινούς, ανιδιοτελούς ενημέρωσης.
Αυτό, όμως, προϋποθέτει ένα υπεύθυνο, αποφασισμένο, απαλλαγμένο από σκέψεις πολιτικού «οφέλους» ή «κόστους» σύστημα...
Και όπως αποδεικνύεται, σ’ αυτό ακριβώς πάσχουμε. Για χρόνια τώρα. Και δυστυχώς, δεν λέμε να μάθουμε από το πανάκριβο τίμημα που πληρώσαμε και εξακολουθούμε να πληρώνουμε...