Πυκνώνουν οι ενδείξεις ότι η προοπτική λύσης για το «Μακεδονικό», ή έστω τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση λύσης, ίσως, απομακρύνεται.
Και οι ευθύνες για την αρνητική (και για τις δύο χώρες) αυτή εξέλιξη, βαρύνουν εξ αντικειμένου περισσότερο τα Σκόπια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι από ελληνικής πλευράς, του παρελθόντος αλλά και σημερινές.
Ο Ζόραν Ζάεφ έχει προγραμματίσει για αύριο Σάββατο Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, σε μια προσπάθεια εξεύρεσης μιας μίνιμουμ διακομματικής συμφωνίας, προκειμένου να υπάρξει κοινή θέση που θα επιτρέψει την εκμετάλλευση, ένα «follow up», του κατ’ αρχήν καλού κλίματος που διαπιστώθηκε στην συνάντηση Τσίπρα – Ζάεφ στο Νταβός. Κυρίως σ’ ότι αφορά το δύσκολο θέμα των θεσμικών αλλαγών, προκειμένου να υπάρξει εξασφάλιση οριστικής απάλειψης του αλυτρωτισμού, ζήτημα που δικαίως θεωρεί η ελληνική πλευρά ακρογωνιαίο λίθο για το χτίσιμο και ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας με την ΠΓΔΜ.
Ο Σκοπιανός πρωθυπουργός, κατέστησε ήδη σαφές στο Νταβός, ότι η αναγκαία προς τούτο αλλαγή του συντάγματος είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα για την χώρα του. Και, προσώρας τουλάχιστον, προσφέρθηκε ως κίνηση για την μη «αλυτρωτική» διάθεση της χώρας του, την μετονομασία του αεροδρομίου «Μέγας Αλέξανδρος» και τις αλλαγές στα ονόματα κάποιων δρόμων. Μια άνευ ουσίας (ίσως και διάρκειας...) χειρονομία καλής θέλησης.
Στην πραγματικότητα, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, στα Σκόπια υπάρχει πιο έντονο και φανατικό εθνικιστικό κλίμα από ότι τα συλλαλητήρια αφήνουν να εννοηθεί ότι υπάρχει στην Ελλάδα. Και η δέσμευση Ζάεφ ότι την όποια λύση για το όνομα θα την θέσει με δημοψήφισμα στην κρίση του λαού, καθιστά πολύ αμφίβολη την συμφωνία, έστω και για το «ονοματολογικό». Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η ελληνική πλευρά κατέστησε απόλυτα σαφές ότι το μείζον και ουσιαστικό για να λυθεί το πρόβλημα, δεν είναι το όνομα αλλά η θεσμική απάλειψη του αλυτρωτισμού...
Έτσι διαμορφώνεται η κατάσταση στα Σκόπια. Που θα πρέπει να σημειωθεί ότι είναι και η επισπεύδουσα πλευρά για την «λύση», δεδομένου ότι επείγεται (πέρα και άσχετα από τους φόβους και τα σχέδια του ευρωατλαντισμού για τα Βαλκάνια) να ενταχθεί στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, καθαρά για λόγους ύπαρξής της!
Στην Ελλάδα, τώρα. Η πρωτοβουλία για να ξαναμπεί δυνατά στο τραπέζι το θέμα του ονόματος, ως προοίμιο οριστικής επίλυσης του προβλήματος των σχέσεων με την ΠΓΔΜ, ανήκει στην κυβέρνηση. Που προφανώς πιέσθηκε (και θέλησε να εξυπηρετήσει...) συμμάχους και εταίρους οι οποίοι βιάζονται να εντάξουν σε ΕΕ και ΝΑΤΟ τα Σκόπια, στο πλαίσιο των σχεδίων και των συμφερόντων τους για ασφάλεια στα Βαλκάνια και αποτροπή ρωσικής διείσδυσης, που ήδη επιχειρείται. Και οι οποίοι, παρά τις υπάρχουσες δυσκολίες, αισιοδοξούν (και κινούνται παρασκηνιακά και σε πολλά επίπεδα...) γι να προκύψει τελικά λύση...
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εκδήλωσε την «πρωτοβουλία» με τον συνήθη γι’ αυτήν άγαρμπο, αυταρχικό και ερασιτεχνικό της τρόπο. Όχι μόνο δεν επιχείρησε για ένα σημαντικό εθνικό θέμα να εξασφαλίσει (να διερευνήσει, έστω, αν υπάρχουν πιθανότητες) κάποια υπερκομματική εθνική θέση, αλλά ούτε να... βολιδοσκοπήσει τον ιδιόρρυθμο κυβερνητικό της εταίρο, δεν μπήκε στον κόπο! Χειρίσθηκε το όλο ζήτημα -και μάλιστα προκλητικά- με οίηση και μεθοδολογία που παραπέμπει σε διπλωματία μυστικού νταραβεριού. Λες και ήθελε να τσιγκλήσει την αντιπολίτευση...
Και, επιπλέον, όλοι της οι χειρισμοί αφήνουν να εννοηθεί ότι στο (όχι και τόσο...) πίσω μέρος του κεφαλιού της, είχε εξ αρχής το να εξασφαλίσει παράλληλα και μικροπολιτικά οφέλη έναντι των πολιτικών αντιπάλων της, σε μια ρευστή πολιτικά και δυνάμει προεκλογική περίοδο, κατά την οποία καταγράφει δημοσκοπική ύφεση. Έτσι ώστε, όποια κι’ αν είναι η έκβαση της υπόθεσης, η ίδια να πιστωθεί τα εύσημα. Αν δεν προκύψει λύση, παρά τις δικές της προσπάθειες για το εθνικό καλό,την ευθύνη να την επιρρίψει στα Σκόπια και την «ανεύθυνη» στάση της αντιπολίτευσης. Αν τυχόν προκύψει, να της αναγνωρισθεί ότι με δική της πρωτοβουλία έλυσε ΚΑΙ αυτό το πρόβλημα-και ταυτόχρονα ικανοποίησε και τις επιθυμίες των εταίρων και συμμάχων της...
Οι ευθύνες της αντιπολίτευσης, τώρα. Ορθά, κατ’ αρχήν, επέμεινε ότι το «ονοματολογικό», για το οποίο η κυβέρνηση είπε ότι η λύση θα επιδιωχθεί στην βάση «σύνθετης ονομασίας», δεν είναι το μείζον- ο αλυτρωτισμός είναι. Και δικαίως διαμαρτυρήθηκε για την τακτική της κυβέρνησης να μην ενημερώσει και, γιατί όχι, να επιδιώξει κοινή στάση με την αντιπολίτευση, ενημερώνοντας μόνο τον... αρχιεπίσκοπο λόγω φόβου της για τα συλλαλητήρια, τα οποία και τελικά δεν απέφυγε.
Τα συλλαλητήρια, όμως, επηρέασαν και την κυβέρνηση (που αναγκάσθηκε στο Νταβός να μιλήσει και για τα «πρωταρχικά» αλυτρωτικά...) αλλά και την αντιπολίτευση. Μετά την επιφυλακτική στάση που τήρησε η ΝΔ για το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης (για τον φόβο οργανωμένης αντίδρασης σημαντικής, δεξιότερης και μη εκσυγχρονιστικής -μεταρρυθμιστικής μερίδας στο εσωτερικό του κόμματος), το συγκεντρωμένο πλήθος υποχρέωσε την αξιωματική αντιπολίτευση σε περαιτέρω αναδίπλωση...
Με αποτέλεσμα, να μην υποστηρίξει ούτε την (και δική της!) θέση Τσίπρα στο Νταβός περί σύνθετης ονομασίας εrga omnes, με ταυτόχρονη θεσμική, από πλευράς Σκοπίων, απάλειψη κάθε σημείου αλυτρωτισμού. Και να προτείνει ακόμη και «αναβολή της επίλυσης, σε άλλη συγκυρία...»! Ως να μην γνωρίζει ότι η παράταση της«μη λύσης», οδηγεί σχεδόν πάντα στην αποδοχή, κάποια στιγμή... χειρότερης λύσης!
Στο καθαρά «ονοματολογικό», μάλιστα, ο υπεύθυνος τομεάρχης της κ. Κουμουτσάκος, έφθασε στο σημείο να πει σε τηλεοπτική συνέντευξή του πως « αφού εμείς, υπό χειρότερες για την Ελλάδα συνθήκες διεθνών πιέσεων, εξασφαλίσαμε στο Βουκουρέστι την σύνθετη, erga omnes, ονομασία με χρήση του όρου «Μακεδονία», γιατί να μην απαιτούμε σήμερα που η κυβέρνηση βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση και η ΠΓΔΜ είναι η επισπεύδουσα για λύση, να βρεθεί ακόμη καλύτερη λύση, ενδεχομένως και χωρίς το Μακεδονία;»...
Το θέμα, όμως δεν είναι τι μικροκομματικό επιδιώκει (παράλληλα, έστω) η κυβέρνηση, ή η αντιπολίτευση. Ούτε το αν η ΝΔ συνειδητοποιεί ότι με την στάση της αυτή δίνει «πάσα» στον τυχοδιώκτη κ. Τσίπρα για να της βάλει γκολ...
Το μέγα ζητούμενο είναι αν ως χώρα, θέλουμε και μας συμφέρει να βρεθεί επιτέλους λύση σ’ ένα χρόνιο πρόβλημα, (που θα είχε λυθεί πριν από χρόνια, αν είχαμε αποδεχθεί την πρόταση Γκλιγκόροφ για το «Σλαβομακεδονία», χίλιες φορές καλύτερη από αυτές που υπάρχουν σήμερα...), και το οποίο μας έχει ήδη κοστίσει πανάκριβα, τόσο σε διπλωματικό όσο και οικονομικό επίπεδο. Και ποιους πρόσθετους κινδύνους αντιμετωπίζουμε αν δεν υπάρξει λύση και διαιωνισθεί η εκκρεμότητα.
Τα Σκόπια, δεν μπαίνουν «αύριο» στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, κάτι που είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θ’ ανεχθούν, για τα δικά τους σχέδια και φόβους για την περιοχή, οι ευρωαντλαντικοί μας σύμμαχοι και εταίροι, οι οποίοι και θα δυσαρεστηθούν από την στάση της Ελλάδος. Και κάτι θα κάνουν... Και υπάρχουν τρόποι οι ελληνικές ενστάσεις να παρακαμφθούν: το ΝΑΤΟ να συνάψει «ειδική σχέση» με την ΠΓΔΜ (περίπτωση κατά την οποία το όποιο ελληνικό βέτο δεν ισχύει...) και η ΕΕ να ενισχύσει τους δεσμούς της με τα Σκόπια και να τους δώσει πλήρη πολιτική και οικονομική βοήθεια. Αποτέλεσμα; Έχοντας εξασφαλίσει το μέλλον τους και ισχυρούς συμμάχους, αδιαφορούν για το ΠΓΔΜ, αρκούνται στο ότι...130 χώρες τα έχουν αναγνωρίσει ως σκέτη «Μακεδονία», κάνουν στο μέλλον και αίτημα να αναγνωρισθούν έτσι στον ΟΗΕ (που δεν τ’ αναγνώρισε στο Συμβούλιο Ασφαλείας, λόγω γαλλικού βέτο-αλλά σήμερα η Γαλλία θέλει να λήξει η εκκρεμότητα), και μένει απομονωμένη και στην σκιά δυσαρέσκειας των συμμάχων της η Αθήνα...
Δεν συμβαίνουν έτσι τα πράγματα;
Τότε πέφτει ο μετριοπαθής Ζάεφ, γίνονται εκλογές, κερδίζουν οι φανατικοί και το VMRO, διχάζεται η χώρα, οι Σλάβοι αποσπώνται (έχει ξαναπαιχθεί το έργο στα Βαλκάνια, με ολέθριες συνέπειες για την περιοχή...) και πάνε με την Βουλγαρία, οι Αλβανοί (το 30% του πληθυσμού...) ενώνονται με την «Μεγάλη Αλβανία», και η Ελλάδα αποκτά στα βόρεια σύνορά της ένα επιπλέον πρόβλημα, αντί των Σκοπίων, που στην ουσία δεν συνιστούν την παραμικρή απειλή, και εξαρτώνται ουσιαστικά από την Ελλάδα!
Όσο για τους ευρωατλαντικούς μας φίλους, αυτοί σε κάθε περίπτωση τα συμφέροντα τους θα τα εξασφαλίσουν: αν δεν βάλλουν τα Σκόπια σε ΕΕ και ΝΑΤΟ με τον προαναφερθέντα τρόπο, θα... τα βάλλουν χωρισμένα, τα μισά με την Αλβανία, και τα άλλα μισά με την Βουλγαρία!
Μια τέτοια (οποιαδήποτε τέτοια...) εξέλιξη, είναι υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδος, που εμφανίζεται σήμερα να «παίζει» το blame-game, σε καθαρά μικροπολιτική βάση;
Σήμερα, ο κ. Τσίπρας θα ενημερώσει τους πολιτικούς αρχηγούς για τις εξελίξεις και τις προοπτικές. Μήπως ήρθε η ώρα να επιδιωχθεί μια υπεύθυνη κοινή στάση για το καλώς εννοούμενο εθνικό συμφέρον, πέρα από μικροπολιτικούς υπολογισμούς, Εκκλησίες και συλλαλητήρια του θυμικού;
Μια υπεύθυνη στάση, που στο τέλος θα εκτιμηθεί και από την κοινωνία, όταν αποφορτισθεί από κάθε είδους φανατισμούς και παρωπίδες, «εθνικής» ή πολιτικής φύσεως...