Ανώδυνη λύση στο «ονοματολογικό» των Σκοπίων, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να υπάρξει.
Καλώς ή κακώς επί σχεδόν ένα αιώνα, μάθαμε (ερμηνεύοντας την ιστορία και την γεωγραφία κατά το δοκούν... μας) ότι για τους Έλληνες η «Μακεδονία» όχι μόνο αποτελεί εθνική αποκλειστικότητα, αλλά και ο απλός προβληματισμός περί την αποκλειστικότητα αυτή, απειλεί την υπόσταση και την συνοχή μας.
Παρέλκει εν προκειμένω η ιστορική, ψυχαναλυτική, λογική ερμηνεία του φαινομένου. Έτσι μεγαλώσαμε. Η αποκλειστική «ελληνικότητα» του όρου «Μακεδονία» αποτελεί δόγμα για την πλειοψηφία των Ελλήνων, πέρα κι’ άσχετα από πολιτικές, θρησκευτικές και κομματικές προτιμήσεις. Το σχεδόν 70% των ερωτηθέντων στην τελευταία δημοσκόπηση, που τάχθηκε αντίθετο με την οποιαδήποτε χρήση του «Μακεδονία» στην επιχειρούμενη συμφωνία για το όνομα, είναι απολύτως χαρακτηριστικό.
Οι περισσότεροι από αυτούς που συναπαρτίζουν το 70%, δεν είναι ανόητοι. Ξέρουν ότι και το όνομα που εδώ και 25 χρόνια συμφωνήσαμε και σήμερα χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα για το «κρατίδιο», περιέχει τον όρο «Μακεδονία». Αλλά το... παραβλέπουν. Και σηκώνουν τα λάβαρα σε κάθε απόπειρα οριστικής επίλυσης του ζητήματος, επειδή έτσι- νομίζουν- ότι... ξαναθίγεται το εθνικό δόγμα. Που ως τέτοιο, πιστεύεται χωρίς την παραμικρή ανάγκη απόδειξης...
Η αμηχανία που επικρατεί οριζόντια στα περισσότερα κόμματα αλλά και στον κυβερνητικό συνασπισμό για το «ονοματολογικό», είναι πολύ εύγλωττη και αποδεικτική του προβλήματός που αντιμετωπίζουμε ως έθνος. Έχει σημασία ότι ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα με γνωστές παλαιόθεν «διεθνιστικές» απόψεις, στελέχη του οποίου αποκαλούσαν και αποκαλούν την ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία» σκέτη, δεν αποτολμούν να αποφασίσουν ως υπεύθυνη κυβέρνηση για την λύση του ονόματος. Ξέρουν (πέρα από τις... ιδιαιτερότητες του κυβερνητικού τους εταίρου) ότι δεν αντέχουν να δρομολογήσουν λύση που θα ξεσηκώσει εναντίον τους το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Αναγκάστηκαν (από τις διεθνοπολιτικές συγκυρίες και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις και κινδύνους στα Βαλκάνια, τις πιέσεις εταίρων και συμμάχων...) ν’ ανοίξουν βιαστικά και «από το πουθενά» το θέμα, (βλέπετε, τα Σκόπια πρέπει να μπουν στο ΝΑΤΟ το αργότερο έως τον Ιούλιο...) και τώρα βλέπουν ότι δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν.
Στην διέξοδο που γυρεύουν για να απεμπλακούν, πότε ρίχνουν τις ευθύνες στην αντιπολίτευση (κυρίως την ΝΔ) που έχει κι’ αυτή τα δικά της προβλήματα συνοχής και ομοιογένειας ως προς την «λύση», εμπλέκουν και την Εκκλησία την μια υβρίζοντάς και ταυτίζοντας την, επειδή έχει την άποψη που έχει, με την «Χρυσή Αυγή», την άλλη αναδεικνύοντας την σε προνομιακό συνομιλητή τους, ενημερώνοντας την για την πορεία και τις εξελίξεις της διαπραγμάτευσης, πριν σκεφθούν ότι τέτοια ενημέρωση πρωτίστως οφείλουν να παράσχουν στα πολιτικά κόμματα!
Και, βέβαια, ποντάρουν και στις εγγενείς δυσκολίες που έχει η όποια συμβιβαστική λύση μέσα στα ίδια τα Σκόπια, κοινωνία και πολιτικό σύστημα, ευχόμενοι κατά βάθος να... μην υπάρξει (συμβιβαστική πάντα και κατ’ ανάγκην) λύση, ώστε ν’ ανασάνουν με ανακούφιση. Και να έχουν ως «επιχείρημα» ότι...«εμείς, προσπαθήσαμε για το καλώς εννοούμενο εθνικό συμφέρον, αλλά όμως...». Κι’ αν μπορέσουν, το φταίξιμο να το ρίξουν αποκλειστικά στην αντιπολίτευση, τόσο το... εκλογικά καλύτερο!
Προσχηματικοί, επικίνδυνοι, ερασιτεχνικοί χειρισμοί μικροκομματικής στόχευσης για να βγει η κυβέρνηση από το αδιέξοδο που σε μεγάλο βαθμό μόνη της προκάλεσε.
Σε μια στοιχειωδώς σοβαρή σύγχρονη χώρα, ένα τέτοιο (εκ των πραγμάτων) υψηλού ρίσκου εγχείρημα θα προϋπέθετε προσεκτικό προγραμματισμό και σχεδιασμό εθνικού βεληνεκούς (αφού εθνικές είναι και οι αντιδράσεις...), πλήρη συνεννόηση με την αξιωματική και την λοιπή αντιπολίτευση επί του σχεδίου και των χειρισμών (αφού είναι δεδομένο ότι όλα τα κόμματα έχουν εσωτερικά προβλήματα με το «ονοματολογικό»), συντονισμένες και προσυμφωνημένες κινήσεις...
Αλλά, εδώ μιλάμε για την Ελλάδα, όπου το αυτονόητο είναι διαρκώς... εθνικό ζητούμενο! Δεν μάθαμε (ποτέ δεν μαθαίνουμε, δυστυχώς...) από τα πάθη και τις ζημιές που μας έχει προκαλέσει ο... διαρκής «εμφύλιος». Για κάθε ζήτημα. Για τις ταυτότητες, τα μνημόνια κ.λ.π., που μας χωρίζουν σε... προδότες και πατριώτες, σε «Έλληνες» και «Γερμανοτσολιάδες» ,για τις εκλογές, την πεμπτουσία της Δημοκρατίας, που εν Ελλάδι διεξάγονται με όρους “ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν...»! Και επιχειρείται τώρα ο... νέος γύρος του εμφυλίου, για το «όνομα»! Την ώρα που σχεδόν ολόκληρη η υφήλιος λέει τα Σκόπια... σκέτη-νέτη «Μακεδονία»
Έχει δίκιο η αντιπολίτευση που κατηγορεί την κυβέρνηση ότι ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις, χωρίς να έχει αποκαλύψει (στους πολιτικού αρχηγούς, έστω) αν και ποιο σχέδιο έχει. Και για να καλύψει το... έλλειμμα η κυβέρνηση, κατηγορεί με την σειρά της την αντιπολίτευση ότι δεν έχει πει ποια είναι η δική της πρόταση λύσης. Και η αντιπολίτευση... βολεύεται να λέει «πείτε μας πρώτα εσείς, και μετά θα σας πούμε κι’ εμείς...». Σ’ ένα ένθεν κακείθεν ανόητο και επικίνδυνο blame-game. Για τις εντυπώσεις, τα μικροπολιτικά οφέλη, τις εσωκομματικές συσπειρώσεις...
Με τέτοιο θλιβερό και διαρκώς κατώτερο των περιστάσεων πολιτικό σκηνικό (και προσωπικό...), το πιο... θανατηφόρο «αστείο» είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση έφτιαξε ένα εκλογικό σύστημα που αποκλείει τις αυτοδυναμίες και οδηγεί αναγκαστικά σε διακομματικές συνεργασίες...
Ο Θεός να βάλει το χέρι του...