Oσοι απορούν γιατί επείγονται τόσο ισχυροί διεθνείς παράγοντες για την επίλυση των σοβαρών εκκρεμοτήτων, που έχει η Ελλάδα με την FYROM, δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στις εξελίξεις στα Βαλκάνια, οι οποίες σχετίζονται, άμεσα ή έμμεσα, με το πολυεθνικό αυτό μικρό κράτος, που προέκυψε-ως ανεξάρτητο- από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας.
Η Αμερικανική πλευρά έχει κάνει από την αρχή την επιλογή της ένταξης των Σκοπίων στην Βορειο-Ατλαντική Συμμαχία. Γι’αυτό και δεν έκρυψε ποτέ την δυσφορία της για την στάση της κυβέρνησης Καραμανλή στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, η οποία απέτρεψε την ένταξη αυτή.
Από τότε πολλά άλλαξαν, αλλά οι ΗΠΑ δεν μετακινήθηκαν από τον στόχο τους, στον οποίο συγκλίνουν και ισχυρές Ευρωπαικές δυνάμεις, όπως η Γερμανία.
Όπως αποκάλυψε πρόσφατα το Spiegel, οι πιέσεις που ασκούνται προς την Ελληνική κυβέρνηση είναι μεγάλες, για λόγους γεωπολιτικούς και σχετίζονται με την έντονη κινητικότητα που αναπτύσσει στην περιοχή η Ρωσική Ομοσπονδία, κυρίως στο πεδίο των σχέσεών της με την Σερβία.
Πράγματι, η Ρωσία δείχνει αποφασισμένη να κάνει περισσότερο αισθητή την παρουσία της στην περιοχή, ενισχύοντας τις, παραδοσιακά, στενές σχέσεις που έχει με το Βελιγράδι και αναμειγνυόμενη άμεσα ακόμη και στο ζήτημα του Κοσσόβου, που αποτελεί κορυφαίο θέμα για την σημερινή Σερβία.
Τα όσα έγιναν τον περασμένο Δεκέμβριο στη Μόσχα, κατά τη διάρκεια της πρώτης επίσημης επίσκεψης , που πραγματοποίησε εκεί με την ιδιότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας της Σερβίας ο Αλεξάνταρ Βούτσιτς, μιλούν από μόνα τους: Ο Σέρβος ηγέτης αποκάλυψε ότι ζήτησε από τον Βλαντιμιρ Πούτιν την συμμετοχή της Ρωσίας στις συνομιλίες Βελιγραδίου-Πρίστινα για το Κόσσοβο, εάν και εφόσον οι Κοσσοβάροι ζητήσουν τη συμμετοχή των ΗΠΑ. Και έλαβε από τον Ρώσο Πρόεδρο απολύτως καταφατική απάντηση.
Παράλληλα, μετά τις συνομιλίες των δύο κυβερνητικών αντιπροσωπειών, οι Πούτιν και Βούτσιτς είχαν ιδιαίτερη συνάντηση δύο ωρών, με την ολοκλήρωση της οποίας ανακοινώθηκε ότι «συζητήθηκαν όλα τα θέματα διμερούς συνεργασίας, με έμφαση στα θέματα ενέργειας και εξοπλισμού των Σερβικών Ενόπλων Δυνάμεων με Ρωσικά όπλα.»
Λίγες μέρες πριν πάει στη Μόσχα ο Σέρβος Πρόεδρος ήταν ακόμη πιο αποκαλυπτικός, μιλώντας στο Ρωσικό πρακτορείο TASS: Επανέλαβε ότι η χώρα του δεν θα επιβάλει κυρώσεις κατά της Ρωσίας και υπογράμμισε με έμφαση ότι η Σερβία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, γιατί κάτι τέτοιο θα δίχαζε το Σερβικό έθνος, εξηγώντας ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Σέρβων δεν συμφωνεί με αυτήν την ιδέα. «Θα διατηρήσουμε την στρατιωτική ουδετερότητά μας», είπε κατά λέξη ο Βούτσιτς. Οι πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν στα Σερβικά ΜΜΕ έλεγαν τα υπόλοιπα: Το Σερβικό Υπουργείο Άμυνας (από το οποίο είχε περάσει ο Βούτσιτς πριν γίνει πρωθυπουργός και στη συνέχεια Πρόεδρος της Δημοκρατίας, διαδεχόμενος τον Τόμισλαβ Νίκολιτς) πήρε, σε πρώτη φάση, έξι αεροσκάφη MIG-29 , πολλά μεταγωγικά ελικόπτερα, πυραυλικά συστήματα αεράμυνας BUK-M2 και άλλα οπλικά συστήματα και έπεται συνέχεια. Ενώ υπεγράφησαν και συμφωνίες συμπαραγωγής όπλων με τη Ρωσική πλευρά σε εργοστάσια στη Σερβία. Ο Βούτσιτς μετά την επιστροφή του στο Βελιγράδι, επανέλαβε την απόφασή του να συνδυάσει την πορεία της χώρας του προς την ένταξη στην Ευρωπαική Ένωση με την ανάπτυξη ακόμη στενότερων σχέσεων με την Ρωσία και την Κίνα.
Πέραν της ανάμιξης του Ρωσικού παράγοντα υπάρχουν ασφαλώς και άλλοι λόγοι, που δικαιολογούν γιατί οι ΗΠΑ, αλλά και η Γερμανία, θέλουν να επισπεύσουν τις εξελίξεις: Στις δυτικές πρωτεύουσες πιστεύουν ότι μόνον η άμεση ένταξη του μικρού αυτού κράτους σε διεθνικούς οργανισμούς, που αποτελούν κεντρικούς και ισχυρούς πυλώνες των δυτικών συμφερόντων, μπορεί να το κάνει βιώσιμη κρατική οντότητα και να εξουδετερώσει τις διαλυτικές τάσεις, που υπάρχουν στον κεντρικό του πυρήνα από την σύστασή του.
Είναι νωπές οι μνήμες από τις ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ Σλάβων και Αλβανών στη FYROM το 2001, που έφεραν την χώρα ένα βήμα πριν την τελική διάλυση. Επιπλέον κατά τη δεκαετία της παντοδυναμίας του Νίκολα Γκρούεφσκι και του VMRO-DPMNE η ακραία πολιτική ένταση, που αναπτύχθηκε και μεταξύ των Σλαβικών κομμάτων έδειξε πόσο εύθραυστοι είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί και πόσο αμφίβολης αποτελεσματικότητας οι βασικές και στοιχειώδεις Συνταγματικές λειτουργίες του πολιτεύματος. Χρειάστηκε να προηγηθεί μια έκρηξη αποκαλύψεων για το σκοτεινό παρακράτος που είχε στήσει η κυβέρνηση των εθνικιστών, με τηλεφωνικές υποκλοπές, ανάμιξη μυστικών υπηρεσιών, όργιο οικονομικών σκανδάλων και διαπλοκής με επιχειρηματίες και ΜΜΕ, για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές κάθαρσης. Όταν και αυτές οδήγησαν σε νέα κωμικοτραγικά, για χώρα της Ευρώπης, αδιέξοδα (ο Πρόεδρος της FYROM Γκεόργκι Ιβανώφ, πολιτικός φίλος του Γκρούεφσκι, αρνήθηκε πεισματικά-σε πρώτη φάση- να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ζόραν Ζάεφ, καταπατώντας απροκάλυπτα το Σύνταγμα) οι ΗΠΑ έστειλαν επιτόπου ισχυρό κυβερνητικό στέλεχος από την Ουάσιγκτον, για να επιβάλει την εφαρμογή της θεσμικής Συνταγματικής τάξης. Έτσι ο Ιβανώφ υποχρεώθηκε να δώσει την εντολή στον επικεφαλής της Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης, η οποία είχε μεν τερματίσει στη δεύτερη θέση με μικρή διαφορά εδρών από το VMRO-DPNΕ ΤΟΥ Γκρούεφσκι, αλλά είχε κατορθώσει να εξασφαλίσει την στήριξη των δύο μεγαλύτερων Αλβανικών κομμάτων, δηλαδή του DUI («Δημοκρατική Ένωση για την Ολοκληρωμένη Ένταξη») του Αλή Αχμέτι και της «Συμμαχίας για τους Αλβανούς» του Ζιγιαντίν Σέλα. Αλλά τα επεισοδιακά γεγονότα δεν σταμάτησαν εκεί…Στις 27 Απριλίου συνήλθε το Κοινοβούλιο υπό τη νέα του σύνθεση, για να συγκροτηθεί σε σώμα, με την εκλογή νέου Προεδρείου. Η συνεννόηση της Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης με τα δύο Αλβανικά κόμματα οδήγησε στην εκλογή-για πρώτη φορά-Αλβανού Προέδρου, του Ταλαάτ Τζαφέρι, ο οποίος ξεκίνησε την ομιλία του προς το σώμα με έναν σύντομο πρόλογο στα Αλβανικά, για να διακηρύξει το αίτημα της Αλβανικής «συνιστώσας» του κράτους των Σκοπίων, να θεσμοθετηθεί η συγκεκριμένη γλώσσα ως επίσημη δεύτερη γλώσσα της FYROM, σε ολόκληρη την επικράτεια και όχι μόνον στις περιοχές που κατοικούνται από Αλβανούς.
Η εκλογή του Τζαφέρι και το συμβολικό γεγονός ότι φωτογραφήθηκε στο επίσημο γραφείο του έχοντας μπροστά του σε μινιατούρες μια Σκοπιανή και μια Αλβανική σημαία, οδήγησαν σε εισβολή Σλάβων εθνικιστών στο Κοινοβούλιο και σε ξυλοδαρμούς βουλευτών των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού.
Εκείνο όμως που ενισχύει την εικόνα ενός ευρύτερου πολιτικού παιχνιδιού, που αφορά ολόκληρα τα Βαλκάνια είναι και η κραυγαλέα ανάμιξη του ίδιου του Πρωθυπουργού της Αλβανίας Έντυ Ράμα. Αμέσως μετά τις εκλογές, στις αρχές του 2017, όλα τα Αλβανικά κόμματα των Σκοπίων εκλήθησαν στα Τίρανα, όπου και υπέγραψαν μπροστά στον Ράμα την αποκαλούμενη «πλατφόρμα των Τιράνων». Δηλαδή μια δέσμη πολύ σκληρών προτάσεων και προϋποθέσεων την οποία έθεσαν ως αναγκαία συνθήκη προς τον Ζάεφ για να ανοίξει ο δρόμος για την συγκρότηση του νέου κυβερνητικού συνασπισμού και την απομόνωση και ανατροπή του Γκρούεφσκι.
Με δεδομένο, λοιπόν, αυτό το πραγματικό σκηνικό, καλείται η Ελλάδα να πάρει κρίσιμες τελικές αποφάσεις. Ασφαλώς θα είναι θετικό και για την Ελλάδα να βρεθεί μια σοβαρή και βιώσιμη λύση και να πάψει να υφίσταται ένα πρόβλημα, το οποίο αποδυνάμωσε την κυρίαρχη θέση της χώρας μας στα Βαλκάνια και δημιούργησε στην εσωτερική πολιτική μας ζωή ισχυρότατες ανατροπές. Αλλά το κατεπείγον ισχύει περισσότερο για την FYROM και λιγότερο για εμάς. Η Ελλάδα χρειάζεται μια λύση, που θα σέβεται το ιστορικό και γεωπολιτικό βάθος του όλου προβλήματος. Όχι λύση εμβαλωματική, λύση «στο πόδι», «γονατογράφημα», για να «ξεπετάξουμε» πίσω μας το πρόβλημα και να κρύψουμε τα αναμμένα κάρβουνα κάτω από το χαλί!...
Η στάση της κυβέρνησης Καραμανλή στο Βουκουρέστι αποτελεί μια ισχυρή θέση για το όνομα.
Αλλά ακόμη κι αν ικανοποιηθεί αυτή η απαίτηση, δεν αρκεί από μόνη της για να λύσει το όλον ζήτημα. Το θέμα της ονομασίας είναι η «κορυφή του παγόβουνου». Από κάτω κρύβεται ο κύριος όγκος του προβλήματος, που είναι το αλυτρωτικό ιδεολόγημα του «Παμμακεδονισμού».
Χρονολογείται από την εποχή του Τίτο και έχει δημιουργήσει μια τεχνητή εθνότητα την «Μακεδονική» η οποία από το καλοκαίρι του 1943 χαρακτηρίστηκε ως «ισότιμη» με τις άλλες εθνότητες, για να ανοίξει ο δρόμος για την δημιουργία στις 2 Αυγούστου του 1944 της «Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.»
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Πλήρης σφετερισμός της ιστορικής κληρονομιάς της Μακεδονικής δυναστείας του Φιλίππου του Β’ και βεβαίως του Μ. Αλεξάνδρου, καλλιέργεια ψευδούς ταυτότητας μέσω των σχολικών βιβλίων και επίσημη αλυτρωτική προπαγάνδα για «ακρωτηριασμένη Μακεδονική πατρίδα, με τα κατεχόμενα κομμάτια της, την Μακεδονία του Αιγαίου από την Ελλάδα και την Μακεδονία του Πιρίν από την Βουλγαρία»!
Αν όλο αυτό το αλυτρωτικό και ψευδέστατο ιδεολόγημα δεν ακυρωθεί και δεν πάψει να αποτελεί την βάση της κρατικής οντότητας της FYROM δεν μπορούμε να μιλάμε για σοβαρή λύση. Είναι έτοιμος ο κ. Ζάεφ να διαπραγματευθεί και να συμφωνήσει πάνω σε όλα αυτά τα ουσιαστικά θέματα; Ή προσπαθεί να αμβλύνει τις εντάσεις , να αποσύρει τα «αιχμηρά» σύμβολα και να συνομολογήσει μια λύση για το όνομα, που θα διασώζει τα προσχήματα και τις εντυπώσεις για την κοινή γνώμη στην Ελλάδα, αλλά θα αφήνει την ουσία του προβλήματος ανέγγιχτη, ανοίγοντας τον δρόμο του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα Σκόπια;