Πολύς θόρυβος για μια προδιαγεγραμμένη κατάληξη είναι για πολλούς το αποτέλεσμα από τις πολύμηνες και πολύβουες διαδικασίες για την εκλογή επικεφαλής του νέου φορέα του κέντρου ή της κεντροαριστεράς.
Οι εκλογές έφτασαν να είναι στον τελικό γύρο μία μάχη ανάμεσα σε δύο υποψήφιους αμιγώς Πασοκ και να επικρατήσει τελικά η νυν αρχηγός Πασοκ και Δη.Συ.
Ο δεύτερος γύρος μάλιστα, με την απουσία τηλεμαχίας αλλά και κάθε διαλόγου ανάμεσα στους δύο υποψήφιους εξαιτίας του εθνικού πένθους για την τραγωδία της Μάνδρας και της επίμονης άρνησης της προέδρου του Πασοκ για αναβολή των εκλογών για μία εβδομάδα, έδωσε την εντύπωση μιας διεκπεραιωτικής διαδικασίας που αδίκησε το συνολικό εγχείρημα.
Το αν δικαιώθηκε τελικά αυτή η παραδοξότητα της εκλογής αρχηγού από τη βάση προτού συγκροτηθεί καν ο φορέας θα καταδειχθεί σύντομα, τόσο από τις διαδικασίες που έπονται και τη μορφή που θα πάρει τελικά ο νέος σχηματισμός, όσο και από το εκλογικό αποτέλεσμα που θα καταγράψει.
Ανεξάρτητα όμως από τη συνέχεια, για αυτούς που ξεκίνησαν το εγχείρημα και για κάποιους που το ενστερνίστηκαν στην πορεία, οι στόχοι τους επιτεύχθηκαν ήδη. Το Πασοκ επιβεβαίωσε την κυριαρχία του στον κεντρώο χώρο και η πρόεδρος του εκλέχθηκε και αρχηγός του νέου φορέα με την «καθαρή» (όπως θέλει να τη λέει η ίδια) εντολή να έχει τον πρώτο λόγο για τη συνέχεια, ο επικεφαλής του Ποταμιού διασώθηκε πολιτικά και εκλογικά με την χωρίς πολλές επιφυλάξεις και δισταγμούς σύμπραξή του με το Πασοκ, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα η διαδικασία της εκλογής από τη βάση με την συμμετοχή σε αυτή του Γ. Καμίνη αρχικά και του Στ. Θεοδωράκη στη συνέχεια, απέτρεψε το ενδεχόμενο της δημιουργίας ενός άλλου κόμματος στον χώρο του κέντρου με κινητήριο μοχλό των διεργασιών το πολιτικό σχήμα «Ωρα Αποφάσεων», κάτι που πριν από το καλοκαίρι θεωρούνταν ως πιθανό.
Καθοριστικός παράγοντας στην πρόοδο των διαδικασιών για τη συγκρότηση του νέου φορέα και για την αποτροπή της δημιουργίας ενός άλλου σχήματος στον κεντρώο μεταρρυθμιστικό χώρο, υπήρξε αναμφίβολα η απόφαση Καμίνη να συμμετέχει στην εκλογή, κάτι που συμπαρέσυρε ή έδωσε το αναγκαίο πρόσχημα και στον Θεοδωράκη για να τον ακολουθήσει στη συνέχεια. Χωρίς τον Γ. Καμίνη δεν θα ήταν τόσο εύκολη και αυτονόητη η απόφαση του Στ. Θεοδωράκη και του κόμματός του να συμπράξει με ένα στην ουσία μέχρι εκείνη τη στιγμή αμιγώς Πασοκογενές σχήμα.
Και για μεν τον επικεφαλής του Ποταμιού όντας ήδη στην κεντρική πολιτική σκηνή, η απόφασή του ήταν αναγκαία για την πολιτική επιβίωση του ίδιου και του κόμματός του, για τον δήμαρχο Αθηναίων όμως μένει να φανεί στο εξής η ορθότητα (από κάθε άποψη) της επιλογής του.
Το αν ο νέος φορέας θα έχει μεγαλύτερη απήχηση εκλογικά ή αν θα κινηθεί στις μονοψήφιες επιδόσεις του Πασοκ ή της Δη.Συ. ασφαλώς και είναι θεωρητικά κρίσιμο στοιχείο για να αποτιμηθεί ως επιτυχές το εγχείρημα. Για τους εμπνευστές του όμως, αλλά και αξιολογώντας με μία ψυχρή και κυνική προσέγγιση τα δεδομένα, αυτό δεν έχει εν τέλει και τόσο μεγάλη σημασία. Είτε λίγο πάνω είτε λίγο κάτω από το 10% το νέο σχήμα αναπόφευκτα θα είναι όπως ήταν και το Πασοκ πριν από αυτό, μια εν δυνάμει συμπληρωματική δύναμη του ενός εκ των δύο κομμάτων του νέου διπολισμού, πράγμα που όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά είναι και απαραίτητο, αφού σε περίπτωση μη αυτοδύναμης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην άσκηση μιας σώφρονος πολιτικής.
Κανείς ασφαλώς δεν έχει την αφέλεια να πιστεύει ότι ο νέος σχηματισμός θα εκτοπίσει τον Σύριζα στην τρίτη θέση και θα καταλάβει τη θέση του. Συνεπώς από την άποψη της συμμετοχής του στις πολιτικές εξελίξεις ο πολιτικός ρόλος του υπό σύσταση κόμματος ή ομοσπονδίας κομμάτων είναι δεδομένος, ακόμη και αν δεν καταφέρει να αυξήσει την εκλογική επιρροή του πέρα από τα όρια του σημερινού Πασοκ-Δη.Συ.
Επιπλέον, για τους ιθύνοντες, την ηγεσία του Πασοκ-Δη.Συ. δηλαδή και τους ακολούθους της, από μία άποψη ένα μικρό και ελεγχόμενο κόμμα ίσως και να είναι προτιμότερο από ένα μεγαλύτερο και πολυσυλλεκτικότερο αλλά όχι απόλυτα ελεγχόμενο. Αυτό δείχνει και ως πρώτο δείγμα γραφής η σπουδή τους να κάνουν επίδειξη δύναμης και να «καπελώσουν» από τώρα (με τη σύμπραξη και του επικεφαλής του Ποταμιού) όλους τους υπόλοιπους που συμμετείχαν στην εκλογή και να επιβάλουν ως ονομασία του νέου σχηματισμού τον πασοκογενή τίτλο «κίνημα αλλαγής».
Ανεξάρτητα από το επιτυχές ή μη της ονομασίας, η διαδικασία αιφνιδίασε και έδωσε μάλλον ένα επιτηδευμένο στίγμα κυνισμού και μεθοδεύσεων για τη συνέχεια. Κάθε άλλο δηλαδή από διάθεση συνδιαλλαγής, διαλόγου και πολυσυλλεκτικότητας που θα ήταν αναγκαίες προϋποθέσεις για ένα σχήμα με φιλοδοξία να αποκτήσει μια μεγαλύτερη απήχηση.
Πάντως η πρόσφατη κοινή συνεδρίαση των κοινοβουλευτικών ομάδων Δη.Συ. και Ποταμιού είναι θετική εξέλιξη, αν καταφέρουν βέβαια να συμπλεύσουν κοινοβουλευτικά και σε μείζονα θέματα που θα τεθούν στη συνέχεια, όπως επίσης θετικό στοιχείο είναι και ο καταλαγιασμός της παλαιομοδίτικης αντιδεξιάς ρητορικής της ηγεσίας του Πασοκ με τα περί αποτροπής της δεξιάς παλινόρθωσης και της αβύσσου που τους χωρίζει από τη Ν.Δ. και άλλες παρόμοιες γραφικότητες που δύσκολα πλέον θα της επαναφέρουν στο προσκήνιο.
Ανεξάρτητα από τις επόμενες διαδικασίες για τις οποίες εξάλλου κανείς δεν έχει ιδιαίτερες προσδοκίες και ανεξάρτητα από την εκλογική επίδοσή του, ο νέος φορέας θα είναι μία έξυπνη μετάλλαξη του Πασοκ που τον καθιστά κυρίαρχο στον κεντρώο χώρο έχοντας ενσωματώσει και πρόσωπα που θα του δίνουν την επίφαση της ανανέωσης και έχοντας αποτρέψει, μάλλον οριστικά, οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια για τη δημιουργία κάποιου άλλου συγγενούς σχήματος.
Το να επιτύχει και μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά έχει να κάνει περισσότερο με το να καταφέρει να αξιοποιήσει πολιτικά όλους όσους συμμετείχαν στη διαδικασία, αλλά αυτό μάλλον δεν είναι εύκολο, μιας και οι ενδιαφερόμενοι είναι πολλοί και οι ασφαλείς εκλόγιμες θέσεις πολύ λίγες. Κανείς όμως δεν χάνεται, μην ξεχνάμε ότι σε περίπτωση συμμαχικής κυβέρνησης θα υπάρχει για όσους δεν τα καταφέρουν εκλογικά η δυνατότητα συμμετοχής τους και σε ένα κυβερνητικό σχήμα, αν βέβαια αφήσουν χώρο οι γνωστοί επαγγελματίες της πολιτικής που είναι εγκατεστημένοι στο Πασοκ.