Oι 21 νεκροί της Μάνδρας θα στοιχειώνουν την παρούσα κυβέρνηση.
Είτε αρέσει, είτε όχι σε κάποιους υπουργούς, οι 21 νεκροί της Μάνδρας καταγράφονται στο παθητικό τους. Και αυτό ονομάζεται πολιτική ευθύνη. Γιατί κάθε κυβέρνηση διασφαλίζει τη συνέχεια του κράτους, αναλαμβάνει το κόστος και τη διαχείριση, εξ ορισμού. Δεν μπορεί στη νομή της εξουσίας να είμαστε μαζί και στα προβλήματα χώρια.
Αλλά αυτό που σόκαρε, επίσης, στις πλημμύρες ήταν η απίστευτη κυβερνητική ελαφρότητα, αναντίστοιχη με τα τραγικά γεγονότα. Είναι υπερβολή να ισχυρίζεται κάποιος ότι ο Τσίπρας δεν εδικαιούτο να ταξιδέψει στη Σουηδία, επειδή είχε κηρύξει εθνικό πένθος για τους νεκρούς της Μάνδρας. Αλλά τις ανέμελες selfies με την Αχτσιόγλου τι τις ήθελε στους δρόμους του Γκέτεμποργκ;
Και η Ρένα Δούρου πρόσβαλε το κοινό αίσθημα με το σεμνό γιακαδάκι. Δεν γίνεται πάνω στον πόνο της ανοχύρωτης Αττικής να χύνεις δάκρυα στα κανάλια κάτω από μοδάτα γυαλιά και άψογο μακιγιάζ. Η υπερβολική και κακόγουστα σκηνοθετημένη συγκίνηση φέρνει οργή, όσο και οι πλημμύρες που η περιφερειάρχης δεν κατόρθωσε να αναχαιτίσει.
Ο ανεκδιήγητος Καραμέρος, που εμφανίστηκε με φωσφοριζέ γιλέκο για να μας πείσει ότι έκανε αυτοψία στις λάσπες, προκάλεσε μάλλον γέλια. Δείχνει να μην ξέρει ότι το αυτονόητο καθήκον ενός αυτοδιοικητικού είναι να οργώνει το γήπεδο της αρμοδιότητάς του καθημερινά. Οχι να επιδεικνύει, απλώς, τη στολή εργασίας που ταιριάζει θεωρητικά στην περίσταση.
Οσο για τον βουλευτή Κωνσταντινέα, που από τα μπουζούκια πήγε κατευθείαν στον Αυτιά για να διατυπώσει άποψη για τους 21 νεκρούς, τα σχόλια περιττεύουν. Εχει κάτι από Γκράουτσο Μαρξ, και φυσιογνωμικά, ο Κωνσταντινέας.
Και η κουστωδία Τσίπρα στη Μάνδρα, δύο ημέρες μετά τη θεομηνία, εκνεύρισε. Ηταν προφανές ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε ένα ασφαλές σκηνικό που απέκλειε τις απρόοπτες συναντήσεις με οργισμένους πολίτες και «γιούχα».
Και δεν βρέθηκε ένας σύμβουλος να πει στον Τσίπρα ότι δεν πάνε στη Μάνδρα με μοκασίνια, αλλά με τις γαλότσες του Σρέντερ; Τον Αύγουστο του 2002, όταν η Γερμανία πλημμύρισε εξαιτίας της υπερχείλισης του Έλβα και του Δούναβη, ο τότε καγκελάριος Σρέντερ φόρεσε τις γαλότσες του και βούτηξε κυριολεκτικά στη λάσπη. Χάρη στα αντανακλαστικά του αυτά, έναν μήνα αργότερα ξανακέρδισε τις εκλογές, που όλοι οι αναλυτές προέβλεπαν ότι θα χάσει.
Αλλά κι αυτή η εμμονή της κυβέρνησης να αποδίδει τους νεκρούς της Μάνδρας αποκλειστικά στην «κλιματική αλλαγή» σοκάρει. Διότι είναι μόνο μέρος της αλήθειας: άνθρωποι μπάζωσαν τα ρέματα, έχτισαν αυθαίρετα, παραβίασαν κάθε περιβαλλοντική δεοντολογία, αδιαφόρησαν για τη δόμηση, παρανόμησαν. Ένας πρωθυπουργός επιβάλλεται να τους κατονομάσει. Κινδυνεύοντας ίσως να χάσει μερικές ψήφους, αλλά κερδίζοντας σε πολιτική αξιοπιστία και εγκυρότητα.
Δείχνει μια άτεχνη αντίληψη επικοινωνιακής πολιτικής στα βαριά θέματα αυτή η κυβέρνηση. Μας έμεινε μια γεύση μειωμένης ευθύνης στις μεγάλες κρίσεις ή καταστροφές. Δεν έχουμε ξεχάσει τον Κουρουμπλή που στο πρώτο στραπάτσο του υπουργείου του, με την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό, έκανε γκάφες ολκής και είπε πρωτοφανείς ανακρίβειες. Για κυβέρνηση που έχει μάθει να κερδίζει στα «τερέν» και στους δρόμους, είναι αξιοπερίεργη αυτή η ελαφρότητα. Και τι θα συμβεί αν οι εχθροί μας κάνουν «ντου» στο Αιγαίο ή τέλος πάντων πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας;