Ενα πολύ βαρύ για τον πρωθυπουργό «κύριο πιάτο» θα σερβίρει την ερχόμενη εβδομάδα ο Αμερικανός πρόεδρος κατά την συνάντηση των δύο ηγετών στον Λευκό Οίκο : την ενδυνάμωση της αμυντικής συνεργασίας ΗΠΑ-Ελλάδος και κυρίως την αναβάθμιση της Σούδας...
Δύσκολο να το καταπιεί, πόσο μάλλον να το... χωνέψει και να το δικαιολογήσει στην σκληροπυρηνική εκλογική πελατεία του και τους «επαναστάτες» στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας του (πάλαι ποτέ...) τζάμπα αντιαμερικανισμού των διαδηλώσεων στα πεζοδρόμια και του αντιπολιτευτικού τσαμπουκά ότι θα έβγαζε την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, όταν θα αναλάμβανε την εξουσία...
Βέβαια αυτή καθ’ αυτή η συνάντηση, τα χαμόγελα, οι χειραψίες, οι φωτογραφίες θ’ αποτελέσουν αντικείμενο επικοινωνιακής εκμετάλλευσης εκ μέρους της κυβέρνησης (ήδη αποτελούν...) ενώ, άλλωστε, αναμένεται να υπάρξουν και διάφορα... ορντέβρ και επιδόρπια που θα χρησιμεύσουν στο να διασκεδαστούν οι επιπτώσεις από το... βαρύ πιάτο, να λειτουργήσουν ... χωνευτικά: Γενικόλογες υποσχέσεις και «δεσμεύσεις» για αμερικανικές επενδύσεις στην Ελλάδα, προσπάθειες να αμβλυνθεί κάπως η σκληρή στάση του ΔΝΤ, ενίσχυση της ενεργειακής συνεργασίας των δύο χωρών, υπογράμμιση του σημαντικού ρόλου που διαδραματίζει η χώρα μας στην ευαίσθητη και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Να διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη: ο κ. Τσίπρας, άρχων του παιχνιδιού στις κωλοτούμπες, στις... μαγικές απεικονίσεις της πραγματικότητας, στην αιτιολόγηση των πλέον αντίθετων αποφάσεών του σε σχέση με τις αλλοτινές εξαγγελίες του, με... πύρινα «επαναστατικά» επιχειρήματα πάντα, θα συμφωνήσει με την αναβάθμιση της Σούδας. Η οποία συνδέεται οργανικά με στρατηγικές και επιχειρησιακές ανάγκες των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, μετατοπίζει και ενδυναμώνει (υπέρ των ΗΠΑ, φυσικά) το γεωπολιτικό βάρος της, σε μια στιγμή που η ευρύτερη περιοχή βρίσκεται υπό αναβρασμό, αναδύεται το ενδεχόμενο μετατόπισης συνόρων και δημιουργίας νέων, ενώ η μέχρι πρότινος ισχυρά Τουρκία καθίσταται ο «βαριά ασθενής» σύμμαχος των Δυτικών.
Και για να είμαστε ξεκάθαροι: πολύ καλά θα (αν...) κάνει. Θα εκμεταλλευθεί κατά τον καλύτερο δυνατόν τρόπο την ευνοϊκή συγκυρία την ραγδαία επιδείνωση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, την αυξανόμενη αναξιοπιστία και το απρόβλεπτο της Άγκυρας, όχι μόνο ως κρίσιμη περιφερειακή δύναμη του Δυτικού Κόσμου, αλλά ακόμη και ως απλός σύμμαχος σε μια υπό διαρκή αναταραχή περιοχή. Η χώρα μας, ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες δεν βρέθηκε σε πιο προνομιακή θέση από την τωρινή, για να πιέσει την Ουάσινγκτον σε υιοθέτηση ευνοϊκών για την χώρα πολιτικών. Και ανταλλαγμάτων.
Για να μιλάμε με ρεαλιστικούς όρους,αυτό που ώθησε τον κ. Τράμπ να καλέσει τον κ. Τσίπρα στην Ουάσινγκτον και να τον «τιμήσει» μάλιστα φιλοξενώντας τον στον Λευκό Οίκο, είναι κατά κύριο λόγο το άμεσο και πιεστικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ να ενισχύσουν την στρατιωτική (ναυτική και αεροπορική) παρουσία τους στην εν διαρκεί αναταραχή νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και ο Έλληνας πρωθυπουργός, το γνωρίζει πολύ καλά. Εδώ και καιρό, μάλιστα. Τον είχε ενημερώσει πλήρως ο υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς, άριστος γνώστης των αμερικανικών προθέσεων και σχεδίων, σε σχεδόν μόνιμη επικοινωνία με το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών αλλά και το Πεντάγωνο.
Και δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός ότι πρόσφατα η ελληνική κυβέρνηση ανανέωσε (εν πολλοίς... στα μουλωχτά) για ένα ακόμη χρόνο την συμφωνία για την Σούδα. Οι Αμερικανοί πίεσαν για πενταετή συμφωνία, επειδή το κόστος της μεγάλης αναβάθμισης της βάσης είναι τεράστιο. Πενταετής συμφωνία, όμως, σήμαινε ότι έπρεπε να περάσει από την Βουλή... Σε δύσκολους για τον ΣΥΡΙΖΑ (βουλευτές και κομματικά στελέχη) καιρούς, φορτισμένους με «μνημονιακά» μέτρα. Το τελευταίο που θα ήθελε ο κ. Τσίπρας, ήταν μια επέκταση και ενίσχυση στρατιωτικής συμφωνίας με τους Αμερικανούς...«φονιάδες των λαών»!
Αλλά, τα πράγματα... «έσφιξαν». Οι εξελίξεις στην περιοχή και το αστάθμητο του προβληματικού Ερντογάν πιέζουν. Και ο κ. Τσίπρας πάει στην Ουάσινγκτον με επίγνωση (θέλουμε να πιστεύουμε...) του ότι θα κληθεί να κάνει ακόμη μια, και μάλιστα εμβληματική για τις ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ, κωλοτούμπα. Για να είναι όμως «επιτυχής» και κυρίως επωφελής για τα μακροχρόνια (όσο οι ρευστοί καιροί το επιτρέπουν...) εθνικά συμφέροντα, τα «ανταλλάγματα» που θα επιδιώξει, θα πρέπει να είναι ουσιαστικά και κατά το δυνατόν εξασφαλισμένα, σ’ ότι αφορά τα ανοικτά και επικίνδυνα ανοικτά μέτωπα που αντιμετωπίζει η χώρα με τους πρόσφυγες, τους εθνικισμούς των γειτόνων της και κυρίως την αποδυναμούμενη Τουρκία, που έχει επικίνδυνο παρελθόν εξαγωγής των προβλημάτων της, και ακόμη πιο επίφοβο «παρόν» όπως δείχνει η ανεξέλεγκτη και κλιμακούμενη επιθετικότητα της στην περιοχή μας.
Τα προβαλλόμενα από την κυβέρνηση ως επιδιωκόμενα εκ της επίσκεψης οφέλη (ηπιότερη στάση του ΔΝΤ, και «έκρηξη» επενδυτικού ενδιαφέροντος από τις αμερικανικές επιχειρήσεις), φυσικά και θα είναι καλοδεχούμενα, αλλά πολύ φοβόμαστε ότι γι’ αυτά, θα πρέπει πρώτα να αλλάξει ρητορική και πολιτική η κυβέρνηση, και ν’ αποφασίσει να εκσυγχρονίσει τις κρατικές δομές και οργάνωση.
Κάτι που προϋποθέτει πολύ μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο «λιμπεραλισμό», από αυτόν που επέδειξε, επικοινωνιακά και ανέξοδα, ο κ. Τσίπρας με το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου...