Εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν στο Λεκανοπέδιο παρακολουθούν άναυδοι την εξέλιξη της υπόθεσης της θαλάσσιας ρύπανσης , εδώ και αρκετές μέρες.
Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης αδυνατεί να κατανοήσει πώς το ναυάγιο ενός μικρού μότορσιπ προκάλεσε μία τόσο μεγάλη ζημιά στο μεγαλύτερο μέρος της παράκτιας ζώνης της Αττικής.
Οι ενέργειες των κυβερνητικών αρμοδίων εξακολουθούν να κινούνται σε ένα χαοτικό πλαίσιο, όπου καίρια ζητήματα – ζωτικής σημασίας για τους πολίτες – παραμένουν αναπάντητα και απροσδιόριστα.
Μεταξύ αυτών, εντελώς ενδεικτικά:
- Δεν έχουν ανακοινωθεί αποτελέσματα μετρήσεων της ρύπανσης στις εκτεταμένες περιοχές της θάλασσας και των ακτών που επλήγησαν, παρόλο που τέτοιες μετρήσεις γίνονται.
- Δεν έχουν οριστεί από τους αρμοδίους, με την απαιτούμενη προσοχή και ακρίβεια, οι θαλάσσιες περιοχές στις οποίες απαγορεύεται η αλιεία.
- Δεν έχει απαντηθεί από την υπηρεσιακή – διοικητική έρευνα κανένα από τα κρίσιμα ερωτήματα, που αφορούν στους λόγους της βύθισης του πλοίου και της ανεξέλεγκτης ρύπανσης, που ακολούθησε.
- Δεν υπάρχει εικόνα για τις διαδικασίες με τις οποίες έπαιρναν μέχρι τώρα τις σχετικές άδειες νόμιμης πλεύσης και τροφοδοτικής – σε καύσιμα – δραστηριότητας υπερήλικα πλοία αυτού του είδους, που μετράνε πάνω από 40 χρόνια ζωής, παρόλο που οι πληροφορίες που υπάρχουν κάνουν λόγο για αριθμό παρόμοιων πλοίων που υπερβαίνει τη μισή εκατοντάδα.
- Δεν έχει διευκρινισθεί αν η Ελληνική πλευρά έχει υποβάλει με τον σωστό τρόπο όλα τα δυνατά αιτήματα προς τους Διεθνείς Οργανισμούς και την Ευρωπαική Ένωση για την παροχή της απαραίτητης βοήθειας - στον βαθμό και στην έκταση που χρειάζεται- και ιδιαίτερα και προς άλλους Ευρωπαίους εταίρους, όπως η Ισπανία που επλήγησαν, στο παρελθόν, από ακόμη σοβαρότερα περιστατικά.
Να προστεθεί η αμηχανία της κοινής γνώμης για την πρόδηλη αργοπορία της δικαιοσύνης να παρέμβει και να κινήσει τις διαδικασίες δικαστικής έρευνας, αλλά και άσκησης ποινικών διώξεων, σύμφωνα με την κρίση των αρμοδίων Εισαγγελικών Λειτουργών.
Και βέβαια ούτε λόγος για ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από έναν Υπουργό, που αυταπόδεικτα άργησε πολύ να αξιολογήσει σωστά τον κίνδυνο και να αντιδράσει. Καθώς επίσης ούτε λόγος για ανάληψη της υπηρεσιακής ευθύνης από την ηγεσία του Λιμενικού Σώματος, η οποία δεν έπραξε αυτά που έπρεπε, σύμφωνα με τα σχέδια δράσης που υπήρχαν.
Γράφονται αυτές τις μέρες διάφορες εκτιμήσεις για το μέγεθος της ζημιάς που προκλήθηκε.
Περιγράφονται τα δραματικά προβλήματα οικονομικής επιβίωσης για τους μικρομεσαίους επαγγελματίες και επιχειρηματίες της παραλιακής ζώνης, τα προφανή αδιέξοδα για τους τοπικούς αλιείς και για τους ασχολούμενους με τον τουρισμό.
Η σοβαρότερη όμως παράμετρος του κόστους δεν μπορεί ούτε να μετρηθεί σήμερα, ούτε να σταθμιστεί και να υπολογιστεί σε χρήμα.
Η μεγαλύτερη ζημιά αφορά στις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία και στην σωματική και ψυχική ισορροπία των κατοίκων του Λεκανοπεδίου. Οι συνέπειες από τη διείσδυση της ρύπανσης στην διατροφική αλυσίδα (αλιεύματα και λοιπά) είναι μια πρώτη, εύκολα αναγνώσιμη διάσταση του δραματικού κόστους.
Υπάρχει όμως και μία άλλη, εξίσου σοβαρή, που χρειάζεται μία δεύτερη ανάγνωση για να διαπιστώσει κανείς το ιδιαίτερο βάρος της.
Η Ελληνική κοινωνία είναι μία υπαίθρια κοινωνία. Οι καλές κλιματολογικές συνθήκες και η μοναδικότητα του φυσικού περιβάλλοντος μας κάνουν να επιζητούμε υπαίθριες δραστηριότητες για να εκφράσουμε την κοινωνικότητά μας και να διασφαλίσουμε ένα μεγάλο μέρος της ψυχικής μας ισορροπίας.
Σε ένα Λεκανοπέδιο όμως, το οποίο έχει το λιγότερο ενδοαστικό πράσινο από κάθε άλλη Ευρωπαική πρωτεύουσα και τους μικρότερους δημόσιους χώρους αναψυχής, μόνο προς τη θάλασσα θα μπορούσε να στρέψει κανείς το βλέμμα του για να αναζητήσει διέξοδο.
Το παλαιό πολιτικό σύστημα- που δεν χάνει ευκαιρία να αναθεματίζει ο κύριος Τσίπρας – μπορεί να ευθύνεται για πολλά, αλλά πέτυχε ωστόσο να καθαρίσει τον Σαρωνικό, που για πολλές δεκαετίες ήταν ρυπαρός και απωθητικός. Η Αθήνα έγινε η μόνη πρωτεύουσα κράτους, σε ολόκληρο τον κόσμο σχεδόν, στην οποία μπορούσες, μέχρι πρότινος να κολυμπήσεις άφοβα και απολαυστικά μέσα στον αστικό ιστό της πόλης που είναι πια ενωμένη με τον Πειραιά και τους παραλιακούς δήμους.
Έτσι, καθώς το Λεκανοπέδιο μετατράπηκε σε «κλωβό» από μπετόν και τα χρόνια της κρίσης, που ακολούθησαν, η ψυχολογία του Λεξοτανίλ κυριάρχησε, η απόδραση προς τη θάλασσα έγινε μάσκα και φιάλη οξυγόνου για χιλιάδες οικογένειες και ιδιαίτερα για τις πιο αδύναμες οικονομικά. Ένα εισιτήριο με τις δημόσιες συγκοινωνίες, μία στρωμένη πετσέτα στην άμμο και μία βουτιά στη θάλασσα που ξαναβρήκε το χρώμα της ή ένας περίπατος στα πεζοδρόμια κατά μήκος των ακτών, έκαναν τονωτικές ενέσεις στον ψυχισμό των ανθρώπων για να αντέξουν τα υπόλοιπα.
Αυτό, λοιπόν, το κοινωνικό δικαίωμα, ένα από τα συστατικά στοιχεία της ιδιότυπης κοινωνικής Δημοκρατίας που χαρακτηρίζει την Ελλάδα, ακυρώνεται τώρα στην πράξη (και ουδείς γνωρίζει για πόσο καιρό) από τις παραλείψεις και την ανικανότητα μιάς κυβέρνησης της Αριστεράς, που διακηρύσσει, κατά τ’ άλλα, τις «οικολογικές της ευαισθησίες» και το «ταξικό πρόσημο» της πολιτικής που ακολουθεί, δήθεν, υπέρ των αδυνάτων.
Τουλάχιστον ο Ανδρέας Παπανδρέου, στον οποίο θέλει να μοιάσει ο Αλέξης Τσίπρας, σεβόταν τα «μπάνια του λαού»!.