Οι θέσεις της αριστεράς σε σχέση με την οικονομία, τα μέσα παραγωγής και το κράτος θεμελιώνουν σε μεγάλο βαθμό τον ιδεολογικό της πυρήνα και παραμένουν ένα διακριτό πεδίο στο οποίο δεν διαπιστώνονται τομές με τον κεντρώο χώρο, ούτε στη ρητορική, ούτε στις προγραμματικές θέσεις, ούτε στα πεπραγμένα.
Η εναντίωση στη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς (όχι της ασύδοτης), η εμμονή στον κρατισμό στην οικονομία, η αντίθεση στις ιδιωτικές επενδύσεις, η ενοχοποίηση του επιχειρηματικού κέρδους, η ανοχή απέναντι σε φαινόμενα βίας και ανομίας που φτάνει στην αναγνώρισή τους ως μορφών κοινωνικών αγώνων, αποτελούν εντελώς ενδεικτικά και επιγραμματικά ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές της αριστεράς σήμερα στη χώρα μας και στον κόσμο.
Αν παρακολουθήσει κανείς τις απόψεις του Μελανσόν στη Γαλλία, του Μαδούρο στη Βενεζουέλα και του Τσίπρα στην Ελλάδα, αναγνωρίζει αυτόν τον συνεκτικό συνδυασμό θέσεων στην οικονομία και την οργάνωση του κράτους που επαγγέλλονται οι σύγχρονες ριζοσπαστικές -όπως αυτοαποκαλούνται- αριστερές δυνάμεις.
Είναι γι' αυτούς τους λόγους, κατά την άποψή μου, αδόκιμη και εκτός ιστορικού και κοινωνικοπολιτικού πλαισίου η αναφορά του όρου Κεντροαριστερά στην προσπάθεια οριοθέτησης πολιτικού στίγματος και σύνθεσης πολιτικού αφηγήματος στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Σε αντίθεση με τη Γαλλία, όπου ο όρος αριστερά (gauche) ταυτίστηκε με τα σοσιαλιστικά κόμματα και το ρεύμα της σοσιαλδημοκρατίας, στην Ελλάδα η αριστερά -με εξαίρεση τον Λεωνίδα Κύρκο- στάθηκε σκληρά πάντοτε απέναντι στις κεντρώες και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, τους ψηφοφόρους των οποίων θεωρούσε ταξικούς αντιπάλους ή, στην καλύτερη εκδοχή, παραστρατημένους.
Πώς είναι δυνατόν πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στην ευεργετική λειτουργία του ελεγχόμενου από το κράτος ανταγωνισμού, που επιθυμούν την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, που αντιλαμβάνονται ότι ο κρατισμός είναι εξαιρετικά επιβλαβής για την ελληνική οικονομία, που αξιολογούν την αριστεία ως αναπτυξιακό μοχλό πολλαπλών ωφελημάτων και επιδιώκουν την ενίσχυση και την προώθησή της, που πιστεύουν ότι η κυριαρχία της ανομίας και της βίας στη χώρα αποτελεί μάστιγα, να αυτοπαρουσιάζονται ως δυνάμεις που διαθέτουν ταυτόχρονα και αριστερό προσανατολισμό και πρόσημο, τη στιγμή που οι ακραιφνείς αριστερές δυνάμεις στη χώρα μας έχουν επιλέξει παντελώς διαφορετική ατζέντα, προσεγγίζοντας τα σοβαρά προβλήματα της χώρας από διαμετρικά αντίθετη οπτική...
Αν σήμερα με τον όρο Κεντροαριστερά επιχειρείται ένα δάνειο προοδευτικότητας και κοινωνικής ευαισθησίας, τα οποία μέχρι πρότινος αμάχητα αναγνωρίζονταν στην αριστερά, η συγκυρία καθιστά την επιλογή αυτή άκυρη -για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση της νέας γενιάς. Γιατί σήμερα που η αριστερά κυβερνά στη χώρα, η πολιτική της δεν είναι ούτε κοινωνικά δίκαιη, ούτε προοδευτική. Για όσους ισχυριστούν, δε, ότι δεν είναι αυτό η αριστερά, η απάντηση είναι ότι η άλλη αριστερά είναι η μη κυβερνώσα (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ Πλεύση Ελευθερίας κ.ά). Φαντασιακή αριστερά δεν υπάρχει.
Ο όρος Κεντροαριστερά είναι, κατά συνέπεια, μια θεωρητική κατασκευή που προκαλεί σύγχυση και δεν εκπέμπει ούτε ξεκάθαρο, ούτε πλέον προοδευτικό μήνυμα, με εξαίρεση ενδεχομένως τις τραυματισμένες από τον εμφύλιο γενιές. Κατά τα λοιπά, οι πολύ ουσιαστικές -απαγορευτικές θα έλεγα- αποκλίσεις μεταξύ του κεντρώου, του μεταρρυθμιστικού σοσιαλδημοκρατικού και σοσιαλιστικού χώρου, από τη μια πλευρά, και των αριστερών δυνάμεων της χώρας κυβερνητικών και μη, από την άλλη, αφαιρούν από τον όρο Κεντροαριστερά κάθε πολιτικό περιεχόμενο. Και παρά τις αντίθετες θεωρητικές πολυλογίες, γίνεται σταθερά αντιληπτό ότι και στο πεδίο αυτό ισχύει ότι δεν γίνεται να ισχυρίζεσαι και -πολύ περισσότερο- να πείθεις ότι μπορείς να είσαι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα.