Ούτε αγιογραφίες, ούτε – πολύ περισσότερο – λιθοβολισμοί.
Του έσουραν τα μύρια όσα, του κόλλησαν ρετσινιές «Εφιάλτης», «γκαντέμης» - μέχρι και συνεργάτη των Γερμανών τον έβγαλαν.
Η γκαντεμιά με τον Μητσοτάκη είναι πως ήταν μπροστά από την εποχή του. Και απευθύνθηκε σε έναν λαό που δεν θέλει να του γιατρέψουν τις πληγές, αλλά να του τις γλείφουν.
Για τον έναν αιώνα ζωής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και την συνεισφορά του στην ιστορία, της χώρας, υπάρχουν πολύ καταλληλότεροι εμού να μιλήσουν. Αλλωστε, ήταν ο μόνος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που δεν είχα την τιμή να τον γνωρίσω από κοντά.
Εγώ ήθελα να μιλήσω για την βαθιά παιδεία, την μόρφωση, την αντίληψη και την άριστη χρήση της ελληνικής γλώσσας του εκλιπόντος. Που μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Ηλία Ηλιού, κοσμούσαν το κοινοβούλιο.
Ηταν πράγματι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ο τελευταίος των μεγάλων ηγετών. Στόφα αρχηγού, ό,τι και να πει κανείς. Αναμφίβολα, μεστός από τα πρώιμα χρόνια του.
Η γκαντεμιά με τον Μητσοτάκη είναι πως ήταν μπροστά από την εποχή του.
Σε μια εποχή που τα πάθη φούντωσαν, συνετέλεσε στην εθνική συμφιλίωση πιέζοντας για νομιμοποίηση του ΚΚΕ στη Μεταπολίτευση. Ενας σπόρος που κάρπισε με την συγκυβέρνηση του ‘89 με Φλωράκη και Κύρκο.
Ηταν ιδεολογικά και πολιτικά, καθαρά, φιλελεύθερος πολιτικός. Εγγόνι του Ελευθερίου Βενιζέλου γαρ.
Ακαμπτος, όμως, σαν κρητικό στουρνάρι. Ελεγε αλήθειες αψιμυθίωτες, χωρίς φτιασίδια. Και το πλήρωσε.
Προέβλεπε ότι η Ελλάδα θα προστρέξει ικέτης στο ΔΝΤ το 1994.
Μιλούσε για ιδιωτικοποιήσεις όταν η φράση ήταν τόσο αρνητικά φορτισμένη που οι «σταμουλοκολλάδες» ξεγύμνωναν στο δρόμο οδηγούς των αστικών συγκοινωνιών στην Ομόνοια.
Εκανε λόγο για προσέλκυση επενδύσεων, μεταρρυθμίσεις και εξορθολογισμό προϋπολογισμού στη φρενίτιδα των πακέτων Ντελόρ που μετατρέπονταν εν μια νυκτί σε πολυτελή αυτοκίνητα και σπίτια.
Προειδοποιούσε για χρέος, ελλείμματα όταν και μόνο η υπόνοιά τους αποτελούσε ύβρι. Κατόρθωσε τα δύο από τα τρία χρόνια της διακυβέρνησής του να έχει πλεόνασμα – χωρίς να το απαιτούν δανειστές, τρόικα και Σόιμπλε.
Βαθύς γνώστης της γεωπολιτικής σκακιέρας και γνήσιος ευρωπαϊστής, έβλεπε από το ίδιο ύψος τον Χέλμουτ Κολ, τον Τζώρτζ Μπους τον πρεσβύτερο, την Μάργκαρετ Θάτσερ, τον Φρανσουά Μιτεράν, τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.
Είχε μια απαρασάλευτη πεποίθηση: «Δεν υπάρχουν κεκτημένα δικαιώματα όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα. Η Ανάγκη, είναι ο υπέρτατος νόμος». Με βάση αυτό άσκησε οικονομική πολιτική.
Και με την εξίσου βαθιά πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να φορτώνουμε τις επόμενες γενιές για να περνάμε εμείς καλύτερα. Ισως επειδή ήταν λάτρης της οικογένειας, είχε παιδιά, εγγόνια και καμιά χιλιάδα βαφτιστήρια.
Ο Μητσοτάκης, σε πολλά, πρόλαβε να δικαιωθεί εν ζωή. Και σε πολλά διαψεύστηκε εκ των πραγμάτων.
Οι νεκροί δεδικαίωνται λένε. Ο Μητσοτάκης, σε πολλά, πρόλαβε να δικαιωθεί εν ζωή. Και σε πολλά διαψεύστηκε εκ των πραγμάτων.
Η Αποστασία τον Ιούλιο του ‘65 ήταν ένα σφάλμα που πρέπει και ο ίδιος να το μετάνιωσε.
Τον παρέσυρε το πάθος του κατά του Ανδρέα Παπανδρέου και διέπραξε το επόμενο σφάλμα να τον στείλει στο Ειδικό Δικαστήριο, αγνοώντας την ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «έναν πρώην πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις στη φυλακή, αλλά στο σπίτι του». Και το πλήρωσε.
Υπερτίμησε την συλλογική μνήμη για το Σκοπιανό που θα είχε ξεχαστεί σε δέκα χρόνια. Και το πλήρωσε.
Θυμάμαι ότι μόλις εξελέγη πρωθυπουργός, είχε πει σε μια συνέντευξή του ότι αλλάζει πουκάμισο δύο φορές την ημέρα. Είχα εντυπωσιαστεί με αυτό και με μια άλλη ατάκα του, πρόσφατα: «Είμαι ένας οικογενειάρχης εργένης».
Αλλά περισσότερο για την αγάπη που μιλούσε για την Μαρίκα Μητσοτάκη την σύντροφό του και γυναίκα του μια ζωή.
Ακομπλεξάριστα – σπάνιο για πολιτικό – δήλωνε πως η Μαρίκα είχε ένστικτο και πως μετάνιωσε που δεν την άκουσε σε συμβουλές που του έδινε. Είχε σεβασμό απεριόριστο για την γυναίκα με την οποία συμπλήρωσε σχεδόν 60 χρόνια ζωής και η οποία ανέθρεψε τέσσερα παιδιά, δεκατρία εγγόνια και πέντε δισέγγονα.
Και ένας άντρας που σέβεται την σύντροφό του και το διαλαλεί δημοσίως, είναι ριζιμιό καθάριο.