Όταν πνίγεσαι στα νερά της πλημμύρας, πρώτα κοιτάζεις να κρατήσεις το κεφάλι έξω και να σωθείς, και μετά αναλογίζεσαι τις ευθύνες σου για την καταστροφή του περιβάλλοντος που μαζί με άλλες αιτίες έφεραν την πλημμύρα...
Τούτο τον καιρό, η Ευρώπη και ολόκληρη η Δύση γενικότερα, βρίσκεται στην δίνη της τρομοκρατικής πλημμύρας. Όσο κι’ αν ενοχλεί κάποιους φανατικούς της “πολιτικής ορθότητας”, η αλήθεια είναι ότι ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε πόλεμο με το αφιονισμένο ισλάμ.
Φυσικά και δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι ύποπτοι και ένοχοι για τον άνισο πόλεμο που έχουν εξαπολύσει στην Δύση οι ιδεοληπτικοί φανατικοί του ISIS σήμερα, η Αλ Κάϊντα πριν, οι δεκάδες τρομοκρατικές οργανώσεις τα πενήντα τελευταία. χρόνια. Αλλά το σίγουρο είναι ότι όλοι αυτοί που σκορπίζουν τυφλά τον θάνατο, όλο και πιο συχνά, όλο και πιο οργανωμένα, είναι ισλαμιστές καμικάζι, εκ γενετής ή εκ προσηλυτισμού. Και οφείλουμε να τους αντιμετωπίσουμε ως εχθρούς. Καίρια, αποφασιστικά, χωρίς τύψεις και “ναι μεν, αλλά...”.
Όσο περνάει ο καιρός, ο πόλεμος θα είναι ακόμη πιο άνισος σε βάρος μας. Όταν απειλείται η ζωή σου, ο τρόπος ζωής σου, ο πολιτισμός σου, δεν έχεις περιθώρια δεύτερων σκέψεων. Αντιδράς άμεσα και το ίδιο σκληρά με τον εχθρό σου, για να επιβιώσεις. Οι αναλύσεις, οι λογικές, οι αναζητήσεις για τα αίτια, ακόμη και οι τύψεις σου για τα όσα εσύ έκανες ή παρέλειψες να κάνεις στο παρελθόν και συνέβαλαν (αλλά όχι αποκλειστικά) στην δημιουργία και την γιγάντωση αυτού του τρομοκρατικού φαινομένου που απειλεί την Δύση, πρέπει να γίνουν. Επιβάλλεται να γίνουν. Αλλά μόνο αφού έχεις κερδίσει τον πόλεμο, έχεις επιβιώσει...
Ο πόλεμος αυτός που είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε, δεν είναι εύκολος, “συμβατικός”. Τα μέτωπα είναι πάμπολλα, διασπαρμένα σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Η οικονομική και οπλική υπεροχή της Δύσης, είναι σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματική. Το ζήσαμε την 11η Νοεμβρίου, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, σε δεκάδες ευρωπαϊκές και άλλες πόλεις, στο Μάντσεστερ χθες. Πως να πολεμήσεις έναν εχθρό-καμικάζι, που δεν νοιάζεται για την ίδια του την ζωή, για έναν φανατικό που η θρησκεία του (και κυρίως η ερμηνεία της από το ιερατείο της τρομοκρατίας) όχι μόνο δεν τον εμποδίζει από το έγκλημα, αλλά αντίθετα τον “επιβραβεύει” κι’ όλας; Τι αποτρεπτική ισχύ μπορεί να έχει ένα ολόκληρο τάγμα υπερσύγχρονα εξοπλισμένο, μπροστά σ’ ένα 10χρονο παιδί που γαλουχήθηκε με την ιδέα του θανάτου-θυσία;
Είναι, όμως, ένας πόλεμος που πρέπει να δοθεί. Άμεσα, αποφασιστικά, ανελέητα. Βεβαίως, όχι με αδιάκριτες διώξεις μουσουλμάνων που ζουν στην Δύση επί πολλά χρόνια-γενιές ολόκληρες κάποιοι. Τα πογκρόμ, η γκετοποίηση, οι μαζικές απελάσεις, η βιαιοπραγία -από την επίσημη βία ή ομάδες αγανακτισμένων εντός ή εκτός εισαγωγικών-, οι μαζικοί και αδιάκριτοι βομβαρδισμοί εναντίον στόχων που ζει μουσουλμανικό στοιχείο. Δεν είναι λύση. Είναι κάτι χειρότερο: είναι σαν να χύνουμε νερό στον μύλο των τρομοκρατών, αφού με τέτοιες μεθόδους θα σπρώχνουμε ακόμη και τους φιλειρηνικούς μουσουλμάνους στις τάξεις των “μαρτύρων”, αφού θα εκλάβουν την άκριτη εναντίον τους εχθρότητα και επιθετικότητα, ως επιβεβαίωση των μηνυμάτων μίσους και φανατισμού του ισλαμικού ιερατείου της τρομοκρατίας, του “τζιχάντ” , του ιερού πολέμου κατά των “απίστων”.
Έχουμε μπλέξει άσχημα, και θα ξεμπλέξουμε με αγώνα και αίμα, και αναπόφευκτα με τίμημα τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών μας. Θα υποχρεωθούμε ν’ αφήσουμε κατά μέρος την ανεμελιά και την πίστη μας ότι μπορούμε να κινούμαστε όπου θέλουμε και όπως θέλουμε, χωρίς ελέγχους και προϋποθέσεις. Θα αναγκασθούμε να συνηθίσουμε ότι όταν στις 6 το πρωί χτυπάει το κουδούνι σου, μπορεί να μην είναι ο γαλατάς. Αλλά η αντιτρομοκρατική... Οι υπεύθυνες κυβερνήσεις που έχουν ν’ αντιμετωπίσουν την τρομοκρατική παράνοια, οφείλουν να οργανωθούν και να συνεργασθούν σ’ επίπεδο υπηρεσιών Πληροφοριών, να εντείνουν κατακόρυφα τους ελέγχους συνόρων αλλά και εσωτερικής ασφάλειας. Αλλά, να το οργανώσουν με τέτοιο τρόπο, ώστε η ενόχληση και οι δυσκολίες στις φιλελεύθερες κοινωνίες της Δύσης, να είναι οι λιγότερες δυνατές, χωρίς όμως καίριες εκπτώσεις στο τομέα του μείζονος στόχου. Της επιβίωσης, δηλαδή, του πολιτισμικού μας κεκτημένου, της κοινωνικής, πολιτικής και κοινωνικής μας ελευθερίας. Κι’ εμείς, οι κοινωνίες, από πλευράς μας να μάθουμε να ζούμε σ’ αυτό το κατ’ ανάγκην νέο πλαίσιο τάξης και ασφάλειας. Όπως μάθαμε, γιατί συνηθίσαμε, να μην βαρυγκωμάμε στους εξαντλητικούς ελέγχους στα αεροδρόμια...
Απαιτείται, όμως, και κάτι ακόμη. Ν’ αφήσουμε κατά μέρος τις μανίες μας περί του “πολιτικά ορθού” (που αν το καλοκοιτάξουμε, έχουν απλώσει γύρω μας δίχτυ, στο οποίο εμείς οι ίδιοι εγκλωβιζόμαστε...), τις θεωρητικές εμμονές περί του τι είναι “ρατσισμός” και πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται με ανόητες και ανιστόρητες, επιπόλαιες και επιφανειακές θεωρίες και καθωσπρεπισμούς “αντιρατσιστικής ορθότητας”! Η πραγματικότητα με την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε για όσο καιρό απαιτηθεί, είναι πολύ επικίνδυνη, σκληρή, αιματοβαμμένη για να επιδέχεται αλλήθωρες προσεγγίσεις. Να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε, να μπορούμε να εκφράζουμε ελεύθερα και αλογόκριτα τους φόβους και τις ιδέες μας ακόμη και όταν δεν εντάσσονται στα κομμένα και ραμμένα μέτρα της “πολιτικής ορθότητας”. Αυτή την ελευθερία μας, τον ακρογωνιαίο λίθο του κατακτημένου πολιτισμού μας από τα αρχαία χρόνια και τον διαφωτισμό, όχι μόνο δεν πρέπει να την περιορίσουμε, με όποια “ωφελιμιστική” δικαιολογία, αλλά να την προάγουμε και να την κατοχυρώσουμε στον υπέρτατο βαθμό. Ακόμη και της υπερβολής.
Μόνο μ’ αυτόν το τρόπο, αυτή την φιλοσοφία και πράξη δημοκρατικής αντίληψης περί ζωής, θα μπορέσουμε να μην μεταβάλλουμε σε φανατικούς τζιχαντιστές, τους μουσουλμάνους της διπλανής μας πόρτας, παλιούς και νέους...