Μια μεγάλη κατσαρόλα βράζει στην πολιτική κουζίνα των ημερών μας. Πότε βράζει σιγά, πότε δυνατά και η σούπα που περιέχει κοχλάζει και ανασηκώνει το καπάκι με μικρούς μεταλλικούς θορύβους. Η ετικέτα στο πλάϊ της κατσαρόλας γράφει: «Κεντροαριστερά».
Δυστυχώς, έτσι περίπου είναι η Κεντροαριστερά στην παρούσα συγκυρία των πολιτικών πραγμάτων. Μία σούπα χωρίς γεύση. Πολλοί αρχηγοί, πολλές προσωπικότητες και μάλιστα σημαντικές, πολλές φιλοδοξίες, πολλές αποχρώσεις, αλλά χωρίς κυρίαρχο καθαρό χρώμα. Όμως στην ζωγραφική, αν ανακατέψετε τα βασικά χρώματα σε ίσες αναλογίες θα βγει ένα μουντό γκρι.
Κατά τα φαινόμενα η σούπα θα συνεχίζει να βράζει και να σπαταλά χρόνο και ενέργεια μέχρις ότου οι πολιτικές εξελίξεις επιβάλλουν μία λύση η οποία πιθανότατα δεν θα είναι η βέλτιστη αφού θα έχει υιοθετηθεί υπό καθεστώς ανάγκης.
Φοβούμαι ότι το πρόβλημα της Κεντροαριστεράς είναι πιο δύσκολο από το φαινομενικό πρόβλημα της ηγεσίας. Έχω την εντύπωση ότι το ουσιαστικό πρόβλημα είναι η έλλειψη κοινής ιδεολογίας και συνεπώς η αδυναμία πολιτικής έκφρασης, συνέπεια της οποίας έλλειψης είναι η αδυναμία συγκρότησης ενός κυβερνητικού προγράμματος και η χάραξη μιας αποτελεσματικής στρατηγικής. Κανείς δεν γνωρίζει τι σκέφτονται και τι προγραμματίζουν οι διάφοροι πολιτικοί φορείς που αυτοαποκαλούνται κεντροαριστεροί.
Τα κεντροαριστερά κόμματα έχουν τρεις επιλογές. Μία επιλογή είναι να μείνουν ως έχουν με πιθανότερο αποτέλεσμα την ισχνή παρουσία τους στην πολιτική ζωή και στις επόμενες εκλογές. Η δεύτερη επιλογή είναι να βρουν κάποιο τρόπο συνεργασίας με διάφορες δεσμεύσεις που θα εξασφαλίζουν βραχυχρόνιες ισορροπίες. Σε αυτή την περίπτωση τα εκλογικά οφέλη θα είναι μάλλον μικρά και πιθανώς προσωρινά. Παλαιότερα, στα ελληνικά χωριά, οι νοικοκυρές μάζευαν τα φθαρμένα ρούχα, έκοβαν τα γερά κομμάτια, τα ένωναν και έφτιαχναν ωραία πολύχρωμα σκεπάσματα. Το αντίστοιχο στην πολιτική δεν θα δώσει ανάλογα καλά αποτελέσματα.
Η τρίτη επιλογή είναι η πλέον δύσκολη, αλλά και η πλέον ελπιδοφόρα για την μεγάλη παράταξη της εν δυνάμει κεντροαριστεράς. Η επιλογή αυτή είναι η αυτοδιάλυση των κομμάτων και των φορέων του χώρου αυτού (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ώρα Αποφάσεων ΚΙΔΗΣΟ κ.α. ) και η δημιουργία ενός νέου φορέα με νέο όνομα, νέα σύμβολα, νέες ιδέες και προγράμματα και μία ηγεσία χωρίς βαρώνους και κομματάρχες. Είναι μία δύσκολη επιλογή, αλλά χωρίς προσπάθειες και χωρίς κινδύνους δεν υπάρχουν οφέλη.
Η Κεντροαριστερά διαθέτει σήμερα πνευματικές και πολιτικές προσωπικότητες που μπροστά τους ωχριούν οι ψευτοδιανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ. Με την επικρατούσα διάσπαση του χώρου, αυτό το ανθρώπινο κεφάλαιο παραμένει αδρανές , άφωνο και παραμερισμένο. Ένας νέος φορέας, χωρίς τις σημερινές ακαμψίες των σημερινών μικρών κομμάτων του χώρου, θα αποτελέσει μαγνήτη για τους ανθρώπους αυτούς καθώς και για τα μεγάλα στρώματα του λαού. Με απλά λόγια, ένας νέος φορέας μπορεί να γίνει η νέα κυρίαρχη δύναμη στον χώρο αυτό και να διεκδικήσει εξουσία.
……………………………………………………………………………………………………………..
Ο κ. Θ. Π. Λιανός είναι Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνων.